ΟλόΔΙΚΗμου

 

Ωχ...τώβριος.

Άλλη μιά χρονιά που κλείνει.

Άνοιξε πια τα παράθυρα.

Θα γιορτάσεις φέτος?

Πρέπει να βρεις τα κεράκια και

το χαμόγελο σου πρώτα.

Έλα. Σύνελθε.

Κανείς δεν μπορεί να στα πάρει αν δεν τα δώσεις.

Ξοδεύτηκες, λες.

Τι περίμενες από ένα στοίχημα?

Όλα εκεί τα στοίβαξες

σε μια δίκη ολόδικη σου.

Α-πόρισμα ουδέτερο. Γκρι. Αχάραγο.

Σε μια θάλασσα σιωπηλή.

Πότε έπαψες να κολυμπάς?

Παρελθαλπωρή...

Στο παράλληλο σύμπαν, μπαίνει η Άνοιξη.

Εδώ έχει κρύο και το τζάκι δεν σβήνει.

Κουρνιάζω σε αναμνήσεις χαράς για οξυγόνο.

Δεν κοιτάζω πέρα που καραδοκεί το μέλλον.

Μόνο εντός μου που σιγοβράζει ζωή.

Μουρμουρίζω έναν σκοπό ρυθμικό. Απ’τα παλιά.

*

Αναπάντεχα με συνοδεύουν φωνές χαράς. Πλησιάζουν...

Φωνές αγαπημένες, από το βουνό, από την θάλασσα,

aπό ‘μέρη’ που μοιραστήκαμε κάποτε,

εικόνες που φανταστήκαμε παράλληλα...

*

Στρώνω ένα τραπέζι με πεταλούδες.

Στον φούρνο σιγοψήνεται η Στιγμή ευτυχίας.

Γυαλίζω τα ποτήρια με θύμησες.

Κόκκινο κρασί θα πιούμε.

Φοράω όλα μου τα χρώματα για την γιορτή μας.

Καλώς ήρθατε αγαπημένοι !

Το τέλος μίας τέρψης...

Θέλω 

να σε προστατέρψω.

Έχω συλλέξει ό,τι έρωτα είχα

και με προσφέρω μυσταγωγικά σε σένα.

Ξέρω ότι η αγάπη μου είναι πιο σπουδαία

από ό,τι πραγματικά είσαι εσύ.

Εγώ είμαι.

Εγώ κρατάω το χρυσό κλειδί που σε κάνει φως.

Εσύ με κοιτάς, με ρουφάς

και μετράς με αγενή άμιλλα τις δικές σου πράξεις.

Πράξεις αγάπης. Τόσο όσο.

Καμία διατάραξη κοινής σημασίας...

Όλα βαίνουν ομαλώς. Πέρα μου.

Ώρα να μαζέψω τα χρόνια...

Κανένα ίχνος μου δεν θα μείνει.

Το τέλος μιας τέρψης.

…

Πάμε πάλι απ’την αρχή.

Θέλω να με προστατέρψω…

*Ο πίνακας είναι του Albert Lynch.

Μετακόμισε...

Να, πάλι ξημερώνει.

Τώρα πίνεις τσάι χωρίς ζάχαρη και μελωδία.

Ίσως μηδενίζεις την μουντή πίκρα τούτη την ώρα.

Γιατί θα μπορούσε να είναι μια ωραία μέρα.

…

Μάταια. Η κλειδαριά άλλαξε στα όμορφα.

Γλύτωσες τελικά?

Σ’έχω δει, α-πονάς στις αναμνήσεις.

Και αυτοί που γίναν άγγελοι δεν ησύχασαν ακόμη.

Έμειναν γενναίες φράσεις σκισμένες στην μέση.

Ακουμπάς στον κρύο τοίχο και

Ατενίζεις την Στιγμή να δύει αργά και αναπόφευκτα.

Μια μαλακή κουβέρτα και ακατέργαστα λόγια.

Οι θησαυροί σου τελικά βεβήλωσαν το Ιερό.

Ξανά. Ξανά. Και ξανά.

Έτσι χάθηκε ο ρυθμός…

Κάποτε ήταν ποίηση που τσαλακώθηκες. Θυμάσαι?

Κοιτούσες με θράσος τις ρωγμές.

...

Ο ήλιος πάλι. Κλείνεις τα μάτια σου.

Κι αντί να πέσεις, σηκώνεσαι.

Ντύνεσαι το έξω σου και λειτουργείς ομαλά.

Για το μέσα ούτε λόγος.

Μετακόμισε.

Ακούς τι βλέπεις?

Οι νότες στάζουν εικόνες.

Ένα κύμα, ένα δάκρυ, ένα χαμόγελο.

