Μετρημένες οι μέρες σου...

Είναι τρεις μέρες τώρα που σκάει η αυθάδικη μύτη της άνοιξης…

την πρώτη μέρα είχα μια γλυκιά υπόνοια ότι έχω κέφι χωρίς λόγο.

προχτές άλλαξα το πουλόβερ για κοντομάνικο και το πήγα έτσι μέχρι το βράδυ,

ακουμπώντας επιτέλους κάπου δέρμα! Γεμάτη έμπνευση ζωγράφιζα…

εχτές πια, ήμουν όλη μέρα ξυπόλητη στο σπίτι. Δούλευα γλυκά ανήσυχη.

...

Όλο φανταζόμουν ένα απέραντο γρασίδι να μου γαργαλάει τις πατούσες

και τον ήλιο να με αγκαλιάζει μετά από τόσους μήνες χωριστά.

Λατρευτή επανασύνδεση… πόσο άδειασα στο σκούρο κρύο…

Αλλά να! Πονηρά και αναπόφευκτα πλησιάζει η αναγέννηση…

Και μου ήρθε στο μυαλό μια υπέροχα ελεύθερη γυναίκα:

Δημιουργός, πρωτοπόρος και ζωντανή για πάντα.

Η ατίθαση Ιζαντόρα Ντάνκαν. Το μότο της? «Sans Limites» (Δίχως Όρια)

Μεταφέρω μια δική της στιγμή ευτυχίας που σημαίνει έμπνευση, δημιουργία, γέννηση, ομορφιά… δηλαδή: Άνοιξη. αιώνια,εφηβική, αναπόφευκτη άνοιξη...

«αυτή τη φορά ήταν ο Botticelli που έθελξε την νεανική μου φαντασία. καθόμουν μέρες ολόκληρες μπροστά στην «Άνοιξη» , τον υπέροχο πίνακα του. Με την έμπνευση της, δημιούργησα έναν χορό όπου προσπάθησα να αποδώσω τις γλυκύτατες και θαυμάσιες κινήσεις που κυλούν από την ζωγραφιά αυτή, τους απαλούς κυματισμούς της ανθισμένης γης, τον κύκλο από τις νύμφες και το πέρασμα του ζέφυρου, όλα συγκεντρωμένα γύρω από την κεντρική μορφή, μισή Αφροδίτη, μισή μαντόνα, που μαρτυρά την γέννηση της άνοιξης με μια βαθυστόχαστη κίνηση.

Καθόμουν με τις ώρες μπροστά από αυτό το έργο. Ήμουνα ερωτευμένη μαζί του. Ένας καλός φύλακας μου έφερε μια καρέκλα, γιατί είδε την λατρευτική μου αγάπη με καλοσύνη. Έμεινα εκεί ώσπου είδα τα λουλούδια να μεγαλώνουν, τα γυμνά πόδια να χορεύουν, να λικνίζονται τα σώματα και ο αγγελιοφόρος της χαράς νάρθει σε μένα και ν’αποφασίσω: θα χορέψω αυτόν τον πίνακα και θα δώσω και στους άλλους αυτό το μήνυμα αγάπης, της άνοιξης, της γέννησης της ζωής που δόθηκε και σε μένα με τόση αγωνία. Θα τους μεταδώσω με τον χορό μου αυτή την έκσταση»

Μ ε τ ρ η μ έ ν ε ς

οι μέρες σου

παλιοχειμώνα!

Λοιπόν, ναι, έρχεται η άνοιξη και είναι πολύχρωμη. Θα ανθίσουν καινούργια λουλούδια, θα τριγυρίζουν άτακτες μέλισσες, θα επιστρέψουν πουλιά από μακρινούς τόπους στον δικό μας ουρανό. άρωμα αταξίας θα πλανιέται, η καρδιά θα χτυπάει με ασίγαστη λαχτάρα...

Τίποτα δεν αναμασιέται. Όλα τώρα γεννιούνται. Η ομορφιά έχει την τιμητική της ξανά. Τα χρώματα θα ανασάνουν…

Κάβλα!

και ένα δείγμα χορογραφίας της του 1975 με την Tamara Rojo...

*ακούγεται το "τέρμα με το παραμύθι" με την μελίνα τανάγρη και τον φοίβο δεληβοριά.

**το νούμερο πέντε στο youtube όταν τελειώσει το βίντεο, είναι το 2ο μέρος της χορογραφίας.πατήστε το, όσοι ευχαριστηθήκατε το πρώτο κομμάτι. είναι υπέροχη... δεν ήθελα να φορτώσω πολύ την σελίδα.

