Είναι 3 μέρες τώρα που είμαι βουβή. Χωρίς έκφραση. Έμπνευση μηδέν. Πουθενά. Πανικός. Διαβάζω, ακούω μουσική, και πάλι βουβή. Ό,τι πιάνω, αδιάφορο μένει στα χέρια μου. Ό,τι σκέφτομαι, σκουραίνει καθώς απλώνεται στον χώρο. Γράφω και σβήνω τα μαύρα. Ξανά και ξανά.
Καθόλου δεν στάθηκα. Προσπαθώντας να προλάβω το κενό. Μα είναι κει. Αδηφάγο. Γέμισα τον χώρο με βροντερή φωνή και τώρα δεν βγαίνει. Πειράζει αν λίγο κουράστηκα? Είναι τόσο αδύναμο να πονάω με την ανάγκη μιας αγκαλιάς?
Θυμώνω. Η θλίψη δεν φεύγει. Περνάνε οι μέρες με πολιτικές ασυναρτησίες. Η φύση γλύφει τις πληγές της. Μόνη. Πώς καπακώθηκε το πένθος? Τι εύκολα όλοι χορεύουν τον χορό του κατήφορου…
Δεν μπορώ να δώσω ψήφο. Με σοκάρει αυτή η ανεμελιά μες το χάος. Θέλω να έρθει ένας μεγάλος να μας σώσει. Παιδιά είμαστε. Καμιά φορά τα παιχνίδια γίνονται επικίνδυνα.
Ψάχνω και γω παντού για την άλλη όψη. Να αγκιστρωθώ στα όμορφα, να κλέψω χαρά, ν’απλώσω πάνω μου γλύκα, να γίνω αδιάβροχη στον καταιγισμό γελοιότητας.
Φεύγω το μυαλό μου πάλι. Ψάχνω κάπου ν’αγαλιάσω. Και βρίσκω πάλι την φαντασία μες τα σοκάκια μου, πληγωμένη, κουρασμένη. Και θυμώνω πάλι. Που και μέσα μου τρύπωσε η πουτάνα η ασχήμια και με τρώει. Όλοι ματωμένοι μείναμε μαζεύοντας κομμάτια.
Δεν ξέρω τίποτα για αύριο. Όλα συνεχίζουν με πιέσεις και δυσκολίες και γω στο ρελαντί αφήνω να προχωρούν όλα χωρίς πια να έχω δύναμη να τα ντύσω ευπρεπώς. Ό,τι μείνει. Μουντά ζω τα ορατά, πολύχρωμα λαχταράω να νοιώσω άλλα. Να συγκινηθώ. Να χαθώ σε κύματα δυνατά για να μην προχωρούν οι ρυτίδες. Να μην σκοτεινιάζει το βλέμμα. Να μην κλάψω όταν τελειώσω.
31 comments:
Πώς καπακώθηκε το πένθος?,
:-(
τα κατάφερες πάλι...
& μου δωσες να λουστώ το ίδιο σαμπουάν...
(θυμάσαι φαντάζομαι την αναφορά για όσα κοροϊδεύαμε & τώρα τα "λουζόμαστε"...)
κι είναι 4.25 το πρωί!!!!
maya μου, γλυκό μου, κάποια πράγματα είναι σαν να θέλω να τα γράψω & με προλαβαίνεις...
πόσο σ'ευγνωμονώ γι' αυτό...
& πόσο θέλω να ξεκολλήσει η ρόδα που χει κολλήσει στην άμμο...
σπρώξε καρδιά μου,
σπρώξε φαντασία μου,
σπρώξτε άμυνές μου,
σπρώξε θετική μου καβάτζα,
σπρώξε καινούργιε μου έρωτα,
σπρώξε maya σπρώξε
(κατά το "τρέξε Λόλα τρέξε")
σε φιλώ γλυκά γλυκά
θα τα πούμε αύριο με χαμογελαστά (ελπίζω) μουτράκια
@φύρδην-μίγδην
με την γνωστή αδιαφορία που κάθε καινούργια είδηση γράφεται πάνω στις παλιές. και με τον τσαμπουκά των εκλογών.
