Αργά ...?

Ξύπνησε πάλι. Δεν κοίταξε καν το ρολόι. Ήταν αργά. Λίγο νερό. Και ανάσα. Να ηρεμήσει την ταχυπαλμία. Τα όνειρα δεν ήρθαν πάλι. Μόνο η υπέρογκη αγωνία. Δικαιωμένη από το σκοτάδι. Το αύριο με ηχώ. Σαν να γέμισε το δωμάτιο, γιγάντιο μαξιλάρι πάνω του παντού. Έψαξε το φως. Να μειώσει έστω την ταχύτητα της υπερβολής. Με μουδιασμένα χέρια τράβηξε πίσω τα μαλλιά του. Ιδρωμένος. Και συ πού είσαι? Άλλες απαγορευμένες σκέψεις. Άλλες εποχές. It’s the end of the world as we know it… Να πάλι ο πονοκέφαλος. Άμεσα δυνατός. Κάνε κάτι! Δεν είναι κάτι. …Κι αν είναι …? Τα βλέμματα των φίλων του μόλις τους το ανακοινώσει… πόσον καιρό θα πάρει? Ποιος θα προσέξει τον σκύλο του μετά? Για ποιόν να κάνει διαθήκη? Φύγε από κει! Ένας πονοκέφαλος είναι. Και αληθινά προβλήματα. Πούναι τα τσιγάρα? Άλλο ένα με την γεύση του μοναχικού ύπνου. Σίχαμα κι αυτό πια. Ούτε τις σκάλες δεν άντεχε χτες να ανέβει. Κάποια στιγμή θα το κόψει. Μετά θα κάνει και εξετάσεις. Νάχει τον χρόνο. Πούχει πάει όλος…? Δεν έπρεπε να ZEI παράλληλα? Τι θα μείνει μετά? Η επιτυχία? Τα χρέη? Άδεια μπουκάλια και χαμόγελα? Είναι καρκίνος? Μοναξιά? Μια μνήμη για κάποιους κοντινούς? Σταμάτα! Ακούει την νύχτα πάλι. Η ναρκωτική μελωδία του λαβύρυνθου… κι ο μίτος τυλιγμένος γύρω από το δάκτυλο του. Να μην ξεχάσει. Να μην χαλαρώσει. 

Να μην αντέχει άλλο έτσι. 

*ακούγεται το no quarter των led zeppelin