Alice in Wonderland - The Wall

το blogοπίχνιδο της τάλισκερ για αγαπημένα κινούμενα σχέδια.
δεν βρήκα την σκηνή με το κλάμμα. επίσης δεν έχει τα τριαντάφυλλα που βάφουν κόκκινα. είναι απο τα πολύ αγαπημένα μου καρτούν...
και βέβαια το συγκλονιστικό the wall των Pink Floyd. ποιά σκηνή να πρωτοδιαλέξω?!!!

Το διπλανό βιβλίο μου σελ.123

...

Η θάλασσα πολλά Κρεββάτια στρώνει Γι'αυτούς που τον ύπνο μισούν - Το φοβερό της δώμα ανοιχτό μένει - Οι κουρτίνες του απαλά ανεμίζουν - Αποτρόπαια είν'Όλα τ'άλλα Σε δωμάτια που κυματίζουν Κι η έκταση τους σε τέλος δεν φθάνει - Κι ο άξονας τους ποτέ δεν ισιώνει

της Εμιλυ Ντίκινσον c.1877 "Μια ώρα είναι μια θάλασσα" Τα ολιγόστιχα ...

Αυτό είναι το blogοπαίχνιδο πιάσε-το-βιβλίο-πιο-κοντά-σου, πάσα της αλεξάνδρας. αυτό το βιβλίο ήταν δίπλα μου, άνοιξα την σελ.123, πέρασα τις πρώτες 5 προτάσεις (στο περίπου γιατί είχε παύλες αντί για τελείες). κι έγραψα κάτι παραπάνω απο τις 6η,7η,8η πρόταση γιατί δεν θάβγαζε νόημα το ποίημα.. αυτά. καλά, συγνώμη, η σελίδα 123, τι ακριβώς συμβολίζει?!!! όποιος γουστάρει, παίζει :)))

Πόσο κάνει επιτέλους?

Πόσο καιρό είμαι εδώ?

Κοιτάζω τα χέρια μου τα σκονισμένα.

Εστιάζω το βλέμμα μου με δυσκολία.

τελευταία θολώνει…

Δεν υπάρχει ρολόι.

Γύρω μου στέκουν πιέσεις

Σε σκαλοπάτια 'υποχρεώσεων'

Που με σκίζουν.

Δώρισα την μαγκιά μου

Στο όνομα των ευθυνών μου.

Σαν μεγάλη…

Όλον αυτόν τον άγριο αγώνα.

Κάποια άλλη ζει χωρίς ανάσα

Δικαιολογεί χωρίς να πιστεύει

Τα μικρά γράμματα στην βοήθεια

Λένε «μου ανήκεις»

Αδιάφορα.

Από παντού με τραβούν:

Δώρα με τόκο

θρύψαλλα όνειρα

πονεμένος πάγος

Πελώρια βολή

Το ελάχιστο…

Στους δικούς μου ώμους.

Και γω

χαμογελάω

υπομένω

αδιαφορώ

Περιμένω

ελπίζω

Αλήθεια τι?

Να μαλακώσουν οι δίνες?

Να ανοίξουν τα αδιέξοδα?

Τι ανέφικτη λέξη.

αφού υπάρχουν λύσεις για όλα.

με πελώριο κόστος πάντα.

Δεν είμαι εγώ πια. Πουθενά.

το κενό από την ψυχή μου

Ως εδώ,

Μεγάλωσε πολύ πια...

Θα το συνθλίψω.

Θα αρπάξω τις δίνες

Και θα τις δέσω μεταξύ τους.

Θα πάρω πίσω τον εαυτό μου

Και θα πληρώσω ΚΑΙ γι’αυτό.

Υπεύθυνα. Όπως όλα.

Και θα μηδενίσω.

Απ’όλους.

Ποτέ δεν ήμουν καλή στους αριθμούς.

Τελικά ούτε στο να ζω δανεικά.

Μόνο τα δικά μου έξοδα.

I’ll do it my way.

Θέλω την ανάσα μου πίσω. . *ακούγεται το this dream με peter gabriel και youssou n'dour

Παρτίδα αισιοδοξίας...

Μια δειλή ακτίνα ήλιου

Με σημαδεύει...

Παίρνω πινέλο και ανακατεύω

Το άσπρο που λειώνει

Με την ζεστή του ανάσα

Και γλυκαίνει λίγο ο πάγος.