βλέπεις εσύ κάτι άλλο? θυμούνται τις φωτιές, τους θανάτους, είδες κάποια κατακραυγή, κάτι? δείξτο μου σε παρακαλώ!
καλημέρα γλαρένια μου
χχχ
@mauve
βέβαια θυμάμαι. δεν θέλω να σε σκέφτομαι και σένα έτσι. αντε. σήμερα είναι άλλη μέρα,ε? σπρώξε μαγια σπρώξε! αυτή η άμμος που τόσο την αγαπώ στην θάλασσα, πως καμιά φορά μουλαρώνει...θα ξεκολλήσουμε που θα πάει?
την θετική καβάτζα γρήγορα! πολύ μ'άρεσε όπως το είπες! φιλί γλυκό σου στέλνω νωρίς-νωρίς για να σε πιάσει
χχχ
υγ.και προπονούμαι στα χαμόγελα!
καλημέρα Μάγια.
Σου το άφησα απάντηση στο σχόλιο που μου έκανες, αλλά κι εδώ νομίζω ότι αξίζει να υπάρχει. Αντιγράφω λοιπόν:
"ο αγέρας κυλάει και φεύγει/ποτέ το ίδιο κλαδί κερασιάς δεν κουνιέται με τον ίδιο αγέρα./πουλιά κελαηδούν στο δέντρο:/τα φτερά θέλουν να πετάξουν./οι πόρτες κλειστές:/θέλουν σπρώξιμο να ανοίξουν./Εγώ θέλω εσένα:/να'ναι ωραία σαν εσένα η ζωή/φίλη,κι αγαπημένη./...Ξέρω δεν τέλειωσε ακόμα της δυστυχίας η γιορτή/...μα θα τελειώσει...δεν μπορεί..."
(Ναζίμ Χικμέτ)
υγ: κάποτε κάποιος είχε πει ότι η μνήμη του ελληνικού λαού διαρκεί όσο τα δελτία ειδήσεων. ας ελπίσουμε πως όχι και αυτή την φορά...
ειναι στιγμες που η λεξη"κουραστικα"εκφραζει ολο μου το ειναι.ειναι στιγμες που ζω μια κολαση πραγματων μεσα μου κ γυρω μου.στιγμες που γινονται μερες,βδομαδες,μηνες.
κ καποιες αλλες στιγμες,μικρες,αδυναμες να γινουν μηνες,ουτε καν μερες,ζω,υπαρχω,ειμαι ευτιχισμενη.καλες στιγμες,ομορφες,γεματες.
χτες γυρισα σπιτι με απιστευτο πονο στον αυχενα.ο ζαμαν εκανε σαν τρελος μολις με ειδε..τα ξεχασα ολα για μια στιγμη.πηγαμε βολτα για μια στιγμη.αγαπηθηκαμε για μια στιγμη.μια στιγμη που αξιζει πιοτερο απο τους μηνες κολασεως ποθ ενιοτε περνω..
καλημερα χαμογελαστη.με δυσκολια βγαινει το χαμογελο αλλα ειναι δικο σου(κ μια αγκαλια..)
Να μας αφιερώσω ένα τραγουδάκι;
Οταν σταματάει η έμπνευση πιάνω το τραγούδι:
"Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.
Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά-καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά
και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
κι εγώ να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.
Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...
Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να 'χω να κάνω και καφέ στ' αφεντικό
να 'χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ' αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.
Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί
να 'μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απ' την πείνα κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου 'ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...
Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...
Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει "ησυχία" μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά,
είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά,
είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι για ν' αρχίσουμε να τρέχουμε μετά
στα ιδιαίτερα του ενός και στ' αλλουνού τα γαλλικά.
Κι αφού μου βγάλουνε καλά-καλά την πίστη και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά
τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε και θα παν να κοιμηθούν κανονικά
κι ενώ εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή,
αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV
κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι και τον δω πως είν' ο νους του στο κακό,
"είναι καθήκον σου" γυρίζει και μου λέει, συζυγικό.
Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό...."
Νομίζω πως είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και το τραγούδησε η Αφροδίτη Μάνου
life goes on.....
Φωτιά; νεκροί; πότε καλέ; αααααα του Αυγούστου;
είπα και εγω....
