Πάμε την άσκηση ανάποδα λίγο...?

Επειδή ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ ζούμε και σήμερα

(όπως είπε σωστά κι ο φίλος μου ο γιάννης)

βγαίνω για λίγο απ’όλα που με σοκάρουν σε βυθούς

και πάω την άσκηση επιβίωσης και φαντασίας.

αγαπάω για να αγγίξω για λίγο ομορφιά.

Κι ευχαριστώ το σύμπαν που δεν φόρεσα μαύρα σήμερα..

.

.

.

.

.

~~~ .

Ακούω μια μουσική

Και είναι της θάλασσας σκοπός

Της θάλασσας του φθινοπώρου

Βαθιές νότες με κύματα γοργά

Κάτι σαν αναστεναγμοί

Το νόημα σε κονσέρτο.

.

Κοιτάζω μια θάλασσα

Και είναι η δική μου τρικυμία

Της ψυχής μου φωνή

δυνατές πινελιές συγκίνησης

Κάτι σαν άμπωτη

Φούσκωμα αχόρταγο.

.

Αγγίζω έναν άνδρα

Και είναι το δικό μου όνειρο

Του κορμιού το ταίριασμα

Απότομα ρίγη ήρεμης σιγουριάς

Κάτι σαν χείμαρρος

Ο βράχος που θέλω να σκάσω.

.

Γεύομαι την αλμύρα

Και είναι των αισθήσεων ανταπόκριση

Της τρικυμίας βουβή δίνη

Ρυθμική κατάποση ομορφιάς

Κάτι σαν παλμός

Ηδονή κι εκσπερμάτωση

.

Μυρίζω την μαγεία

Και είναι της πραγματικότητας δικαίωση

Της μάχης αδιαπραγμάτευτη σημασία

άνοιξης αιώνιο άρωμα

Κάτι σαν μέθη

που κυλάει αίμα μου

.

Νοιώθω την θάλασσα

και είναι της πνοής μου πλανεύτρα

του ήλιου ατίθαση ερωμένη

του θέλω μου αρωγός

κάτι σαν την θεία αφή σου

βαθιά μου.

.

Είμαι η θάλασσα

Και συ του νου μου η αγκαλιά

Του κορμιού μου το νόημα

Του τώρα μας το πριν και το μετά

Του χτες η ενυδάτωση

Του αύριο η σαγήνη

.

Να με κολυμπήσεις…

Έχω απάγγιο στον πυρήνα…

…

Η ξυπόλητη χαρά...

Τα αντίξοα απωθημένα

Ακονίζονται πριν την σύγκρουση.

Υπόκωφα ηχεία παίζουν κουρασμένο εμβατήριο

Κι οι άνθρωποι έρμαιοι της μάχης αυτής…

Καρδιακοί φορείς στην εξέδρα.

Στολισμένοι τα πρέπει τους.

-

Σημαιοφόρος η αμέριμνη χαρά.

Ξυπόλητη βαδίζει σε φθινοπωρινή σονάτα.

Με ατρόμητο χαμόγελο που προκαλεί.

Καμιά φορά είναι πολύ το θράσος…

-

Ένα νόημα αλλοτινού ένστολου

Και η σιδερένια αρβύλα κάνει το βήμα …

Με κρότο την πατάει.

Την ξυπόλητη μου χαρά…

Η μουσική σταματάει-

-

Το κοινό παγώνει άβολα-

-

Αλλά εκείνη συνεχίζει…

Να βαδίζει μπροστά.

Ό,τι κι αν γίνει.

Ακούς...?

*ακούγεται το «adelina de paseo» του δημήτρη μαραμή από τον δίσκο «σκοτεινός έρωτας»αφιερωμένο στον cinestef.

Η ταχύτητα μιας νηνεμίας...

.Παλεύω σιωπηλά.

Σαν να με φωνάζει το αντίξοο.

εθελόντρια διαμελισμού…

Χάνω το μέτρημα στα άκρα που τραβιούνται.

Σκίζομαι και επουλώνομαι ταυτόχρονα

Απ’τις δίνες που σκάλισα στο χώμα.

Της φύσης τα ήπια πνεύματα με καλούν γι’ανάσα

αλλά κρατάω την αναπνοή μου για την στιγμή.

Πληγιασμένη μέτοχος στο σφυροκόπημα της μέρας,

απιθώνω το βλέμμα της ψυχής μου πέρα

και της λέω ‘βάστα’. Αλήθεια, τι να κρατήσει?

από πού να κρατηθεί…?

Μαζί μου δεμένη σε πτήση επικίνδυνη

κοιτάζει κι αυτή ψηλά.

Όπου νάναι, ανατέλλει η έμπνευση.

Κάτω, οι ευθύνες πεταμένες τακτικά…

Κι από μια άκρη στροβιλισμένη, με τραβούν…

Μείνε… αλλά η πατρίδα μου δεν έχει τόπο.

μόνο επισκέψεις. Κάποιες τις θέλω.

Τις ρίζες πλέκω στα μαλλιά μου

κι ανεμίζουν ατίθασα…

Χορεύει ερωτηματικά η απόχη της έκφρασης…

της πιο δύσβατης σκέψης μου…

του πιο αριστουργηματικού ονείρου που μεγαλώνει

μες απ’τα μάτια που μοιραζόμαστε μυστικά.

Η στιγμή. Η ταχύτητα μιας νηνεμίας.

Παλεύω. Σιωπηλά.

*ακούγεται το «a chantar m’er» με την azam ali

Κι έτσι γίνεται....

Έχω κάτσει δίπλα στην προηγούμενη πρόταση.

Ακουμπώ τον αγκώνα στην τελεία.

Τα πόδια μου αιωρούνται στην γραμμή μπρος…πίσω…

μπρος…πίσω…τάχα ανέμελα.

Δεν κοιτάζω άλλο τι ήταν.

Πώς να ξεχάσω το δέρμα που άλλαξα?

Αλλά βγήκα. Από τα μπαστούνια και τους κύκλους.

Πριν αρχίσει η επόμενη παράγραφος… σηκώνομαι.

Ένα γλυκό ρεύμα αέρα με διαπερνάει στον λαιμό.

Ξανακόλλησα την αναπνοή μου.

Καιρός να πάω να πιάσω το επόμενο κεφαλαίο.

Εδώ δεν έχει enter. Θα το κάνω μόνη μου.

Έχω ακουστικά την μελωδία σου και πάω.

Κατεβάζω το κεφάλι στα γ και τα χ από πάνω

Για να περάσω. Με κανα-δυο π κορδέλλα.

Τίποτ’άλλο δεν κουβαλάω.

Μόνο ιδέες για να σπείρω.

Μέσα απ’τα γράμματα με παίζει ο ήλιος.

Μου φτάνει.

Φτάνω…

Βλέπω επιτέλους το κεφαλαίο.

Με σκιάζει προκλητικά.

Γαληνεύω.

Φ…

*ακούγεται το "wilder shores of love" με την αγαπημένη marianne faithfull.