Έτσι, τόσο δα

Για να πάρω δύναμη

Ν’ανοίξω σωληνάρια

Ψυχικών χρωμάτων

Και να γυρίσω το βλέμμα

Σ’ένα πολύ παλιό

Δικό μου "πριν"

Ελαφρύ και πολύτιμο.

Να το πάρω από το χέρι

Και πηδώντας όλα τα εμπόδια

Ενδιάμεσων αγριόχορτων

Βαριών χρόνων

Να το φέρω στο σήμερα.

Τώρα.

Εδώ. με τον ήλιο να περπατήσει

Γλυκιά ιεραποστολή

Στο παιδικό θαύμα.

Και να αφεθώ για λίγο

Σε μαγικές ιστορίες

Που σβήνουν τις ρυτίδες.

Με τον αγνό εαυτό μου

Που άξιζε τον κόσμο όλο.

Εξαφανίζω το άσπρο

Πρόσκαιρα με λύσεις.

Δανεικά ταξίδια

Άλλων προνομιούχων.

Για λίγο. θα μπορούσα...

Το ξέρω ότι είναι διάλειμμα.

Δε βαριέσαι…

*το αφιερώνω σε μένα που δεν μου χαρίζεται τίποτα. -έτσι. γιατί γουστάρω.

**ακούμε την loreena mckennitt στο tango to evora. της νεφέλης ντε!

τι χρώμα είναι το χιόνι μας?

άσπρο τοπίο λοιπόν.

πόσες αποχρώσεις έχει...

ά σ π ρ ο.

υπέροχο πολύχρωμο άσπρο.

-σαν τον αχανή βυθό της τάλισκερ

με τις σκληρές φωνές και τα απαλά χάδια

τα γλυκά λόγια και τις αυστηρές χειρονομίες

-σαν την άγραφη πλανεύτρα σελίδα του γιάννη

πριν την χρωματίσει περίτεχνα

δίνοντας ζωή σε καλύτερους ανθρώπους

-σαν την αγνή καρδιά της αλεξάνδρας

που παλεύει για όλους γύρω της

τρέχοντας πριν τον χρόνο

-σαν τα συμπαγή σύννεφα

που φτάνει η κούνια της εστρέλλας

γεμίζοντας την αέρα και ίλιγγο

-σαν την μουσική της κατερίνας

αργά σ’ένα κουτούκι

γεμάτο υγρά μάτια από αγάπη

-σαν τα χυτά κεριά της νατάσσας

που παίζουν φως και σκιές

-σαν τους σουηδούς του δημοσθένη

που δεν ξέρουν να χορέψουν το ντέρτι τους

-σαν τα λουλούδια της τζότζας

που μεθάνε γλυκά την ατμόσφαιρα

και λένε:»πάμε παρακάτω. Μπορείς»

-σαν το πάτωμα στα γυμνά πόδια της ντίντι

στον ξέφρενο χορό της αισιοδοξίας

-σαν τις εικόνες του δον

με σχήματα τρισδιάστατα

-σαν την δροσερή φωνή της ντίβας

που ξέρει να βαδίσει πολλά επίπεδα

τρομαχτικό άχρωμο άσπρο.

-σαν τον επίπεδο καμβά μου

αγνός από σύγχιση

διψασμένος για χρώματα

άφωνος ακόμα, στην προσμονή μου.

καυτά κρύος

ύπουλα αθώος

στην τελευταία στιγμή αυθορμητισμού.

…στιγμή παγωμένη σ’έναν αλήτη χρόνο

πριν την δολοφονία χωρίς μάρτυρες.

ήξερα τον ένοχο.

στιγμή αφιερωμένη σ’έναν κλέφτη αγνότητας

σε τακτές επίπονες δόσεις.

μέχρι να στεγνώσει σκληρά όπως ο πάγος.

επιτέλους.

η μετάλλαξη της μωρουδιακής πούδρας.

η εξέλιξη κάθε απαλής ψυχής.

ο πάγος.

το χιόνι.

το άσπρο.

υπέροχο πολύχρωμο άσπρο.

τρομαχτικό άχρωμο άσπρο.

άσπρο τοπίο μέσα-έξω.

Πάρτε πινέλα...

*ακούγεται το "σε ποιό κόσμο γυρνάς" των sadahzinia

Αύριο καλύτερα...

Μην με πάρεις τώρα.

...

Λέω να κλάψω σήμερα.

Όλη μέρα.

Να κλάψω

όλες τις τοξίνες της απογοήτευσης.