Ετσι σκέφτεται ο Ελληνας και δεν αλλάζει...
Ο Διογένης γι ανθρωπο δεν έψαχνε;
Πόσος καιρός πέρασε;
Χθες βράδυ δε δούλευε καθόλου καλά το πληκτρολόγιό μου.
Ξαναήρθα, λοιπόν, για το φιλί που σου χρωστάω και για τις
Γλαρένιες αγκαλιές
Μαγια μου..το μαυρο δεν ειναι κακο...αστο ματια μου να ξεσπασει...βγαλτο ,γραψτο ,αστο να βγει...σαν το λυτρωτικο κλαμα γιατι ειναι το κλαμα της ψυχης ...
κι υστερα θα γεμισεις χρωμα ξανα ..
ετσι λέω...
ετσι κανω..
φτανει να θελω...
καμια φορα δεν θελω..
καμια φορα θελω...
και καμια φορα...
οπως ειδες...
υπαρχουν οι πολυτιμοι φιλοι..
να σε σκουντησουν απαλα!
Για την ωρα σου διαλεξα και σενα ενα καπελο γιατι εκει θα μας φαει ο ηλιος και θα γεμισουμε φακιδες ...
στον φιλο ντε!!!
Τον Γιαννη!!
(ασε τα κρεπια , τα φοραμε αλλη ωρα)
ελα!
Που πήγε η έμπνευση?
Την είδα. Λάμπει στα μάτια σου, στα μάτια των παιδιών που ξεκινάνε το σχολίο. Απέχει από τα πολιτικά μπαλκόνια, κι από αυτούς τους "καλλιτέχνες" που αφήσανε τις πίστες και μπήκανε στις λίστες τις κομματικές.
Η έμπνευση είναι στα πινέλα σου, στο παράθυρο, στην άκρη του κρεββατιού σου. Σε κρυφοκοιτάει. Σου μιλάει στο γουργούρισμα των περιστεριών. Σ' αγαπάει... Δες την είναι εκεί...
Χαμογέλα μου λίγο?
Όλα θα πάνε καλά...
Φιλια,
Ε.
Ταλισκεράκι? :)))
Φιλια καλό μου, πάνω στις ίδιες διαδρομές περπατάμε :)
@κωνσταντίνο π.
πολύ όμορφο κείμενο. πολύ.
σ'ευχαριστώ-έχεις πάντα κάτι...
όσο για τους έλληνες, (αναστενάζω ψάχνωντας τις λέξεις και τίποτα)
ε, ας ελπίσουμε. αυτό κάνουμε πάντα. για να μην την κάνουμε!
σε φιλώ στιχάκια μου
πάω και στην δική σου μεριά να το ξαναδιαβάσω!
χχχ
@κατερίνα μου
γλυκιά μου πονεμένη φίλη! ξέρεις πόσες φορές σε σκέφτομαι? που πονάς και περνούν οι μέρες, και συ ,πάλι, πονάς? νάαι καλά γι'αυτό το χαμόγελο. ξέρω οτι είναι δύσκολο. αν μου το προσφέρεις, διπλά με ζεσταίνεις που ήρθες ως εδω. πολύ σε φιλώ και τουλάχιστον ξέρω πως ο ζαμάν ξέρει απο στοργή κι έτσι σου δίνει κι αυτός απλόχερα.
και μια αγκαλιά σφιχτή
(όχι που να πονάς!)
χχχ
ναι γαμότο αυτές οι στιγμές οι σπουδαίες, πιο δυνατές απο τους μήνες ασχήμιας είναι!
@αλεξάνδρα μου
αυτό το νταπα ντάπα ντάπα νταμ ...μ'έκανες και γελούσα φιλενάδα! τρομεροί στίχοι βέβαια. στο γραμμένο τους προσέχεις και πιο πολύ!
λες να γίνουμε κομμάτια? αν σου πω ότι περιμένω να πήξει το πρόγραμμα μου? για να μην έχω χρόνο να σκέφτομαι τόσο? οτι μου φορτώθηκε και διαχείριση και χάρηκα που θα τρέχω και γι'αυτό?
...
άσε! trabajo! trabajo!
το περασμένο ποστ με το "άσμα" το είδες?