Όλα από ένα. Μοναδικά.

Ο ήλιος, η καρδιά, η αγκαλιά.

Και πολύ κρύο στο τζάκι.

Ιαματική μια φωνή που τρέμει.

Μιλάει πάντα για αγάπη.

Και αΠΑΝΤΑω «Ναι».

Σε κάθε μελωδία, παλιά και καινούργια.

Αγγίζω την μορφή και αφήνομαι.

Απροστάτευτη και αποφασισμένη.

Να ταξιδεύω εικόνες.

Να γεύομαι την μουσική.

Να εισπνέω με την καρδιά σου.

Να συντονίζομαι στο κύμα.

Οι εικόνες ζω-γράφουν νότες.

Παυσίμονα.

*

Βάναυσος κύκλος...

Μέρες, μήνες, χρόνια γίναν πλέον που μετράω δύσκολα.

Ίδιο χρόνο μετράω και στο πείσμα για τα όμορφα.

Σαν έναν σκοπό που ακούς ξανά και ξανά.

Mantra.  και η κακία επαναλαμβάνεται.

Κανείς δεν βελτιώνεται στον κύκλο.

Δεν ξέρω τελικά πολλά πράματα…

Νόμιζα ότι το καλό υπερισχύει.

Πίστευα στην μπαντιέρα αυτή.

Στην ειλικρίνεια. Στην ηθική. Στο δίκαιο.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Γράφτηκαν κεφάλαια με αγκάθια.

Και κατάλαβα.

Δεν υπάρχει ειρήνη.

Είναι πόλεμος.

Σε κάθε δια-μάχη μετράς απώλειες.

Πόσα θρύμματα καρδιάς?

Έχασα το μέτρημα.

Και έμεινα με το σωστό παρέα

Σ’ένα καζάνι δίκιο – με ηχώ.

Γι’αυτό σου λέω, δεν ξέρω πολλά πράματα.

Κι ας Μετράω.

*

Ο -Aνδαμάτωρ Χρόνος...

Πες μου πώς γίνεται.

Περνάει ο καιρός.. και γω?

θυμώνω περισσότερο.

Αγαπώ πιο βαθιά.

Νοσταλγώ πιο έντονα.

Απαξιώνω πιο σίγουρα.

Κλαίω πιο φυσικά.

Ποθώ πιο ελεύθερα.

Μισώ πιο αμετάκλητα.

Φοβάμαι πιο σίγουρα.

Τολμάω πιο αψήφιστα.

Μεγαλώνω πιο φανερά.

Και επιθυμώ πιο διψασμένα.

Ποιος χρόνος τα γιατρεύει όλα?

Γιατί ο δικός μου φωνάζει σε κάθε Χτύπο.

Κι αν κάτι ξέχασα, μου το θυμίζει.

Σαν τον άνεμο: τα βαριά δεν τα σηκώνει…

Τ’αφήνει να ριζώσουν.

Και η βροχή τα μεστώνει.

Και γω?

Περισσότερο.


*

 

It's been a long time...

Η μουσική δεν υπάρχει πια... αλλά και στην σιωπή νοιώθω ΚΑΛΑ σε αυτό το "σπίτι" μου που τόσο καιρό δεν έχω επισκεφθεί. 

...Ακόμη περισσότερο καιρό έχω να γράψω. 

Μου λείπει.

Με αφορμή τα γενέθλια της Στέλλας, μπήκα στο δικό της blog και "σουλατσάρωντας" εδώ και κει βρέθηκα σε μία της ανάρτηση που γράφαμε σχόλια και γελούσαμε, και εκφράζαμε απόψεις, και σκεφτόμασταν, και νοιώθαμε ΚΑΛΑ... Tι υπέροχο φάρμακο και οχυρό μαζί ήταν κάποτε τα blogs μας... Τι πράματα μοιραζόμασταν, πόσα γέλια, πόσες σκέψεις, πόσες συγκινήσεις και τι υπέροχα γραπτά! 

Με μια προτροπή στα σχόλια, μπήκα να δω την ανάρτηση που είχα κάνει τότε 6 Φεβρουαρίου του 08 και χάρηκα που δεν έχω αλλάξει γνώμη καθόλου. Με τράκ (σχεδόν) αναρτώ ξανά το συγκεκριμένο κείμενο. 

Ετσι. For old times' sake...

Σας πεθύμησα!

................................................................................................................................

