Γράφω συνέχεια. Έχω τόσα που
μου συζητάω και τελικά δεν αναρτώ τίποτα.
Ο χρόνος είναι επιτέλους πολύς
και χωρίς υποχρεώσεις πέραν του εαυτού μου.
Ζω ένα Λονδίνο λουσμένο στο
φως, ξεκινώ το καλο καίρι μου σε αναμέτρηση με τα εφηβικά μου όνειρα. Αυτό το
ΤΑΞΙΔΙ με περνάει γέφυρες, μου δείχνει αριστουργήματα, με αφήνει με την γεύση της
έμπνευσης… ‘Το φιλί’ του rodin, μια έκπληξη
μέσα σε τόση αγριότητα… τόση μετριότητα. Στιγμή ευτυχίας. Με αυτές τις υπέρτατες
ομορφιές φορτίζω την αντοχή μου. Πήρα και το τρένο να πάω παραπέρα. Προς την θάλασσα
με νοσταλγικό ρυθμό στις ράγες μου. Είναι αστείο πόσο φευγαλέα περνούν οι ‘εικόνες’
όταν ξέρεις πού πας. Οι ιστορίες μοιάζουν στην ευρύτητα του χρόνου… οι άνθρωποι
επαναλαμβάνουν τις αδυναμίες τους. ούτε
στην μετριότητα δεν είναι μοναδικοί… Πίσω στα όμορφα. Όσο λιγότερο καταλαβαίνεις
την πάλη μου για κει, τόσο λιγότερο εξηγώ. Κι άλλη τέχνη. Αφουγκράζομαι, απλώνω
τις αισθήσεις μου να απορροφήσουν οξυγόνο και γράφω ό,τι δεν μπορώ να ζωγραφίσω
τώρα. Μπαίνω σε θεόρατους πίνακες και ακούω μουσική που κανείς δεν έχει γράψει…
Γεμίζω σελίδες, γεμίζω χαμόγελα, γεμίζω καρπούς και επιβεβαίωση ότι κράτησα όσο
γίνεται την υπόσχεση μου στην έφηβη που λαχταρούσε όλες τις πιθανότητες. «ΜοιάζΩ
με τον Κόσμο στον τρόπο που παραδίνΟΜΑΙ»*… στον ερωτισμό της πόλης που με
σμίλεψε για λίγους με πολλά. Rule Britannia...
*Pablo Neruda – «… te pareces al mundo en tu actitud de entrega.»
**και ακούγεται ΤΟ ΦΙΛΙ της μελίνας
τανάγρη
