Μ'αρμενίζεις...

Θάχει πάει εφτά… Ο ήλιος δεν καίει πια. Η παραλία αδειάζει όπως οι αγωνίες. Αλεξήλια γαλήνη. Σε κοιτάζω να διαβάζεις. Να σημειώνεις… Δερματοστιξίες στον χρόνο. Έχουν περάσει δύο ώρες δίχως λέξη. Δεν χρειάζεται. Τρυφερή σιωπή. Βλέπω πάνω στην θάλασσα την ρότα μου να λαμπιρίζει ανακουφίζοντας παλαιές μάχες. Ισοπαλία του θέλω και του θέλεις… Βουτάω στην θαλπωρή των χρωμάτων. Οικεία ομορφιά. Κυκλάδες. Μια τεράστια αγκαλιά. Μια ελάχιστη διακοπή. Ακούω μουσικές στην ένταση που παρεμβάλλεται ο ήχος της ακροθαλασσιάς. Δεν θέλω να ξε-χάσω τίποτα. Πάνε τρία χρόνια. Δύο. Ένα. Πάνε πολλά και μένουν όσα θέλουμε πραγματικά. Και όσοι θέλουν πραγματικά. Δίκοπη πρόσκληση η ελευθερία… μεταγλωττίζεται και επίπονα σε απραξία. Ας είναι. Απάθεια ή πάθος? Μην απαντήσεις. Άκουσα καθαρά τον σκοπό εκείνο. Φάλτσο σε ευκρινές πεντάγραμμο… Όμως στις καμπυλωτές γραμμές της ιστορίας, ξανά σταμάτησα τον χρόνο σε μια Στιγμή. Εδώ, τώρα, που σ’έχω δίπλα μου. Εδώ, τώρα, που όλα σε θυμίζουν κι όλα ξεχάστηκαν. γιατί

Στο στρίφωμα της καρδιάς μου φυλάω μόνο αγάπη.

Άλλο ένα κύμα… άλλο ένα καλοκαίρι… στα πλούτη της ψυχής μου. Γιατί Αγαπάω. Απεριόριστα. και Μαγικά. Το ξέρεις. Κλείνει το βιβλίο κι ανοίγει η αγκαλιά σου. Χώνομαι. Χύνομαι. Χάνομαι. Και χαμογελάω… 
Απέραντα. Σαν την θάλασσα μου…


*ακούγεται το "you are the sun" του dj shah