"Όνειρο Χειμερινής νύχτας"

Είναι μύθος ότι δεν έχουν όλοι όνειρα. Όλοι ονειρεύονται. Όχι, δεν λέω του ύπνου την άβυσσο… λέω για τα άλλα, που κάνουν την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά αν την αφήσεις ελεύθερη. Όλοι νομίζω έχουν όνειρα. Λέμε συχνά γι’αυτούς που κάποια στιγμή τα έκλεισαν σ’ένα συρτάρι να σκονίζονται. Γιατί η ζωή δεν τους αγάπησε. Και τάφερε έτσι… λες και η ζωή έχει οντότητα πιο δυνατή από μας… μούσι και φωτοστέφανο σαν τον άλλο…
το όνειρο δεν έχει μαγνήτη νάρθει μόνο του. Ξύπνα. Υπόλογος είσαι μόνο εσύ κι όχι η πουτάνα η ζωή. Ούτε το μαγικό ραβδάκι. Ούτε σου χρωστάει κανείς να στο κάνει δώρο.
Όλοι κάνουν όνειρα. Κάποιοι τα κυνηγούν κιόλας. Στατιστικά, κάποια θα τα πραγματοποιήσουν έτσι. Μόνο έτσι. Με τηλεπάθεια, λυπάμαι, δεν γίνεται. Θέλει πίστη και προπαντός αγάπη στον έρμο τον εαυτό σου… να πιστεύεις σε σένα. Οτι αξίζεις να στεριώσεις στην ζωή σου και όχι να την περάσεις τουρίστας που ποτέ δεν έμαθε την γλώσσα.
Όλοι ονειρεύονται… υπάρχει λοιπόν ένα υπέροχο ‘αστείο’ σε αυτήν την ιστορία. Που με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος μαλάκας γελάει πάνω από την μαριονέτα μου? Τα χώνω σε αυτούς που βολεύονται με το ελάχιστο γιατί είναι πιο ασφαλείς έτσι. Σάχλα. Και να που βρήκα χειρότερο:
Υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να ονειρεύονται. Άνθρωποι δυναμικοί, ευαίσθητοι, δημιουργικοί… που ψάχνονται, αναρωτιούνται, πάνε παραπέρα. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα όνειρα τους χτυπούν την πόρτα. Ψύχραιμα ή όχι και τόσο.
…λένε οι άγγλοι: Be careful what you wish for!
Όταν ένα όνειρο, μια λαχτάρα, η ιδανική δουλειά, η ευκαιρία να ζήσεις πραγματικά, να αναπνεύσεις ζωή, σου εμφανιστεί, τι θα την κάνεις? Αντέχεις τα όνειρα σου μάγκα μου? Ή σου φαινόταν τόσο άπιαστο το όνειρο που δεν πρόλαβες να σκεφτείς τις επιπτώσεις? Οι τις παράπλευρες απώλειες?
Μα, τι νόμιζες? Ότι δεν θα χρειαστεί να ξεβολευτείς για να χωρέσει κάτι τόσο θείο? Για όνειρο μιλάμε. Θέλει σεβασμό. Δεν ακούς την μαγική μουσική που το πλαισιώνει? Είσαι για μια στιγμή ολόγυμνος από ό,τι σε πόνεσε και μπορείς να φωνάξεις «έλα λοιπόν! Είμαι ζωντανός!». Τι κάνεις? Βουτάς? Ή βλέπεις μόνο τον φόβο σου να σταθείς με το στέρνο ανοιχτό, και λες «άσε καλύτερα!» ?
Μήπως τελικά είναι πιο μάγκας αυτός που από την αρχή παραδέχεται την αδυναμία του? Που δεν χαϊδεύεται ότι μπορεί να κάνει την διαφορά? θέλω τους ανθρώπους καλύτερους από την φαντασία μου, όχι μινιατούρες της. Μπούχτισα την απογοήτευση. Πένθησα κάθε θάνατο εκτίμησης. Έκλαψα κάθε απόρριψη που έφαγα με το ζόρι, από τον φόβο και τα πρέπει άλλων. Έμεινα με τα χρώματα στο χέρι να μην ξέρω πώς να ζωγραφίσω την απώλεια. Κατηγόρησα πολλάκις εμένα ότι φταίω, ότι δεν φτάνω…
Αλλά εγώ φτάνω.
Στο όνειρο και ακόμα παραπέρα.
Σίγουρα πιο μόνη. Αλλά πολύ ζωντανή. Και όταν στο τέλος, αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και μου ζητήσει τα ρέστα, δεν θάχω να απολογηθώ. «Έκανα ό,τι μπορούσα» θα μου πω κατάματα.
Όσο για τα όνειρα, η νεκροψία θα δείξει.

Τις σκέψεις μου αφιερώνω στον φίλο μου Danny, που δεν υπάρχει πια. Γιατί δεν άντεξε. Τέτοιο καιρό πριν λίγα χρόνια έφυγε. *ο πίνακας είναι η "flaming jane" τουFrederick Lord Leighton. το δεύτερο είναι collage απο φωτογραφίες περιοδικού. **ακούγεται το ΠΟΛΥαγαπημένο μου "Losing" της μαγικής Marianne faithfull. ταξιδέψτε...

