Wednesday 30 October 2013

It's been a long time...




Η μουσική δεν υπάρχει πια... αλλά και στην σιωπή νοιώθω ΚΑΛΑ σε αυτό το "σπίτι" μου που τόσο καιρό δεν έχω επισκεφθεί. 
...Ακόμη περισσότερο καιρό έχω να γράψω. 
Μου λείπει.


Με αφορμή τα γενέθλια της Στέλλας, μπήκα στο δικό της blog και "σουλατσάρωντας" εδώ και κει βρέθηκα σε μία της ανάρτηση που γράφαμε σχόλια και γελούσαμε, και εκφράζαμε απόψεις, και σκεφτόμασταν, και νοιώθαμε ΚΑΛΑ... Tι υπέροχο φάρμακο και οχυρό μαζί ήταν κάποτε τα blogs μας... Τι πράματα μοιραζόμασταν, πόσα γέλια, πόσες σκέψεις, πόσες συγκινήσεις και τι υπέροχα γραπτά! 
Με μια προτροπή στα σχόλια, μπήκα να δω την ανάρτηση που είχα κάνει τότε 6 Φεβρουαρίου του 08 και χάρηκα που δεν έχω αλλάξει γνώμη καθόλου. Με τράκ (σχεδόν) αναρτώ ξανά το συγκεκριμένο κείμενο. 
Ετσι. For old times' sake...

Σας πεθύμησα!
................................................................................................................................


"Όνειρο Χειμερινής νύχτας"


Είναι μύθος ότι δεν έχουν όλοι όνειρα. Όλοι ονειρεύονται. Όχι, δεν λέω του ύπνου την άβυσσο… λέω για τα άλλα, που κάνουν την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά αν την αφήσεις ελεύθερη. Όλοι νομίζω έχουν όνειρα. Λέμε συχνά γι’αυτούς που κάποια στιγμή τα έκλεισαν σ’ένα συρτάρι να σκονίζονται. Γιατί η ζωή δεν τους αγάπησε. Και τάφερε έτσι… λες και η ζωή έχει οντότητα πιο δυνατή από μας… μούσι και φωτοστέφανο σαν τον άλλο…
το όνειρο δεν έχει μαγνήτη νάρθει μόνο του. Ξύπνα. Υπόλογος είσαι μόνο εσύ κι όχι η πουτάνα η ζωή. Ούτε το μαγικό ραβδάκι. Ούτε σου χρωστάει κανείς να στο κάνει δώρο.
Όλοι κάνουν όνειρα. Κάποιοι τα κυνηγούν κιόλας. Στατιστικά, κάποια θα τα πραγματοποιήσουν έτσι. Μόνο έτσι. Με τηλεπάθεια, λυπάμαι, δεν γίνεται. Θέλει πίστη και προπαντός αγάπη στον έρμο τον εαυτό σου… να πιστεύεις σε σένα. Οτι αξίζεις να στεριώσεις στην ζωή σου και όχι να την περάσεις τουρίστας που ποτέ δεν έμαθε την γλώσσα.
Όλοι ονειρεύονται… υπάρχει λοιπόν ένα υπέροχο ‘αστείο’ σε αυτήν την ιστορία. Που με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος μαλάκας γελάει πάνω από την μαριονέτα μου? Τα χώνω σε αυτούς που βολεύονται με το ελάχιστο γιατί είναι πιο ασφαλείς έτσι. Σάχλα. Και να που βρήκα χειρότερο:
Υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να ονειρεύονται. Άνθρωποι δυναμικοί, ευαίσθητοι, δημιουργικοί… που ψάχνονται, αναρωτιούνται, πάνε παραπέρα. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα όνειρα τους χτυπούν την πόρτα. Ψύχραιμα ή όχι και τόσο.
λένε οι άγγλοιBe careful what you wish for!
Όταν ένα όνειρο, μια λαχτάρα, η ιδανική δουλειά, η ευκαιρία να ζήσεις πραγματικά, να αναπνεύσεις ζωή, σου εμφανιστεί, τι θα την κάνεις? Αντέχεις τα όνειρα σου μάγκα μου? Ή σου φαινόταν τόσο άπιαστο το όνειρο που δεν πρόλαβες να σκεφτείς τις επιπτώσεις? Οι τις παράπλευρες απώλειες?
Μα, τι νόμιζες? Ότι δεν θα χρειαστεί να ξεβολευτείς για να χωρέσει κάτι τόσο θείο? Για όνειρο μιλάμε. Θέλει σεβασμό. Δεν ακούς την μαγική μουσική που το πλαισιώνει? Είσαι για μια στιγμή ολόγυμνος από ό,τι σε πόνεσε και μπορείς να φωνάξεις «έλα λοιπόν! Είμαι ζωντανός!». Τι κάνεις? Βουτάς? Ή βλέπεις μόνο τον φόβο σου να σταθείς με το στέρνο ανοιχτό, και λες «άσε καλύτερα!» ?
Μήπως τελικά είναι πιο μάγκας αυτός που από την αρχή παραδέχεται την αδυναμία του? Που δεν χαϊδεύεται ότι μπορεί να κάνει την διαφορά? θέλω τους ανθρώπους καλύτερους από την φαντασία μου, όχι μινιατούρες της. Μπούχτισα την απογοήτευση. Πένθησα κάθε θάνατο εκτίμησης. Έκλαψα κάθε απόρριψη που έφαγα με το ζόρι, από τον φόβο και τα πρέπει άλλων. Έμεινα με τα χρώματα στο χέρι να μην ξέρω πώς να ζωγραφίσω την απώλεια. Κατηγόρησα πολλάκις εμένα ότι φταίω, ότι δεν φτάνω…
Αλλά εγώ φτάνω.
Στο όνειρο και ακόμα παραπέρα.
Σίγουρα πιο μόνη. Αλλά πολύ ζωντανή. Και όταν στο τέλος, αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και μου ζητήσει τα ρέστα, δεν θάχω να απολογηθώ. «Έκανα ό,τι μπορούσα» θα μου πω κατάματα.
Όσο για τα όνειρα, η νεκροψία θα δείξει.