όσο για τους έλληνες...σπούδαίος λαός, περήφανος! ίσως αν δεν μείνει τίποτα για να περηφανευόμαστε να σιάξουμε λίγο το τουπέ μας. αι στα κομμάτια! πληγώνομαι...
φιλιά απο μία παναγιωταρά στην άλλη. έχουμε κι άλλες. η γλαρένια πού είναι?
χχχ
@γλαρένια μου!
νάσαι! πάρε κι απο μένα φιλί για τον κόπο σου. γιατί μου χρωστάς όμως φιλι?
χχχ
@ταλισκεράκι
στου γιάννη? ναι? τι γίνεται εκεί? για να δω...
υγ.ναι ξέρω. δεν φοβάμαι το μαύρο, λυπάμαι τα άλλα που καλύπτονται και δεν ξέρω για πόσο...ήταν ωραία πριν . αλλά έχεις δίκιο θα ξαναγίνει.
ε?
φιλιά κι έρχομαι απο κει. να δω το καπέλλο αν μου παει.
χχχ
@ελενάκι
τάχα πάει καλά τόση ώρα. τώρα πάλι συγκινήθηκα. θέλω τόσο μια παρηγοριά ρε γαμότο. λες αυτό είναι? αυτό που έκαναν κάποτε για μας? αγκαλιά, χάδι και
"μην σε νοιάζει.
όλα
θα
πάνε
καλα."
αυτό είναι λες? μ'έκανες και δάκρυσα.
φιλί ευάλωτο
χ
Maya εμένα είναι φουλ το πρόγραμμα χωρίς προσπάθεια. Μετά βίας κρατάω με νύχια και με δόντια το Σάββατο ελεύθερο. Δεν ξέρω για πόσο...
Το πολιορκεί το κολυμβητήριο και η αρμονία των παιδιών... Εύχομαι να αντέξει...
Πάρε την παλέτα σου καλή μου, αφαίρεσε το μαύρο και το γκρι και άσε να δούμε τι θα βγει...
Ολες σου τις αναρτήσεις τις βλέπω φιλενάδα. Είσαι ένα απ΄τα καθημερινά μου στέκια και το ξέρεις...
..και όταν δεν έχεις αυτάκι να σε ακούσει, γράψε mail και στείλτο.
Δεν λέω απλώς, σίγουρη είμαι :)
Ότι χρειαστείς, εδώ είμαι. Όπως κι άλλοι εδώ που βλέπω και νιώθω πως σ΄αγαπάνε και θέλουν να είναι εκεί... Αυτό δεν είναι λίγο. Αυτό μάτια μου αξίζει, όλα τα εκατομμαμμμύρια του κόσμου... :))))
@αλεξάνδρα
έλειπα το βράδυ και μπήκα μια γρήγορη μόνο. όταν είδα το μήνυμα σου και της έλενας...ένοιωσα πολύ ωραία. έκλεισα το computer και με πολύ ωραίο χαμόγελο πήγα για ύπνο. μ'έκανες να νοιώσω ωραία. που έρχεσαι, που μιλάμε, που σε διαβάζω, που σε γνωρίζω, που ταιριάζουμε.
το κρατάω για το μειλ. ευχαριστώ!!!
παρασκευή! αλλά ενός σαβ.κου που θέλω μόνο να τελειώσει. θάμαι η μόνη που δεν θα δει αποτελέσματα?
πολύ σε φιλώ καλή μου
χχχ
@έλενα
είναι! και ολοένα και περισσότερο βλέπω πόσο σημαντικό είναι όλο αυτό που γίνεται εδώ. δεν θα φανταζόμουν ποτέ την σημασία του πριν. πολλές φορές κουβαλάω σκέψεις και λόγια φίλων απο δω μες την μέρα μου. και έχω πάρει δύναμη. έχω εισπράξει ομορφιά και ελπίζω να έχω χαρίσει κάτι απο τα τόσα που γέμισα μαζί σας.
και σε σένα στέλνω φιλιά με χαμόγελο . να μπορούσα να εκφράσω την χαρά που σε γνώρισα!!!
χχχκαλη μας μέρα!
λες να πιάσω επιτέλους τα χρώματα σήμερα? νυσάφι πια...