ν’αποβάλω

κάθε πνίξιμο στον λαιμό.

να με λυπηθώ.

.

κοίτα πως με γερνάει το κλάμα…

δεν είναι χαριτωμένο

σαχλό είναι...

.

δεν προλαβαίνω κιόλας!

Έχω τόσες δουλειές

Υποχρεώσεις πιεστικές

Στόχους που δεν θα φτάσω

Και σήμερα…

.

Θα κάνω επίτηδες

Όλες τις σκέψεις που με σκίζουν

Για να ξεζουμίσω τα δάκρυα

Από μέσα μου

Να στεγνώσω. όπως νοιώθω

Με τον νου μου:

Στεγνή σαν κουφάρι

.

Να μην μπορεί κανείς να πει πάλι

Καλά σε βλέπω.

Να με δουν χωρίς την μάσκα

Να τρομάξουν επιτέλους

Όπως εγώ

.

Σε ποιο επίπεδο να εξηγήσω?

Όλα έχουν πλεχτεί μεταξύ τους

Και με σφίγγουν

Αργά και σταθερά

.

Ακινητοποιημένη

Σε χρόνο γερασμένο

Χωρίς επιστροφή

Και γκρεμισμένο μέλλον

Μουδιασμένη από πόνο

Και το χαμόγελο

Καρφωμένο

με πινέζα στο μάγουλο

για να μην το ξεχάσω.

.

Μην με πάρεις σήμερα.

Η φωνή μου δεν βγαίνει.

Θα κάνω ό,τι πρέπει

Και κανείς πάλι

Δεν θα προσέξει

Ότι ουρλιάζω.

Κανείς.

.

Αύριο καλύτερα.

Τι έχουν πει γι’αύριο?

Θάχει ήλιο?

Πού?

.

Α. εκεί δεν μπορώ να πάω.

Έχει απαγορευτικό.

Αποκλεισμένη στις πιέσεις θα μείνω

Ξέρεις πού θα με βρεις.

Μην έρθεις.

Δεν αντέχω τα ανήμπορα μάτια

Της νεράιδας.

Συνήθισα την αδιαφορία όλων.

.

Θα κάτσω με θράσος

Κάτω από το «απαγορεύεται»

Και θα κλάψω.

Μισώντας με που λύγισα.

Με το δίκιο αξεσουάρ

Στο μάταιο πόρισμα.

Γιατί εγώ?

…

Γιατί έτσι.

Σκάσε και κολύμπα.

Με τον χρόνο αντίπαλο

Και την ελπίδα στην εντατική.

*μουσική: "e lucevan le stelle" -jose carreras (puccini) και η "ζωή των άλλων" του βασίλη παπακωνσταντίνου

Χαρά.

Χ α ρ ά.

Αυτό θέλω να δω γραμμένο. Αυτή την λέξη, αυτήν την έννοια. Να μια λέξη που δεν έχει πολλαπλά μηνύματα. Ένα νόημα. Ατόφιο. Χαρά. Υπέροχη, ρωμαλέα χαρά. Μόνη της έρχεται και χορεύει μες το αίμα μας, ξεσηκώνει τα βαριά μας, σβήνει τα μουντά μας. Φτάνει να την καλοδεχτούμε. Χωρίς μούτρα! Έρχεται σε ανύποπτο χρόνο, καμιά φορά με το πιο μικρό νεύμα, άλλες φορές με την ικανοποίηση μιας απέραντης λαχτάρας. Μικρή ή μεγάλη, είναι καθαρό οξυγόνο κατευθείαν από την φύση μας.

Πάντα έρχεται με ρυθμικά ταμπούρλα και σπάει την μονοτονία. Την μονοτονία των επιλογών που δεν μας καλύπτουν, των αποφάσεων που πιεστήκαμε να συμπαθήσουμε, των κάθε λογής απωλειών που μαθαίνουμε να συζούμε μαζί τους, των ελάχιστων που μας πείθουν ότι μας φτάνουν. Ναι, την μονοτονία χρόνιας θλίψης. Που όλοι κουβαλάμε, άλλοι στωικά και άλλοι κλωτσώντας για νάχει χώρο να κάτσει η χαρά όταν έρθει. Κι έρχεται. Την πέτυχα σήμερα εντελώς απρόσμενα. Και έχω τόση ανάγκη να την δω, να την αγκαλιάσω, να την φιλέψω όλες μου τις προσπάθειες να της μείνω πιστή!

