Αντιγράφω τις μουσικές μου σε καινούργιο laptop και ακούω σκοπούς άλλης εποχής. Θυμάμαι βέβαια. Θυμάμαι καλά τι έξυνε πληγές, σε ποια τραγούδια έκλαιγα στ’αυτοκίνητο μόνη, τι με ταξίδευε όταν έψαχνα ανάσα, τι γιάτρευε την απόγνωση μου… τον πόνο, την απώλεια, το μίσος, τον φόβο, τον έρωτα…
Η μουσική είναι το πιο δυνατό τεφτέρι αναμνήσεων. Μα η πιο μεγάλη στιγμή είναι όταν πλέον αντέχεις να ακούσεις κάθε «ΤΟ τραγούδι» χωρίς να πονάς. Τι υπέροχο παυσίπονο ο χρόνος που τόσα του καταλογίζουμε… Σαν την μοναξιά, με την αλλόγιστη δύναμη της…
Μεγάλη μαγκιά η αποδοχή του αντιπάλου. Ο σεβασμός. Befriend the enemy. Γίνεται όχημα ο χρόνος. Τα πυρά μαλακώνουν. Ο χρόνος χορεύει ΜΑΖΙ σου, η μοναξιά γίνεται ένας υπέροχος διάλογος, σχεδόν ερωτικός. Όλα αντιμετωπίζονται άμα κοιτάς κατάματα. Έντονα όπως όταν κοιτάς τον πόθο… Είναι μεγάλη ανακούφιση να αγκαλιάζεις τις αδυναμίες σου. Όλα τελικά μέσα μας θέλουν στοργή. Ειδικά τα αρνητικά συναισθήματα που αντανακλαστικά μάθαμε να κρύβουμε. Και τις αλήθειες. Που χρωματίζονται από ΘΕΛΩ και ξεπλένονται στον βωμό των συμφερόντων.
Αυτό είναι το μεγάλο δώρο του χρόνου. Η εμπείρια. Που σε ελευθερώνει από τις λεπτομέρειες και σου χαρίζει εκείνη την πανοραμική θέα στην Μεγάλη Εικόνα. The big picture. Όσο λιγοστεύει ο χρόνος, τόσο περισσότερο ΖΕΙΣ. Πιο ειλικρινά, πιο δυναμικά. Χωρίς ντροπή ή αναστολές για τα θέλω σου. Χωρίς δισταγμό να δίνεις φωνή στο συναίσθημα, με όποιο κόστος. Χωρίς να μετράς το κόστος. Μόνο το κέρδος. Που είναι πελώριο γιατί κερδίζεις την Φωνή σου. Και τότε πια σιγά-σιγά... γράφεις ΤΟ τραγούδι ΣΟΥ. Μην ξεχνάς ότι σιγοτραγουδώ…
*ακούγεται το save yourself των hiatus