μια καλημέρα στρογγυλή, χαρούμενη, γελαστή, χουχουλιάρικη
αυτή ήρθα να σου ακουμπήσω αγαπημένη μου
και να σου πω ότι μαζί παλεύουμε κι αυτό μας δίνει ώθηση, δύναμη κι ελπίδα...
είμαι σίγουρη ότι η δημιουργικότητά σου σήμερα θα σηκωθεί πιο ψηλά κι απ' τον ήλιο
σε καμαρώνω από την αγαπημένη μου γωνίτσα
& ρουφάω γουλιές ζεστού καφέ...
άφησέ με να αλλάξω μουσική...
θα βάλω εκείνο της alanis...
hands in my pocket... θυμάσαι???
everything's gonna be fine
fine
fine
φιλί ολόγλυκο
@mauve
μουλειψέεεεες!
το θυμάμαι και το σκέφτομαι τέτοιες στιγμές της alanis.
φίνα φίνα φίνα όλα λοιπόν. και με κάθε λέξη, ένα σκαλοπατάκι ανεβαίνω. εσυ? το νοιώθω σήμερα. σαν νέα ώθηση να δίνει κάθε κλεισούρα και να! ανοίγει πάλι η πόρτα και έξω έχει ήλιο λαμπερό, φίλους σκορπισμένους αλλά συνταξιδιώτες κολλητούς...χαρά μου καλημέρα! έχω πιάσει πινέλο. άφησα στο πλάι τα πρέπει και ζωγραφίζω πορτοκαλί εκτυφλωτικό σε μια πανέμορφη μούρη μεξικανού.
πορτοκαλί που έχει το κόκκινο που μας ριγεί και το χρυσό του ήλιου που μας καίει...
ευχαριστώ που με βοηθήσατε να την βρω την έμπνευση. είναι πονήρω, μου την κάνει αν λίγο ξεχαστώ!!!
αλήθεια ευχαριστώ
και για τις στρογγυλές χαρούμενες καλημέρες νατασσάκι. χαμογελάς και το βλέπω. μ'αρέσεις έτσι πολύ. πως εκμηδενίσαμε το άγνωστο?...
νάμουν εκεί στην βεράντα σου με τον καφέ μου...
σε φιλώ και "πάω για δουλειά" (το θυμάσαι? πως μούρθε?!)
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
καλό ΣΚ. Με αγαλλίαση ψυχής...
Η φυση γλύφει τις πληγες της ....
ολα τα ειπες με αυτο....
αγριμια γιναμε....και αυτο-ιαση επιδιωκουμε και καταφερνουμε....
φιλι εχεις....
φιλι
@σπύρο σεραφείμ
δύσκολο Σ/Κ που ψάχνω τρόπους ν'αποφύγω όσο πιο πολύ αυτό που συμβαίνει. δεν θα δω αποτελέσματα. αρνούμαι. θα προσπαθήσω να κάνω οτι δεν συμβαίνει. σαν την τρελλή.
καλό σαββατοκύριακο σπύρο!!! με ωραία χαμόγελα. όσο γίνεται!
χ
@μαρίνα
αγρίμια που δεν χωρούν στην φύση. υπερόπτες πριν το κλάμμα. αδιάφοροι μέχρι νάρθει η γεύση στο στόμα. αμόρφωτοι χωρίς σοφία ζωής. και φοβισμένοι. δυστυχώς θα φανεί και στα πανηγύρια την κυριακή.
άξιοι της τύχης μας και της ανύπαρκτης μνήμης...
φιλί και χαμόγελο απο τα καλύτερα μου. στο χαρίζω μες την έκπληξη που ξανάρθες και πρόσεξες την φράση τούτη. την ένοιωσα και γω.
χχχ
Παιδιά είμαστε. Καμιά φορά τα παιχνίδια γίνονται επικίνδυνα.
Απο εκει ξεκινουν ΟΛΑ ..!!!
@νίνα
και πού να δεις σήμερα τι έχει να γίνει! απρόσεκτα παιδιά, ανεύθυνοι κηδεμόνες.
καλή σου μέρα εύχομαι
με ό,τι θες μέσα και καθόλου σκουπίδια. εγώ θα τ'αποφύγω όλα.
χχχ
Post a Comment