Καλώς την! Να κάτσεις όσο μπορείς. Δεν θα σε πιέσω για τίποτα πέρα από την στιγμή που μου χαρίζεις βλέποντας σε! Έμαθα να μην έχω απαίτηση από σένα. Και σιγά-σιγά με εμπιστεύεσαι, μένεις περισσότερο, νοιώθεις άνετα μαζί μου. ξέρω πόσα σου ζητάνε όλοι. Ξέρω πόσα θάθελα να σου ζητήσω και γω αλλά δεν μπορείς εσύ να δίνεις τις δικές μου μάχες. Το κατάλαβα αυτό. Και προσπαθώ να γίνω καλύτερη. Να αντέχω την πεθυμιά σου. γιατί πάντα επιστρέφεις! Πώς τα πάω? Δεν είμαι λιγότερη αχάριστη?...λίγο?

*βάλτε το δυνατά το "in my heart" του Moby!

Χρωμάτων μαγνήτης

Πάνω στο χαρακωμένο καβαλέτο

ένα τελάρο περιμένει χρώματα

και οδηγίες για να ομορφύνει

στρίβω τσιγάρο με το ένα χέρι

στο άλλο, το καλό μου

βαστάω ευθύνες και απογοήτευση

έχω πιαστεί

παρατηρώ τον πίνακα μπροστά μου

για άλλη μια φορά σαστισμένη

πότε ζωγραφίστηκε ερήμην μου?

παίρνω το γαλάζιο

καλύπτω τον ασφυκτικό ουρανό

με τις μανιασμένες δίνες

και λίγο αναπνέω

περιμένω να στεγνώσει…

περιμένω…

τον χρόνο να συμμαχήσει

εμένα να δυναμώσω

ανακατεύω το κόκκινο αίμα μου

με τα σχήματα πόνου που χαράκτηκαν

αλλεπάλληλα στον καμβά μου

ανελέητα στο κορμί μου

δεν φτάνει

έχει τόσο σκοτάδι στις στροφές

πού είναι τα άλλα χρώματα?

Ξεπλένω θύμησες και πινέλα

Πιάνω το χρυσό

Ακριβή μπογιά

Πολύτιμο φως στο βλέμμα μου

Αφήνω τις κινήσεις μου ελεύθερες

Ανταύγειες στην χρόνια σκοτοδίνη

Παρέσυρε με λίγο

Αγκομαχούν οι πινελιές μου

Καλύπτω τα αγκάθια

Με στρογγυλό πινέλο

Βαθύ πράσινο

Και σχηματίζω φυλλαράκια

Προκαλώντας την άνοιξη

Από σήμερα πίνω τον καφέ πικρό

Ταχυπαλμία πάλι

Σαν να βιάζομαι

Απατηλός μωβ πόθος

Γκρίζο, τόσο πολύ γκρίζο…

Με ποιο χρώμα λύνεται?

Καμιά λύση δεν θα ευτυχίσει

Και οι ευθύνες βουλιμικές

Πάλι μεγάλωσα

Θ’αναγκαστώ να φορέσω γυαλιά

Με 3 βαθμούς θολότητας

Για να βρω την έκπληξη

Και να την απαλύνω με ροζ

Πασχίζω να ομορφύνω τον πίνακα

Ενώ το χέρι μου αδειάζει το μαύρο

Απ’άκρη σ’άκρη

Και η λέξη σχηματίζεται

χαράζοντας με…ξανά…

ΑΔΙΕΞΟΔΟ.

*εικόνες "δίνη" και "αδιέξοδο" μεταλλαγμένες απο μάγια

**μουσική ... to Gcast τάπαιξε! μόλις φτιαχτεί θα ανεβάσω... το "Αλοέσσα" των 'Αβατον.

Όνειρα χειμωνιάτικης μέρας...

Είναι μύθος ότι δεν έχουν όλοι όνειρα. Όλοι ονειρεύονται. Όχι, δεν λέω του ύπνου την άβυσσο… λέω για τα άλλα, που κάνουν την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά αν την αφήσεις ελεύθερη. Όλοι νομίζω έχουν όνειρα. Λέμε συχνά γι’αυτούς που κάποια στιγμή τα έκλεισαν σ’ένα συρτάρι να σκονίζονται. Γιατί η ζωή δεν τους αγάπησε. Και τάφερε έτσι… λες και η ζωή έχει οντότητα πιο δυνατή από μας… μούσι και φωτοστέφανο σαν τον άλλο…

το όνειρο δεν έχει μαγνήτη νάρθει μόνο του. Ξύπνα. Υπόλογος είσαι μόνο εσύ κι όχι η πουτάνα η ζωή. Ούτε το μαγικό ραβδάκι. Ούτε σου χρωστάει κανείς να στο κάνει δώρο.

