Μονόπρακτο σε βασικά χρώματα...

Αυτός – είμαι καλύτερα εδώ. Ξέρω, με ξέρουν, νοιώθω ασφαλής.

Αυτή – δεν βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια?

Αυτός – πιο πολύ απ’το πολύ. Αλλά δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Εδώ δεν περιμένει κανείς τίποτα από μένα.

Αυτή – κι εσύ? Σταμάτησες να θες να γίνεις καλύτερος?

Αυτός – γιατί? Εσύ περνάς καλύτερα που πουθενά δεν χωράς και όλο σε απομονώνουν και σε κλειδώνουν? Όλο μέσα απ’το κλειστό παράθυρο κάθεσαι. Νομίζεις ότι δεν σε βλέπω?

Αυτή – ναι αλλά δεν χάνω την προσωπικότητα μου. Κανείς δεν μπορεί χωρίς εμένα.

Αυτός – νομίζεις! Πόσο συχνά σου ζητούν την γνώμη σου? Κάποιοι ελάχιστοι είναι. Οι υπόλοιποι ντρέπονται να τους δουν μαζί σου. Ενώ εγώ… παντού με καλούν, έχω ισχυρούς φίλους εγώ.

Αυτή – δεν άλλαζα ούτε έναν που με πιστεύει για δέκα απ’τους δικούς σου ‘φίλους’. Δεν έχετε αληθινή φιλία, σχέση ανάγκης είναι. Δεν το βλέπεις?

Αυτός – γελιέσαι! Αλήθεια πιστεύεις ότι σε δέχονται γι’αυτό που είσαι εσένα? Τις περισσότερες φορές σε ντύνουν με λούσα και συ μπερδεύεσαι ότι σε αποδέχονται. Σε θαυμάζουν, ναι. Αλλά πόσοι μπορείς να μου πεις ότι τολμούν να σε συνοδέψουν στην ζωή τους?

Αυτή - …

Αυτός – είμαι πανίσχυρος.

Αυτή – και τελείως μόνος.

Αυτός – μόνος, εγώ? Με χρειάζονται, με αγαπούν όλοι.

Αυτή – έχουν μάθει να ζουν μαζί σου από νωρίς. Παραμυθιάζεσαι ότι σε αγαπούν. Κάνουν ό,τι μπορούν να σε χάσουν. Τι φαντασμένος που είσαι.

Αυτός – εσύ τα λες αυτά? Που όλο σε πουλάνε? Που κανείς δεν τολμάει στα δύσκολα να σου σταθεί? Είσαι μεγάλη όπως εγώ αλλά πάλιωσες. Τα ρούχα που ντύνεσαι είναι αλυσίδες και κλειδαριές ορίων. Στα δύσκολα, μόνη σου μένεις, καημένη μου…

Αυτή - …ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν μου μένουν πολλοί πραγματικοί φίλοι ως το τέλος. Βλεπόμαστε, λέμε τα παλιά αλλά πια οι περισσότερες σχέσεις δεν είναι βάθους. Τους φοβίζω. Με θέλουν εκεί αλλά να μην λέω τα δικά μου και πολύ. Ντρέπονται τις ιδέες μου, την συνέπεια μου. Θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σου: και γω πολλές φορές παίζω το παιχνίδι τους. Κάθομαι μαζί τους σε σχέση τυπική γιατί τους λυπάμαι. Με κοιτούν με βλέμμα γεμάτο λαχτάρα γι’αυτά που χάσαμε, ξέρω ότι είμαι το άπιαστο, το βλέπω στα μάτια τους. Έτσι κάθομαι και γω, παίζω στην φάρσα ότι όλα είναι καλά μεταξύ μας…αλλά βέβαια δεν είμαι καθόλου ο εαυτός μου. Μόνο η ιδέα μου αιωρείται. Με στεναχωρεί πολύ, ξέρεις.

Αυτός – κοίτα, και γω, μην νομίζεις, για να με κρατήσουν φίλο, και τι δεν κάνω. Το ξέρω ότι με καλοπιάνουν συνέχεια για να βαρεθώ και να φύγω. Δεν διαφέρουμε τόσο πολύ… απλά εσένα σε θέλουν και δεν αντέχουν. Εμένα, δεν με θέλουν αλλά έχουν συνηθίσει να με αντέχουν. Τους πέφτει πιο εύκολο. Τι παράξενοι που είναι οι άνθρωποι, ε?

