Blog off !

Η ζωή δεν είναι like στο facebook.

Ούτε δανεισμένες φιλοσοφίες σ’ένα κουτί σχολίων.

Τους φίλους τους κερδίζεις.

Δεν είναι followers της εικονικής πραγματικότητας ,

ούτε καβαντζώνονται με request.

Τους ανθρώπους πρέπει να τους Αγαπάς για να σταθούν δίπλα σου…

Η ηλεκτρονική ευκολία στα συναισθήματα είναι παρωχημένη…

και τα ψέματα ανεπηρέαστα στην κρίση.

Εργαλείο η γλώσσα, ναι.

Όμως δεν αναπληρώνονται οι πράξεις με λέξεις.

Ούτε τα λάθη. Ούτε ο σεβασμός.

και πάνω απ’όλα πρέπει να Αγαπάς τον εαυτό σου.

Χμμμ… λάθος κατάλαβες. Όχι τυφλά βολικά.

Για να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου,

πρέπει να τον ζορίζεις,

να τον κοιτάς μες τα μάτια χωρίς να τον χαϊδεύεις.

Χάδι είναι το αποτέλεσμα.

Φτάνει να μάθεις να κάνεις την σωστή Πράξη…

Η διαφορά του blogging με το facebook, είναι ότι το πρώτο είναι γεμάτο φανταστικά πλούτη σκέψης ενώ στο δεύτερο είναι όλοι όσο ρηχοί είναι και ΕΞΩ. Έχουμε κάνει λάθη στα blogs… Θεωρήσει αληθινούς κάποιους που πρόβαλλαν απελπισμένα ευσεβείς πόθους αξίας για να γκρεμιστούν ατσούμπαλα στον αληθινό χρόνο. Έχουμε όμως νοιώσει πολλές φορές ομορφιά.

Στο facebook είναι αλλοιώς τα πράματα. Εκεί τα ΕΓΩ κάνουν άλλο πάρτυ, πιθανώς πιο μπέσικα αλλά τόσο, μα τόσο ωμά. Πλήττω επικίνδυνα με τους κακούς τρόπους μετρίων, την αυτοπροβολή και την αυταρέσκεια. Αηδιάζω με την ανάγκη αποδοχής και ομαδοποίησης. Αποξενώνομαι ξανά από το αλισβερίσι ανασφάλειας και ελαφρότητας…

Επιστρέφω στα blogόσπιτα που ερημώσανε πια. Λίγοι μείνανε. Στερεύει η ανάγκη έκφρασης. Στερεύει και η έμπνευση? Έχω πεθυμήσει να συγκινηθώ, να σκεφτώ, να ‘με κουνήσει’ κάτι.

Είναι τέλος εποχής?

*ακούγεται το "hardest heart" της anne clark 

Πολύ αργά...