Τις σκέψεις μου αφιερώνω στον φίλο μου Danny, που δεν υπάρχει πια. Γιατί δεν άντεξε. Τέτοιο καιρό πριν λίγα χρόνια έφυγε. *ο πίνακας είναι η "flaming jane" τουFrederick Lord Leighton. το δεύτερο είναι collage απο φωτογραφίες περιοδικού. **ακούγεται το ΠΟΛΥαγαπημένο μου "Losing" της μαγικής Marianne faithfull. ταξιδέψτε...

12 comments:

Dee Dee said...

Τα διαβασα σχεδον ολα. Την αναρτηση της Στελλας, την παλια δικια σου αναρτηση και σχεδον ολα τα σχολια και απο τις 2 αναρτησεις.
Αυτος ο κακος χαμος στα σχολια μου λειπουν πολυ :)

Εχουν περασει πεντε χρονια. Μεσα σ'αυτα τα πεντε χρονια εγω εγινα μαμα και παντρευτηκα. Κι ομως, διαβαζοντας τα δικα μου παλια σχολια, πανω σε οσα ειχατε γραψει, με βρισκω πολυ συνεπη. Οχι στασιμη, αλλα συνεπη.
Γιατι εξακολουθω να απλωνω το βλεμμα μακρυα, να υποσχομαι, να πιστευω. Καποιοι στοχοι εχουν αλλαξει, μα οχι πολυ.

Βεβαια αν διαβαζα αυτη την αναρτηση πριν λιγες μερες που δεν ενιωθα και πολυ αισιοδοξη, ισως απλα να διεκρινα την αποσταση που εξακολουθει να με χωριζει απο τα ονειρα που. Την αποσταση που υπαρχει μεταξυ αυτου που ειμαι και αυτου που θα ηθελα να ειμαι.

Σημερα καταλληγω να δω το ποτηρι μισογεματο. Απεχω....και ισως να απεχω και λιγο περισσοτερο απο τοτε. Να εκανα και καποια βηματα πισω οσο περνουσαν τα χρονια. Μα η καρδια μου δεν ημερευει. Κι εγω δεν παραιτουμαι. Μαθαινω μεσα στους ρολους που επιλεγω να κενταω τον εαυτο μου και να προσφερω τα καλυτερα μου κομματια. Ακομη γδερνομαι για να λειανω τις γωνιες μου :)

Το μπλογκινγκ καποτε , μεσα απο τα σχολια, μας εφερνε πολυ κοντα. Δεν θα ξεχασω το ομορφο εκεινο απογευμα σπιτι σου. Ενα απογευμα με ανθρωπους που εβλεπα πρωτη φορα (εκτος απο τον Κωνσταντινο) κι ομως ενιωθα τοσο γνωστη σας. Κι αν δεν επρεπε να φυγω με λιγο καρασκι ακομη, θα κρατουσαν οι συζητησεις μας ως το πρωι :)

xxxxxxxxxx

Christos Michaelides said...