Αυτή – ναι, έτσι είναι. Και καμιά φορά αηδιάζω που παίζω το παιχνίδι τους. Είναι τόσο ελάχιστες οι φορές που είμαι πραγματικά ο εαυτός μου… έχω κουραστεί να με μασκάρουν με τα πρέπει τους και να χαμογελούν περήφανοι με την απάτη ότι με στηρίζουν…

Αυτός – τουλάχιστον εσύ αντιπροσωπεύεις το ύψιστο. Μην το ξεχνάς. Εγώ τι να πω? Που επιβάλλομαι μόνο. Κανείς δεν με αγαπάει πραγματικά. Κανείς που ν’αξίζει, εννοώ. Όσοι με συνηθίζουν και με επιλέγουν…ε, δεν είναι και τόσο καλά! Ίδιο πράγμα είναι? Τώρα θα μου πεις, αν νομίζουν ότι με την παρέα μου είναι καλά…

Αυτή – ξέρω τι λες. Και σου ομολογώ ότι έχω τρομάξει με το βλέμμα αυτών που σε αποδέχονται. Ό,τι πρεσβεύω χάνεται στην αγκαλιά σου… σε αυτό, είμαι πιο τυχερή. Οι δικοί μου φίλοι – οι πραγματικοί λέω – έχουν μάτια καθαρά σαν την ψυχή τους. Συγκινούμαι όταν συνειδητοποιώ ότι πάλεψαν αληθινά για μένα, όχι μόνο γιατί πληγώθηκαν και κατάλαβαν. Είσαι ισχυρός αντίπαλος. Όσοι φτάσουν σε μένα, είναι βαθιά λαβωμένοι… αλλά για να έρθουν, έχουν πετάξει καθετί που τους κρατούσε κοντά σου.

Αυτός – λες για το βλέμμα! Χα! Αν κάτσω να σου θυμίσω πόσοι ήρθαν κι έφυγαν τρέχοντας πίσω σε μένα… είναι μεγάλο το τίμημα. Και φαίνονται από μακριά ποιοι θα σ’αντέξουν ατόφια. Αρχίζουν τις δικαιολογίες, τα σκόντα, και πάλι σε μένα έρχονται… είσαι εφήμερη σχέση, όχι σταθερή όπως εγώ!

Αυτή – ναι καλά! ψυχανάλυση κάνω για να αποτάξουν τις ψεύτικες εξαρτήσεις που έχουν από σένα! Κουράζομαι πολύ…

Αυτός – και γω κουράζομαι. Και σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν σου κρύβω ότι, θα ήθελα έναν μικρότερο ρόλο… δεν προλαβαίνω τις δουλειές μου, τα ραντεβού, δεν χαλαρώνω ποτέ.

Αυτή – θα σου πω αυτό το τελευταίο και φεύγω γιατί αν μας δουν να μιλάμε πάλι μαζί θα τους μπερδέψουμε χειρότερα: υπάρχουν φορές που είσαι γοητευτικός… καταλαβαίνω, δηλαδή, πέρα από το δέος, γιατί κολλάνε μαζί σου. Να, τόπα. Αν το επαναλάβεις, θα σε βγάλω τρελό.

Αυτός – μιας και τα λέμε πρώτη φορά τόσο ξάστερα, να ξέρεις ότι σε γουστάρω απ’την πρώτη στιγμή που σε είδα. Γιατί είσαι καλλονή. Και άπιαστη. Είσαι η μόνη που δεν μπόρεσα να ρίξω…όχι ότι θίγεται ο εγωισμός μου! Έχω απόλυτη, σχεδόν, επιτυχία, όπως ξέρεις. Αλλά εσύ…είσαι αλλοιώς. Και αντέχεις. Αντέχεις και την μοναξιά, και τις δήθεν σχέσεις. Πολύ στοργικά παίζεις τα ψέματα των επίδοξων φίλων σου. Δεν τους σκας την φούσκα…

Αυτή – τους λυπάμαι. Γιατί ξέρω ότι αν δεν ζούσαν κάτω από την δική σου εξουσία, θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν. Και να είναι πραγματικά ευτυχείς. Από αδυναμία με πουλάνε. Και κοινωνικές ετικέτες των άλλων.

Αυτός – τελικά δεν ξέρω ποιος είναι πιο δυστυχής…

Αυτή – τι λες τώρα…

Παίξανε ούτε καν αλφαβητικά οι:

Αυτός – ο φόβος

Αυτή – η ελευθερία

……………………………………………………….

*ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: "shelter from the sky" του mikonT και @ "graphic tree - unravelling" του alan wentworth απο το flickr.com Ο πίνακας είναι του Klimt και η άλλη απο το αρχείο μου κάποτε.

**ΜΟΥΣΙΚΗ:ακούγεται η κλασσική εκτέλεση του everybody hurts απο τον paul potts (το πρωτότυπο των REM βεβαίως-βεβαίως).