Την είδε εντελώς τυχαία. Καθόταν στο μπαρ. Πόσος καιρός είχε περάσει? Τον περισσότερο καιρό δεν την άφηνε καν να περνάει από το μυαλό του. Και νάτην τώρα. Ξανά. Έντονη. Το ίσως που δεν άφησε να ξεδιπλωθεί, η υπόσχεση που δεν συνάντησε, η γυναίκα που δεν τόλμησε. Ένοιωσε αμήχανα. Νευρίασε πάλι με την αίσθηση αυτή που του προκαλούσε. Συνέχισε να την παρατηρεί αφανής. Εκείνη ήπιε μια γουλιά από το κρασί της και άναψε ένα τσιγάρο. Αργά, βασανιστικά, απολαυστικά. Ζήλεψε πάλι την πληρότητα της. Θύμωσε με την απόλαυση της. Γιατί τον είχε αγγίξει. Ήξερε το χάδι της στο πρόσωπο του. Θυμόταν το βλέμμα της, βαθύ και εγκάρδιο. Για λίγο ήταν δικό του. Τόσα χρόνια κλειδωμένα και ξάφνου εκείνη ολάνοιχτη… και κείνος? Την έθεσε σε διαθεσιμότητα… τόσα χρόνια αυτάρεσκης σιγουριάς παρέλυσαν σε μια ελπίδα. Το τεράστιο οχυρωμένο Εγώ συρρικνώθηκε στην σκιά μια Γυναίκας. Ενώ τόσες και τόσες περνούσαν εφήμερα στην επιφάνεια του. Εκείνη όμως… με κατακόρυφη αγνότητα απλώθηκε μέσα του. Πόσο πολλή φάνηκε στο λίγο πούχε μάθει… Άφησε την μουσική να γαργαλήσει την φαντασία του. Γνώριμα παιχνίδια του νου… Κι όμως. Υπήρχαν πάντα στιγμές που λαχταρούσε να ζήσει την σκέψη του, να αφεθεί στην θάλασσα της, να επιτρέψει πια την διείσδυση. Και τότε τον είδε εκείνη. Και τον κοίταξε ζεστά.   αλλά μακρινά. Με βλέμμα γλυκόπικρης θύμησης. και κενά. Σειρά σου να ζήσεις με αυτά, του έλεγε. Κατάπιε την τελευταία του γουλιά με κλειστά μάτια. Και όταν τα ξανάνοιξε… εκείνη έλειπε.

*ακούγεται το «face to face» της siouxsie and the banshees
**η εικόνα  είναι μέρος του πίνακα "δύο γυναίκες στο μπαρ" του pablo picasso

Αργά ...?

Ξύπνησε πάλι. Δεν κοίταξε καν το ρολόι. Ήταν αργά. Λίγο νερό. Και ανάσα. Να ηρεμήσει την ταχυπαλμία. Τα όνειρα δεν ήρθαν πάλι. Μόνο η υπέρογκη αγωνία. Δικαιωμένη από το σκοτάδι. Το αύριο με ηχώ. Σαν να γέμισε το δωμάτιο, γιγάντιο μαξιλάρι πάνω του παντού. Έψαξε το φως. Να μειώσει έστω την ταχύτητα της υπερβολής. Με μουδιασμένα χέρια τράβηξε πίσω τα μαλλιά του. Ιδρωμένος. Και συ πού είσαι? Άλλες απαγορευμένες σκέψεις. Άλλες εποχές. It’s the end of the world as we know it… Να πάλι ο πονοκέφαλος. Άμεσα δυνατός. Κάνε κάτι! Δεν είναι κάτι. …Κι αν είναι …? Τα βλέμματα των φίλων του μόλις τους το ανακοινώσει… πόσον καιρό θα πάρει? Ποιος θα προσέξει τον σκύλο του μετά? Για ποιόν να κάνει διαθήκη? Φύγε από κει! Ένας πονοκέφαλος είναι. Και αληθινά προβλήματα. Πούναι τα τσιγάρα? Άλλο ένα με την γεύση του μοναχικού ύπνου. Σίχαμα κι αυτό πια. Ούτε τις σκάλες δεν άντεχε χτες να ανέβει. Κάποια στιγμή θα το κόψει. Μετά θα κάνει και εξετάσεις. Νάχει τον χρόνο. Πούχει πάει όλος…? Δεν έπρεπε να ZEI παράλληλα? Τι θα μείνει μετά? Η επιτυχία? Τα χρέη? Άδεια μπουκάλια και χαμόγελα? Είναι καρκίνος? Μοναξιά? Μια μνήμη για κάποιους κοντινούς? Σταμάτα! Ακούει την νύχτα πάλι. Η ναρκωτική μελωδία του λαβύρυνθου… κι ο μίτος τυλιγμένος γύρω από το δάκτυλο του. Να μην ξεχάσει. Να μην χαλαρώσει. 

Να μην αντέχει άλλο έτσι. 

*ακούγεται το no quarter των led zeppelin