A wonderful surprise. So good to see you back. Your words so powerful, I can tell you how much.

Διαβάζω πολύ αυτόν τον καιρό. Σχεδόν ασταμάτητα. Τέτοια κείμενα, ελάχιστα.

Μικρο δωράκι, δεξου αυτο το τραγούδι από μια ολόδροση κοπέλλα και έναν σπουδαίο καλλιτέχνη στο τουμπερλέκι.

http://youtu.be/74U2e5IlV9g

Hi!

Christos Michaelides said...

It's "I can't tell you how much". Not, "I can..."

Sorry

maya said...

@ντιντιμου

καταρχάς: αχ... :)

δεν ξέρω τι με έφερε στα blogs εχτές. πραγματικά. κάπως, κάτι...
δεν περίμενα να έχω οποιαδήποτε ανταπόκριση.
έχω λείψει τόσο καιρό!
ευχαριστώ που ήρθες ως εδώ. και μένα μου λείπουν οι κουβέντες μας.
οι σκέψεις, οι λέξεις που αγγίζανε διαδυκτιακά αλλά τόσο πραγματικά... είναι θησαυρός. και οι αναρτήσεις, μα και οι χείμαρροι σχολίων. και στα σοβαρά, και στον οίστρο έξυπνου χιούμορ.

Μ'άρεσε αυτό που είπες: όχι στάσιμη αλλά συνεπής. αυτό ένοιωσα και γω διαβάζοντας το παρελθόν. και είναι πολύς ο καιρός, πολλές οι εμπειρίες.

το μισογεμάτο είναι ΟΛΗ η φιλοσοφία. οι καταστάσεις είναι αυτό που είναι. η αντιμετώπιση μας είναι που λύνει και δένει. Εκεί έχουμε έλεγχο.

Ήταν ωραία εκείνη η συνάντηση εκείνο το μεσημέρι- νάταν κι άλλο. όντως μέχρι το πρωί θα το πηγαίναμε!! δεν θέλω ούτε να υπολογίσω πριν πόσα χρόνια ήταν αυτό!

Λες να τολμήσω να ξαναπαίξω με τις λέξεις...? το φλερτάρω.. :))) είναι ο χρόνος που δεν είναι τόσο χαλαρός. θα δούμε...

πολλά φιλιά
χχχχχ

maya said...

@χρήστο μου!
the surprise is looking back at you! σ'ευχαριστώ για το second wind ποδαρικό - και την 'χαρά' που εισέπραξα. δεν ξέρω πόσο θα μείνω, δεν ξέρω αν έχω λέξεις...
ένοιωσα την ανάγκη να μπω και να "ξαναδώ" Στιγμές μου... θάθελα να μπορώ να εκφράσω ξανά το σήμερα μου.

το τραγούδι μου άρεσε!
μου λείπουν οι εξερευνήσεις σου στις μουσικές! -ποτέ τετριμμένα!

Hi2 :)

adaeus said...

...γι αυτά θα είμαι πάντα κοντά σου να σε καμαρώνω...

maya said...

@adaeusμου!
πόσο μα ΠΟΣΟ χάρηκα που ήρθες ως εδώ!

...χαμογελάω, να ξέρεις!
χχχχχχ

adaeus said...

Κι εγώ θυμάμαι τις καλές παλιές εποχές μας... και χαμογελάω...
χχχχχχ... πάντα

adaeus said...

... για κόπιασε από το σπιτάκι μου, χεχεχε :)

maya said...

οκ........... :)

Margo said...

Έκπληξη!
Καταλαβαίνω το τρακ πριν την δημοσίευση. Έρχομαι κι εγώ από μία περίοδο αποχής. Σαν επιστροφή από μεγάλο ταξίδι μοιάζει :)

Το κείμενο διαχρονικό!
Σημειώνω το"υπάρχουν ακόμη κάποιοι που τολμούν να ονειρεύονται" ειδικά σήμερα!!!
Καλώς όρισες και πάλι Μάγια μου:)

koulpa said...

τώρα το πήρα χαμπάρι.. :( κι είχα αναρωτηθεί τι γίνεσαι τέλος του προηγούμενου μήνα.. στο τσακ σε έχασα.. :(
αχ ωραία ήταν τότε.. αλλά ίσως μέσα στον ορισμό του καλού.. είναι και το λίγο.. το σπάνιο.. καλώς σε ξανα βρίκαμε πεταλούδι μου :) :)