...19 Οκτωβρίου 1968 και εγώ!

Θα πάρετε ένα? τώρα τα έβαψα απ'την χαρά μου!

Μέχρι τα 31 μου, ήταν τεράστια χαρά για μένα τα γενέθλια μου. Δεν έχω και γιορτή κι έτσι ήταν αυτή η μία φορά τον χρόνο που ήταν η δική μου μέρα. Στα 32 έσβησα τα κεράκια μου αγκαλιά με το μωρό μου. Κάπως μου ήρθε...Έκτοτε, κάθε χρονιά και χειρότερα. Δεν το συζητώ με τα δύο παιδιά! Πολύ μαμά, όχι τόσο κόρη πια. Η φύση βοηθάει - όταν κάνεις παιδιά - να συνειδητοποιείς πιο σταράτα οτι άλλαξες γενιά. Έφτασα πέρσι στο σημείο να μην το πω σε κανέναν (αν δεν το θυμόταν) και να μείνω σπίτι - ούτε ένα ποτό . μόνο κεικ με τα μικρά μου για το καλό. ήθελαν. τίποτα άλλο. Ένοιωσα πολύ έντονα οτι μεγάλωσα, πολύ σκληρά οτι δεν είμαι πια νέα, το δέρμα μου είχε αλλάξει, το σώμα μου επίσης, το μέσα μου ακόμη χειρότερα. Η χρονιά που πέρασε, απ'τις δυσκολότερες της ζωής μου - μάλλον η χειρότερη. Ή που θα άρχιζα τα φάρμακα να γιατρέψω τα ποτάμια δακρύων και τα δύσβατα εσωτερικά χιόνια ή που θα το έπιανα απ'τ'αρχίδια να το γυρίσω. Διάλεξα τον τσαμπουκά γιατί μου πάει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία. Φέτος κλείνω τα 39. Τόσο ε ν τ ά ξ ε ι είμαι (παρ'όλο που τα ζόρια μεγαλώνουν παρέα μου) που σχεδόν ήθελα να κλείνω τα 40 για να κάνω ένα πάρτυ τρικούβερτο με τεράστια γκράφιτι που θα έλεγαν "Φτου σου κοπέλλα μου!", "τύφλα νάχουν οι εικοσάρες", "Ζήτω η ζωή" και άλλα τέτοια σαχλά. Τι μου λείπει? Το μόνο που δεν έχω πια είναι την αυταπάτη οτι όλα θα πάνε καλά όταν τελειώσει το παραμύθι. Καθόλου δεν έβλεπα τότε όσα απλόχερα μου δίνονταν. Έχουν έπαρση τα νιάτα τόσο μεθυστική που σε προσπερνούν πολλά όμορφα γιατί τα θεωρείς δεδομένα, θυμώνουν και την κάνουν. Τώρα? Πιο ταπεινά αγναντεύω την ομορφιά, πιο επιθετικά υπερασπίζομαι την καρδιά μου, πιο νηφάλια χειρίζομαι την εμπειρία, πιο ελεύθερα με αγαπώ, χωρίς όρους και όρια, πιο αριστοκρατικά επιτρέπω την πρόσβαση στην ουτοπία μου. Οι δυσκολίες δεν διαλύονται. Η ζωή γεμάτη είναι απο δαύτες. Σίγασα όμως τον κυνισμό που είχα πριν χρειαστεί. και τώρα... τώρα όσο πιο πολύ στίβομαι, τόσο πιο πολύ γαργαλιέμαι! Τι άλλο λείπει? Έχω πολύχρωμη ζωή μπροστά μου, έχω ξεκαθαρίσει όχι μόνο τι ΔΕΝ θέλω μα και απολύτως τι θέλω. κι ας μην τόχω ακόμη. Αυτό το αφήνω για την ευχή που θα κάνω σβήνοντας ΟΛΑ τα κεράκια στην τούρτα μου! Τι δώρο θέλω?...Ένα σόκιν παραμύθι...! Να το ΖΗΣΩ, να ρουφήξω ζωή, να αναπνεύσω ευτυχία. για όσο. τόσο θέλω. και το αξίζω γαμώ την πουτάνα μου. Χρόνια μου πολλά ΧΧΧ