Keep me burning...

Θα μπορούσα ανετότατα ν’αρχίσω τα αγαμίδια.

Καιρό έχω! και λόγους πολλούς.

Να πω για τα ορμονικά? Που ΤΩΡΑ θυμήθηκε το σώμα να αντιδράσει στο χάος από το 2007?

Και ό,τι τραγελαφικό ακολούθησε τα σοβαρά ?

Να πω για τα δερματικά? Που έπαθα μόλυνση εγώ που ούτε ακμή δεν έχω περάσει γαμώ το τέλειο δέρμα μου κάποτε μέσα? Πήρα δεύτερη στάμπα γιατρού ότι είναι stress-related ΚΑΙ αυτό.

Να πω για το δόντι –μούπαν φρονιμίτης- που με πάει καροτσάκι τρεις βδομάδες και τελικά ήταν αντανακλαστικός πόνος απ’αλλού και έχω δει τρεις ειδικούς με τανάλιες μέχρι τώρα να βρούμε λύση?

Να πω που με λιμπίζονται κάτι κουνουπο-ψυλλο-κοριοί ή δεν-ξέρω-τι-σκατά-αόρατα-μαλακισμένα και με τσιμπάνε σχεδόν κάθε βράδυ? Κι ας βάζω vape μες τα χιόνια και αλοιφή πάνω μου? Και κάθε επόμενη πρήζομαι? Που δεν είχα ποτέ αλλεργίες?

Τι έχουμε ως εδώ? Ορμόνες για τρεις μήνες, ειδικές κρέμες δερματικής μόλυνσης και αντιβίωση για άλλους δύο, αντιφλεγμονώδη, atarax…

Κυκλοφορώ με ένα καλαθάκι με όλα τα χάπια μέσα και το τηλέφωνο-ξυπνητήρι να μου θυμίζει τι έχω να πάρω και πότε…

Ε αγαμίδια! Πώς είναι κάτι γραίες που σου λένε συνέχεια για τα φάρμακα τους και τους πόνους εδώ κι εκεί? Ε αυτό είμαι σήμερα και δεν με αντέχω να με ακούω ΠΟΣΟ ταλαιπωρούμαι και πόσο γκρινιάζω…

Δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να πω για όσους με εκνευρρρρίζουν/σοκάρουν/προσβάλλουν/κρίνουν και πόσο αγαθή αποδεικνύομαι τελικά που δίνω αξία γενναιόδωρα.(μ’αρέσει αυτό? Μαρέσει νομίζω…)

Δεν θα πω ούτε για τις απορρίψεις που έχω καταπιεί αχώνευτα στην δουλειά μου. Αυτές οι χυλόπιτες δεν παλεύονται. Απλά. Με έχω ακατάπαυστα κάτω από κείνο το φρικτό φως ανάλυσης για να βρω τα δικά μου λάθη, πολλές φορές και άδικα. (Δεν είναι ΟΛΕΣ οι διεθνείς εκθέσεις του επιπέδου που νόμιζα. Έχω δει και απίστευτες μετριότητες κατόπιν εορτής…)

Θάθελα να γράψω για όλα τα μικρά και μεγάλα υπέροχα που υπάρχουν. Για τόσα που μου συμβαίνουν και παίρνω δύναμη, για άλλα που προκαλώ με το πείσμα και την επιμονή μου, για ανθρώπους που γουστάρω να αγαπάω με πάθος για την ακεραιότητα τους στον χρόνο, για άλλους που με κερδίζουν μέρα με την μέρα και καίω όπως το τζάκι μου ασταμάτητα, για τις Στιγμές Ευτυχίας που έχω ευλογηθεί να αναγνωρίζω με σεβασμό.

Όμως αυτά, τα ξέρω, τα γράφω ξανά και ξανά στο τεφτέρι μου μα δεν μπορώ να τα αποτυπώσω εδώ. Ίσως γιατί κάποια μεγάλα πράματα είναι καλύτερο να τα Ανασαίνεις πιο προσωπικά… μυσταγωγικά και ολοκληρωτικά… offline.