Να, πάλι ξημερώνει.
Τώρα πίνεις τσάι χωρίς ζάχαρη
και μελωδία.
Ίσως μηδενίζεις την μουντή
πίκρα τούτη την ώρα.
Γιατί θα μπορούσε να είναι
μια ωραία μέρα.
…
Μάταια. Η κλειδαριά άλλαξε
στα όμορφα.
Γλύτωσες τελικά?
Σ’έχω δει, α-πονάς στις
αναμνήσεις.
Και αυτοί που γίναν άγγελοι
δεν ησύχασαν ακόμη.
Έμειναν γενναίες φράσεις
σκισμένες στην μέση.
Ακουμπάς στον κρύο τοίχο και
Ατενίζεις την Στιγμή να δύει
αργά και αναπόφευκτα.
Μια μαλακή κουβέρτα και ακατέργαστα
λόγια.
Οι θησαυροί σου τελικά βεβήλωσαν
το Ιερό.
Ξανά. Ξανά. Και ξανά.
Έτσι χάθηκε ο ρυθμός…
Κάποτε ήταν ποίηση που τσαλακώθηκες.
Θυμάσαι?
Κοιτούσες με θράσος τις ρωγμές.
...
Ο ήλιος πάλι. Κλείνεις τα
μάτια σου.
Κι αντί να πέσεις, σηκώνεσαι.
Ντύνεσαι το έξω σου και
λειτουργείς ομαλά.
Για το μέσα ούτε λόγος.
Μετακόμισε.
