Ο αξεπέραστος έρωτας…

…

Η ιδέα. Πρώτα διασπάται από τα ένζυμα της αγωνίας κι ανοίγει τα μάτια της. Πρωτόνια ομορφιάς πριν την γέννηση. Η επιστροφή της έμπνευσης… ιερή ευθύνη… Ρεμβάζω, σκαλίζω, αναμιγνύω να μυρίσω την τόλμη. Έρευνα, προεργασία, προσχέδια, καμβάδες στημένοι όπου βρω, ταξίδια σε άγιες μουσικές και χρώματα στο βλέμμα… Τα υλικά της έκφρασης μου στην αφετηρία. Ακούς την μελωδία? Εμβατήριο βουτιάς στα πιο βαθιά μπλε της ψυχής μου με μυστική πορφυρή γλώσσα… κοίτα με… Τρυφερά ίχνη φλερτάρουν το λευκό… Γραμμές και υπόνοιες με ορμέμφυτο πιλότο. Ανάσα. Γρήγορη. Απόλυτη διέγερση… Χαϊδεύω την μυσταγωγία του ΕΙΝΑΙ μου και γίνομαι γιγάντια ελπίδα. Οργασμικός κοχλασμός των κυττάρων… Το απόλυτο, μου ψιθυρίζει…  Αυτή είναι η στιγμή. Η δημιουργία. Παγώνω την φωτιά μου στον χρόνο. Η ολοκλήρωση δεν θα έρθει ποτέ. Το ξέρω. Και είναι ανακούφιση. Σ’αυτο το οδοιπορικό θα βρεθώ πάλι. Στο επόμενο έργο μου…

*ακούγεται το "gortoz a ran - j'attends..." των dead can dance.

**η άγανάκτηση' αφιερωμένη στην μνήμη του μέντορα και καθηγητή μου steve abbott.

The simple great gig of life...

Είναι αυτή η αύρα του καλοκαιριού…

μετά το παλιοκαίρι.

Τα λινά τα κράτησα καθαρά

φυλαγμένα από το μένος αναίτιων κεραυνών.

Ανοίγω τις ντουλάπες και τρίζουν νυσταγμένα.

Η περσινή λεβάντα ξεθύμιασε τελείως.

Μάζεψα τα τρίμματα και τα πέταξα στην θάλασσα.

Να αδειάσω… και να γεμίσω πάλι.

Ομορφιά. αλμύρα στα μηνίγγια…

ούτε ένα κύμα στο καλωσόρισμα της…

Έλα! Από πέρσυ έχουμε να τα πούμε.

Αφέσου μέσα μου…

Ανοίγω τα μάτια να χαθώ

στα αγαπημένα χρώματα που καμαρώνω.

Αυτά είναι η σημαία μου.

Ποιητικό οδοιπορικό για την πιο βαθιά κορφή της.

Εναρκτήριο μακροβούτι… με όνειρα φρεσκαδούρα.

Η άμμος αντικαθιστά τα βαριά χαλιά του χειμώνα.

Παγωμένος καφές,

σαγηνευτικές μυρωδιές αντηλιακού,

μουσικές που μπερδεύονται στην ακροθαλασσιά

και το χάσιμο του χρόνου…

Ερωτικό χάρισμα οι ώρες μου...

Συγχρονισμένη κολύμβηση με ψάρια και γλάρους.

Ζωγραφίζω νοερά την ζωντανή φύση

και αγαλλιάζω στην σταθερή ολότητα που λατρεύω.

Είναι αυτή η αύρα του καλοκαιριού

Μετά το παλιοκαίρι…

Η υπόσχεση…

*ακούγεται το "the great gig in the sky" των pink floyd

NO.BUts when it's right.

Σάββατο βράδυ πρωτομαγιάς. NOBU. Λονδίνο. Έξω ψιχαλίζει. Μέσα οι μουσικές βρέχουν πιο δυνατά. Εκείνος έχει παραγγείλει τα ποτά τους. Σωστά. Η μπάρα γεμάτη. Χωρίς τασάκια… Εκείνη φοράει ψηλά τακούνια κι όμως… εκείνος σηκώνει το ‘βλέμμα’ πάντα ψηλά για τα μάτια της. Αναγνώριση… φυσική ανακούφιση. Βγαίνουν έξω στην Berkeley Street για ένα τσιγάρο… πίνουν… εκείνη νοιώθει την μουσική παντού. Και κείνον. Ολόκληρο, ξεκάθαρο, αγέρωχο. Το άρωμα του την γυρνάει στο απόγευμα μόλις… κι ανατριχιάζει. «τρέμεις.» λέει. Εκείνη χαμογελάει. Δεν κρυώνει καθόλου πια. Εκείνος ‘συνεννοείται’ έξω και την συνοδεύει  κρατώντας την ομπρέλα στο διπλανό club. Στην πόρτα, η ουρά τεράστια. Περνούν από δίπλα και μπαίνουν αμέσως. Smooth… Άλλη ατμόσφαιρα… νύχτα. Τους ‘ψάχνουν’ όλους και όλα. όπλα? Ναρκωτικά? Οι bouncers αληθινοί. Εκείνος είναι ήρεμη δύναμη. Πόσο δύσκολο είναι να μεταγλωττίσεις τις εμπειρίες σε ηρεμία… Αφήνουν παλτά και ομπρέλα και κατεβαίνουν… εδώ ο κόσμος είναι πιο σαρκικός. Funky Buddha. Είναι η μουσική, το κέφι, τα θέλω που επιτέλους μιλάνε ίδια γλώσσα… ευγενική. Γενναιόδωρη.  Εκείνη χαμογελάει. Σιωπηλά. Αρκετά μίλησε. Πόσο χρόνο έχασε, πόσα δώρα πέταξε σε ανάξια κενά. Εκείνος προσέχει την κάθε της κίνηση, το ποτό της είναι πάντα φρέσκο, ο χώρος της βασίλειο. Στέκουν στην μπάρα και αφήνονται στην μουσική… την ακουμπάει σίγουρα και την λικνίζει… ήχοι σαρκικοί, κινήσεις μελωδικές την απογειώνουν… χορεύει στον δικό του ρυθμό γιατί δεν χάνει τον δικό της. ΠΟΤΕ. Και κείνος το αντέχει, το επικροτεί, το επιζητά. Η ωριμότητα της λαχτάρας, ο σεβασμός στην κορυφή… εκείνη απαλύνει κι άλλο. Σαν το δέρμα του. Εκείνος την λατρεύει. Σφριγηλά. Αβίαστα. Ταπεινά ανώτερα. Εκείνη είχε ξεχάσει την έννοια της αβροφροσύνης εκεί κάτω… Έρχεται καλό καίρι… ψιχαλίζοντας… ψιθυρίζοντας… an empire state of mind…

*το οποίο και ακούγεται... by jay z and alicia keys