Χωρίς την έννοια...

Οι λέξεις συνέχισαν να αντιλαλούν θυμωμένες, αμετανόητες…

«Θα σε τιμωρήσω!» είπε ο Αψεγάδιαστος Άρχοντας.

«Έχω ήδη τιμωρηθεί» απάντησε ήρεμα εκείνος.

«Τα λάθη ανατοκίζονται!!» βρυχήθηκε ο Άρχοντας, ανασηκώνοντας τις άκρες της μπλε του κάπας. Βρόχινο κρύο απλώθηκε στην Μαρμαρωμένη Αίθουσα. Έξω από τα ανάκτορα, επικρατούσε καλοκαίρι πάλι. Ο Πρίγκηπας θυμόταν την ζέστη…

«Πλήρωσα πολλές φορές τους θυμούς. Πια φτάνει.»

«Καημένε Πρίγκηπα! ΠΟΤΕ δεν φτάνει! Δεν είσαι κανονικός. Ακόμη και σώφρων! Πάντα αυτό θα απαγορεύεται. Πάρτε τον!»

Τότε ακούστηκε ο ήχος από το μπαστούνι της, δυνατά σε όλων τα ναρκωμένα αυτιά. Ο χρόνος σταμάτησε από την έκπληξη. Στάθηκε Υπέροχη μπροστά στον Αψεγάδιαστο Άρχοντα ειρωνικά. Εκείνος μίκρυνε εκπνέοντας. Ύψωσε γρήγορα το στέμμα του και την κοίταξε ξανά. Δακρυσμένα. Ένα του δάκρυ έπεσε στο πάτωμα σαν νότα ντο. Η Aίθουσα πάγωσε. Μια κουρτίνα θρόισε αναστενάζοντας το βάρος του βελούδου… κι ο Πρίγκηπας κράτησε με τα χέρια του την λογική που χτυπούσε στους κροτάφους.

«Ακόμη με φοβάσαι…» του είπε τρυφερά .

«Σήμερα», ξεκίνησε εκείνος, «πάλι στέκεσαι εδώ μπροστά μου. θα σε ρωτήσω άλλη μία φορά: ποια λέξη κρύβεις?»

«Άσε επιτέλους τον Πρίγκηπα να φύγει. Και μετά θα μιλήσουμε, όσο αντέχεις.»

Εκείνος με όση εξουσία μπορούσε να φορέσει, είπε: «Είναι ελεύθερος ο Πρίγκηπας. Μόνος του φυλακίζεται από τους δαίμονες του!»

«Είναι οι δικοί σου εφιάλτες. Απελευθέρωσε τον…»

«Δώσε μου επιτέλους την έννοια!» φώναξε εκείνος.

«Δεν έμεινε… τίποτα… Αποχωρώ.» είπε εκείνη και κατευθύνθηκε προς την οικεία απογοήτευση.

«Μπορώ να σου πάρω τα όνειρα! Είμαι η πίσω πλευρά του καθρέφτη!!!» της υπενθύμισε δυνατά. Και τα κίτρινα μάτια του γυάλισαν ακόμη μία φορά από το μόνο συναίσθημα.

«Πόσους ακόμα θα καταστρέψεις?» ακούστηκε πάλι ο Πρίγκηπας στους τοίχους.

«Θάνατος στις σκέψεις! Σπάστε του τα κόκκαλα της ψυχής του!» διέταξε τον στρατό του.

Όμως δεν είχε μείνει κανείς μες την Aίθουσα πια. Δεν υπήρχε πια βασίλειο. Ούτε ήλιος. Ούτε κρύο …μνήμη … όνειρα. Και το μένος του αντήχησε μες τον εφιάλτη και του ήρθε πίσω σαν ανεμοστρόβιλος, χτυπώντας το στεγνό πια δέρμα του σκληρά. Αντιστάθηκε ελάχιστα… μέχρι που έλιωσε στο μάρμαρο σιωπηλός… γιατί δεν είχε μια καλή σκέψη ούτε για το Τίποτα. Έτσι χάθηκε για πάντα. Αψεγάδιαστος από ζωή. Και δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία του.

*ακούγεται το "i'm deranged" του david bowie