Χαρά.

Χ α ρ ά.

Αυτό θέλω να δω γραμμένο. Αυτή την λέξη, αυτήν την έννοια. Να μια λέξη που δεν έχει πολλαπλά μηνύματα. Ένα νόημα. Ατόφιο. Χαρά. Υπέροχη, ρωμαλέα χαρά. Μόνη της έρχεται και χορεύει μες το αίμα μας, ξεσηκώνει τα βαριά μας, σβήνει τα μουντά μας. Φτάνει να την καλοδεχτούμε. Χωρίς μούτρα! Έρχεται σε ανύποπτο χρόνο, καμιά φορά με το πιο μικρό νεύμα, άλλες φορές με την ικανοποίηση μιας απέραντης λαχτάρας. Μικρή ή μεγάλη, είναι καθαρό οξυγόνο κατευθείαν από την φύση μας.

Πάντα έρχεται με ρυθμικά ταμπούρλα και σπάει την μονοτονία. Την μονοτονία των επιλογών που δεν μας καλύπτουν, των αποφάσεων που πιεστήκαμε να συμπαθήσουμε, των κάθε λογής απωλειών που μαθαίνουμε να συζούμε μαζί τους, των ελάχιστων που μας πείθουν ότι μας φτάνουν. Ναι, την μονοτονία χρόνιας θλίψης. Που όλοι κουβαλάμε, άλλοι στωικά και άλλοι κλωτσώντας για νάχει χώρο να κάτσει η χαρά όταν έρθει. Κι έρχεται. Την πέτυχα σήμερα εντελώς απρόσμενα. Και έχω τόση ανάγκη να την δω, να την αγκαλιάσω, να την φιλέψω όλες μου τις προσπάθειες να της μείνω πιστή!

Καλώς την! Να κάτσεις όσο μπορείς. Δεν θα σε πιέσω για τίποτα πέρα από την στιγμή που μου χαρίζεις βλέποντας σε! Έμαθα να μην έχω απαίτηση από σένα. Και σιγά-σιγά με εμπιστεύεσαι, μένεις περισσότερο, νοιώθεις άνετα μαζί μου. ξέρω πόσα σου ζητάνε όλοι. Ξέρω πόσα θάθελα να σου ζητήσω και γω αλλά δεν μπορείς εσύ να δίνεις τις δικές μου μάχες. Το κατάλαβα αυτό. Και προσπαθώ να γίνω καλύτερη. Να αντέχω την πεθυμιά σου. γιατί πάντα επιστρέφεις! Πώς τα πάω? Δεν είμαι λιγότερη αχάριστη?...λίγο?

*βάλτε το δυνατά το "in my heart" του Moby!