Όλοι κάνουν όνειρα. Κάποιοι τα κυνηγούν κιόλας. Στατιστικά, κάποια θα τα πραγματοποιήσουν έτσι. Μόνο έτσι. Με τηλεπάθεια, λυπάμαι, δεν γίνεται. Θέλει πίστη και προπαντός αγάπη στον έρμο τον εαυτό σου… να πιστεύεις σε σένα. Οτι αξίζεις να στεριώσεις στην ζωή σου και όχι να την περάσεις τουρίστας που ποτέ δεν έμαθε την γλώσσα.

Όλοι ονειρεύονται… υπάρχει λοιπόν ένα υπέροχο ‘αστείο’ σε αυτήν την ιστορία. Που με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος μαλάκας γελάει πάνω από την μαριονέτα μου? Τα χώνω σε αυτούς που βολεύονται με το ελάχιστο γιατί είναι πιο ασφαλείς έτσι. Σάχλα. Και να που βρήκα χειρότερο:

Υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να ονειρεύονται. Άνθρωποι δυναμικοί, ευαίσθητοι, δημιουργικοί… που ψάχνονται, αναρωτιούνται, πάνε παραπέρα. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα όνειρα τους χτυπούν την πόρτα. Ψύχραιμα ή όχι και τόσο.

…λένε οι άγγλοι: Be careful what you wish for!

Όταν ένα όνειρο, μια λαχτάρα, η ιδανική δουλειά, η ευκαιρία να ζήσεις πραγματικά, να αναπνεύσεις ζωή, σου εμφανιστεί, τι θα την κάνεις? Αντέχεις τα όνειρα σου μάγκα μου? Ή σου φαινόταν τόσο άπιαστο το όνειρο που δεν πρόλαβες να σκεφτείς τις επιπτώσεις? Οι τις παράπλευρες απώλειες?

Μα, τι νόμιζες? Ότι δεν θα χρειαστεί να ξεβολευτείς για να χωρέσει κάτι τόσο θείο? Για όνειρο μιλάμε. Θέλει σεβασμό. Δεν ακούς την μαγική μουσική που το πλαισιώνει? Είσαι για μια στιγμή ολόγυμνος από ό,τι σε πόνεσε και μπορείς να φωνάξεις «έλα λοιπόν! Είμαι ζωντανός!». Τι κάνεις? Βουτάς? Ή βλέπεις μόνο τον φόβο σου να σταθείς με το στέρνο ανοιχτό, και λες «άσε καλύτερα!» ?

Μήπως τελικά είναι πιο μάγκας αυτός που από την αρχή παραδέχεται την αδυναμία του? Που δεν χαϊδεύεται ότι μπορεί να κάνει την διαφορά? θέλω τους ανθρώπους καλύτερους από την φαντασία μου, όχι μινιατούρες της. Μπούχτισα την απογοήτευση. Πένθησα κάθε θάνατο εκτίμησης. Έκλαψα κάθε απόρριψη που έφαγα με το ζόρι, από τον φόβο και τα πρέπει άλλων. Έμεινα με τα χρώματα στο χέρι να μην ξέρω πώς να ζωγραφίσω την απώλεια. Κατηγόρησα πολλάκις εμένα ότι φταίω, ότι δεν φτάνω…

Αλλά εγώ φτάνω.

Στο όνειρο και ακόμα παραπέρα.

Σίγουρα πιο μόνη. Αλλά πολύ ζωντανή. Και όταν στο τέλος, αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και μου ζητήσει τα ρέστα, δεν θάχω να απολογηθώ. «Έκανα ό,τι μπορούσα» θα μου πω κατάματα.

Όσο για τα όνειρα, η νεκροψία θα δείξει.

Τις σκέψεις μου αφιερώνω στον φίλο μου Danny, που δεν υπάρχει πια. Γιατί δεν άντεξε. Τέτοιο καιρό πριν λίγα χρόνια έφυγε. *ο πίνακας είναι η "flaming jane" τουFrederick Lord Leighton. το δεύτερο είναι collage απο φωτογραφίες περιοδικού. **ακούγεται το ΠΟΛΥαγαπημένο μου "Losing" της μαγικής Marianne faithfull. ταξιδέψτε...