Ουρανός και θάλασσα... ήλιος...άμμος... και γω...

.

Νάμαι εκεί. Ξαπλωμένη στην ζεστή άμμο με τα χέρια ανοιχτά. Άφοβα. Ανάμεσα σε τόσες μου φουρτούνες. Νηνεμία. Για λίγο. Δεν σταματάει τίποτα όσο είμαι εδώ. Όμως παίρνω αυτήν την στιγμή να με νοιώσω. Γυναίκα. Κορίτσι κάποτε. Χτυπημένη δίκαια και άδικα. Δεν είναι προνόμιο μου. κλέβω αυτήν την στιγμή του σύμπαντος μου για να μου πω σαγαπώ. Γύρω μου ορθώνονται βουνά, λαβωμένα από φωτιές, γερασμένα από την παραίτηση των ανθρώπων. Κι όμως στέκουν αγέρωχα. Έτσι και γω. Καμένη, αδικημένη, αγαπημένη, δικαιωμένη. Από μένα. Από μένα, ακούς? Η αξία μου δεν μεταβάλλεται από το ελάχιστο του καθενός, ούτε από το πολύ του.

Κλείνω τα μάτια στο καυτό φως του υπέροχου ήλιου. Και χαμογελάω. Αφήνομαι να ταξιδέψω. Σε μέρη που ξέρω πως υπάρχουν. που με καλωσορίζουν με τιμή, που δεν μου ζητούν κατανόηση πριν μου την δώσουν. Εκεί με περιεργάζονται με μάτια αγάπης. Τι όμορφα που είναι να βλέπεις στα μάτια του άλλου να σε χαιδεύει. Αυτό δεν είναι έρωτας? Λατρεύω να αγαπάω. Γίνομαι ανίκητη όταν τολμάω ν’ανοίξω το στέρνο. Έτσι είμαι και τώρα, ολόγυμνη και αντίξοα δυνατή. Και πανέμορφη. Ναι. Μου το λέω. Γιατί άραγε κοστίζει τόσο? Για κάθε δάκρυ που δεν μου σκούπισε κανείς, για κάθε θαυμασμό που κρύφτηκε, για κάθε ανάγκη για μένα που φοβήθηκε. Εγώ θα πω για μένα. Μια και δεν με ρώτησε κανείς γιατί γέρασα, πώς λύγισα, ούτε εκτίμησε την ανάσταση μου. δεν την πρόσεξε κανείς ξέρεις. Γι’αυτό κάθομαι τώρα εδώ, να με κανακέψω. Ίσως να φλερτάρω λίγο ακόμη την σκληρή μοναξιά που κάθεται σιωπηλά δίπλα μου.

Ακούω το κύμα που σκάει με ανακούφιση και πάλι τραβιέται στην πλάνη της θάλασσας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ερχόμαστε και φεύγουμε και μεις. Ελεύθεροι. Να ζυγίσουμε τα όμορφα με τ’άσχημα. Μόνοι μας κλειδώνουμε καρδιά και ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να μας το επιβάλλει. Νοιώθω την άμμο παντού στο σώμα μου. σαν χάδι που δεν χωρούσε πουθενά πριν. Χώρος. Νάτος λοιπόν ο δικός μου χώρος. Ουρανός και θάλασσα. Άμμος και βουνά. Εγώ. ξαπλωμένη στο καλο καίρι που θα ζήσω. Βρεγμένη όπως ήθελα νάμαι από φιλιά, παραδομένη όπως διάλεξα με θράσος, καβλωμένη όπως τόλμησα ξανά. Δεν αποσύρω τα πιο περίτεχνα χρώματα που δώρισα. Δημιουργώ ακατάπαυστα. Εγώ πήρα κάθε στάλα ευτυχίας που μου δόθηκε αναπάντεχα και την πασπάλισα σε όλα μου τα ζόρια, χρυσές ανταύγειες. Ήρθα εδώ στην θάλασσα μου σήμερα να φωνάξω την ομορφιά, να ρουφήξω την αλμύρα. Έτσι κατανοώ το άγγιγμα εγώ. Ζωώδες ένστικτο αλάνθαστο. Να σε βλέπω, να με ρουφάς, να σε μυρίζω, να με δημιουργείς, να σε ζεσταίνω. Όποιος μπορεί.

Για τώρα εδώ. Γεμίζω τις χούφτες μου με άμμο και νοιώθω αγαλλίαση. Γιατί πια είμαι πέρα. Κι έτσι μπορώ να μην πονάω από παλιό πόθο. Σηκώνομαι και πλησιάζω την θάλασσα μου. υπέροχη, ερωτική, θεά της ζωής μου. Βελούδινη η επιδερμίδα μου κι ας χτυπήθηκε πολύ. Κορμί που ζητάει και πάλλεται. Το ξέρεις. Δεν με πειράζει που κουβαλάω ό,τι μάζεψε η ψυχή μου. φίλους κι αντιπάλους. όλες οι αποχρώσεις δικές μου είναι. Και οι ουλές. δεν είχα ποτέ την απαίτηση να με αναλύσει κανείς. Ήθελα όμως αν κάποιος είδε το βλέμμα μου, να το ψάξει. Ήθελα το δώρο μου να ξεκλειδώσει. Ήθελα περισσότερο από το ελάχιστο που περίσσευε. Τώρα δεν πειράζει πια.

Γι’αυτό βρίσκομαι εδώ. Για να μου πω σαγαπώ. Κι ας πόνεσα που προσπεράστηκε αφηρημένα η αξία μου. άφθαρτος χυμός που πρόσφερα... να μαλακώσει τα ψίχουλα. Είμαι πηγή. Χύνομαι στην θάλασσα και ηρεμώ. Μετά από καιρό ακίνητη για ν’ακούσω τον αφρό της. Να ξεχαστώ από τα άσχημα και να δεχτώ ό,τι με πληγώνει. Να με χαϊδέψω που τα κατάφερα ως εδώ. Στο αδιέξοδο που μου ξεδιπλώθηκε σκληρά. Μπορώ να το παλέψω. Κουνιέμαι με την θάλασσα σε αρμονία με την καρδιά μου. Βαστάει. Και χωράει κι άλλη ομορφιά. Δεν την γλυτώνω.

*ακούγεται "ο ήλιος θεός" του βασίλη σκουλά και "άγιος ο έρωτας" του γιώργου ανδρέου Ένα κύκνειο άσμα λόγω επετείου, αφιερωμένο σε ορμητικά κλεισμένα μάτια... (ακόμη ελπίζω. σαν παιδί . να κολλήσεις την εκτίμηση που έσπασε αδιάφορα). ένας χρόνος αυτού του blog...Μη μου γράψετε παρακαλώ ευχές χιλιόχρονες! μήπως να πάμε γι'άλλα?...μήπως? UPDATE: αν είστε του ποταμού... μια βόλτα απο την στέλλα για άλλες δίνες... με απίστευτη μουσική και εικόνες...