Speechless.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν δίκιο.
Και για όλα φταίει ο άλλος.
???
see what i mean? κάτι δεν βγαίνει στην πρόσθεση…

.


Γουστάρω το σουρεάλ όπως ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος.
Αρκεί να μην μου το σερβίρουν ως λογικό!
Νοιώθω να χάνω την ισορροπία μου ανάμεσα στις αντιφάσεις.
Εχει τόση αυτοπεποίθηση η κάλυψη της κάθε αδυναμίας
Που σε προβληματίζει… Ξαναμετριέσαι.
Η ιστορία, σαν χαλασμένο τηλέφωνο, παραποιείται στον χρόνο.
Πες, πες, πες, και τα ψέματα γίνονται πραγματικότητα.
«Βρε λες ναταν έτσι?» Αναρωτιέσαι.
Και καθώς πνίγεσαι στο δίκιο, κατάσχεται!
Και η αδυναμία εκτοπίζει την δύναμη. Surreal?
Είναι τόσα που θες να φωνάξεις αλλά σπανίως μιλούν την ίδια γλώσσα.
Δεν αντέχεται η αλήθεια γιατί είναι γυμνή και ντροπιάζει…
Έτσι στο τέλος, δεν λες τίποτα. πια.
Περνάς τον έλέγχο διαΜαρτυρίων με την σφραγίδα WRONG.
Ο νόμος της ζουγκλας… όποιος ακούγεται πιο δυνατά…
Δεν είναι τρελλό?
...

Είναι.
Κουράστηκα να αναρωτιέμαι.

.

*ακούγεται το get misunderstood των troublemakers

Befriend The Enemy...

Αντιγράφω τις μουσικές μου σε καινούργιο laptop και ακούω σκοπούς άλλης εποχής. Θυμάμαι βέβαια. Θυμάμαι καλά τι έξυνε πληγές, σε ποια τραγούδια έκλαιγα στ’αυτοκίνητο μόνη, τι με ταξίδευε όταν έψαχνα ανάσα, τι γιάτρευε την απόγνωση μου… τον πόνο, την απώλεια, το μίσος, τον φόβο, τον έρωτα…

Η μουσική είναι το πιο δυνατό τεφτέρι αναμνήσεων. Μα η πιο μεγάλη στιγμή είναι όταν πλέον αντέχεις να ακούσεις κάθε «ΤΟ τραγούδι» χωρίς να πονάς. Τι υπέροχο παυσίπονο ο χρόνος που τόσα του καταλογίζουμε… Σαν την μοναξιά, με την αλλόγιστη δύναμη της…
Μεγάλη μαγκιά η αποδοχή του αντιπάλου. Ο σεβασμός. Befriend the enemy. Γίνεται όχημα ο χρόνος. Τα πυρά μαλακώνουν. Ο χρόνος χορεύει ΜΑΖΙ σου, η μοναξιά γίνεται ένας υπέροχος διάλογος, σχεδόν ερωτικός. Όλα αντιμετωπίζονται άμα κοιτάς κατάματα. Έντονα όπως όταν κοιτάς τον πόθο… Είναι μεγάλη ανακούφιση να αγκαλιάζεις τις αδυναμίες σου. Όλα τελικά μέσα μας θέλουν στοργή. Ειδικά τα αρνητικά συναισθήματα που αντανακλαστικά μάθαμε να κρύβουμε. Και τις αλήθειες. Που χρωματίζονται από ΘΕΛΩ και ξεπλένονται στον βωμό των συμφερόντων.

 Αυτό είναι το μεγάλο δώρο του χρόνου. Η εμπείρια. Που σε ελευθερώνει από τις λεπτομέρειες και σου χαρίζει εκείνη την πανοραμική θέα στην Μεγάλη Εικόνα. The big picture. Όσο λιγοστεύει ο χρόνος, τόσο περισσότερο ΖΕΙΣ. Πιο ειλικρινά, πιο δυναμικά. Χωρίς ντροπή ή αναστολές για τα θέλω σου. Χωρίς δισταγμό να δίνεις φωνή στο συναίσθημα, με όποιο κόστος. Χωρίς να μετράς το κόστος. Μόνο το κέρδος. Που είναι πελώριο γιατί κερδίζεις την Φωνή σου. Και τότε πια σιγά-σιγά... γράφεις ΤΟ τραγούδι ΣΟΥ. Μην ξεχνάς ότι σιγοτραγουδώ…

*ακούγεται το save yourself των hiatus