Καλά (τα) πάθη !

Χαρίζω στην σκέψη μου το ακαταλόγιστο. Να πάει όπου θέλει κι όταν θέλει. Ελεύθερη! Γυρνάει πολλές φορές με σκονισμένα τρόπαια κι ύφος πονηρό: «πάμε?» λέει… αρνείται να μάθει… Μ'αρέσει! άλλες φορές την βλέπω να τρώγεται από μέσα: σαν να ψάχνει μόνη της να ισιώσει τα αλλόκοτα. Έπειτα γυρνάει αποκαμωμένη… απογοητευμένη. Όμως δεν σταματάει ποτέ. Κάθε φορά που την ξερνάει η πραγματικότητα, πασχίζει να βρεθεί πάλι κάπου λογικά. Μα ποιος ορίζει την λογική? Τι μοναχικά που στέκουν οι αξίες μας ενάντια στους άλλους κατακτητές… Συχνά δεν τα καταφέρνει, την βλέπω. τότε την βάζω να δουλέψει: απλά πράματα, μηχανικά. Να τώρα, λέω να βάψουμε αυγά. Μπορεί να ζυμώσουμε και τσουρέκια. Δεν θα την αφήσω από το πλάι μου. H συγκίνηση των παθών… δεν θέλει να την ελέγχει! Θυμάται. Και προσμένει. Επιμένει στο ΚΑΛΥΤΕΡΟ των ανθρώπων. Και δεν θέλω να της το αλλάξω αυτό. ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, υπάρχουν αξίες, υπάρχει ειλικρίνεια, υπάρχει ομορφιά. Mε πιστεύει. Και την πιστεύω. Γι’αυτό της χαρίζω το ακαταλόγιστο. Ξέρει πού πάμε. Δεν είναι πιο γρήγορα. Ούτε πιο εύκολα. Είναι όμως πιο συγκινητικά. Απ’όλες τις απόψεις...

Να! Πάλι μέλωσα με αυτόν τον καιρό! Ω γλυκύ μου έαρ… με λιώνεις κάθε φορά no matter what.

*ακούμε το «Ω γλυκύ μου έαρ» από τον βαγγέλη παπαθανασίου και την ειρήνη παππά γιατί πάλι θα μπερδέψω τις μέρες και θα το χάσω! Τουλάχιστον εδώ θα το ακούω όσο θέλω !!!

"θε να πουν τ'ειν'ο άνθρωπος..."

Θα μείνω λίγο ακόμα. iTunes σε διαπασών επανάληψη να φτάνει έξω. Ο Κώστας Ουράνης. Το πανέμορφο μοναχικό ποίημα για τον θάνατο. Ο Χάρης Πολιτόπουλος. Και τα Διάφανα Κρίνα. Η μελωδία συγκλονιστική. Ουρανός – χαρά – διαφάνεια επιτέλους. Repeat. Φοράω ένα πολύ μάλλινο σάλι και κάθομαι κουλουριασμένη στην βεράντα με τις κάλτσες και τα τσιγάρα μου. Ρεμβάζω τα φώτα πέρα. Ζωή παντού. Όση θες. Repeat. Πίνω ένα ποτό εξαιρετικά. Στα ωραία μου. Με κρύο και ψιθύρους αρωμάτων να με διαπερνούν. Λατρεύω τα βράδια της προ-άνοιξης. ‘Κανονικά’ είναι μια μουσική στενάχωρη. Κι όμως. Το ακούω γλυκά. Και αγαλλιάζω... γιατί το όμορφα πονεμένο εκείνο πένθιμο δείλι, δεν μου ταιριάζει. Όσο και ν’ακούσω. όχι έτσι… Repeat. Αργεί ακόμα το φθινόπωρο. Για κάθε στόχο, ανοικτά χαρτιά και καθαρό βλέμμα. Απόψε, στο χείλος της μεγάλης απάντησης που μου κόβει την αναπνοή, απολαμβάνω την ανοιξιάτικη αγωνία μου. Ήρεμη ότι έχω κάνει το καλύτερο μου. Δώσει το καλύτερο μου. απαράβατη ανάγκη ΜΟΥ. Repeat…
.

*ακούγεται το ποίημα του Κώστα Ουράνη «Θα πεθάνω ένα πένθιμο…», σε απαγγελία Χάρη Πολιτόπουλου και μελοποίηση Διάφανα Κρίνα. Λιώνει στο repeat…
**to you after 25 years of respect. and for making me smile.

Μέρες πριν το ταξίδι...

 

…Ακούς?

Είναι τα κύματα… 

πιο ήμερα τώρα.

Φυσική αλλαγή εποχής.

Αργή και σαγηνευτική είσοδος της άνοιξης.

Μην αμύνεσαι ψυχή μου.

η ομορφιά θα σε αγκαλιάσει

με πολύχρωμες αχτίδες στα πιο σου πονεμένα.

Ας αφήσουμε για λίγο τις σκιές κάτω από τα κύματα,

στην κρύα ακόμη άμμο.

Δεν βιαζόμαστε.

Θα νοιώσουμε πολλά με αλμύρα πάλι.

Αλλάζει το παρόν με κάθε ανάσα.

Όμως σε αυτό το μπλουζ του μέλλοντος

θα μας συνοδέψει μόνο ό,τι αξίζει
το αέναο του απόλυτου.

Ό,τι αντέχει να χαίρεται.

Να ελπίζει.

Να τολμάει.

Και να αγαπάει.

Ως τα άΔιττα.

Κάλεσα τα κύματα να πάρουν μέσα την σκοτεινιά σου,

εφόδιο για να βγεις εσύ πάλι έξω ολόκαρδη.

Ανθισμένη θύμησες και διψασμένη προσμονή

για κείνη την μυσταγωγική πινελιά

στα φτερά μιας πεταλούδας.

Άκου τον αέρα…

σε αγγίζει πάλι…

Άνοιξε…

*ακούγεται το πολυλατρεμένο "slip into something more comfortable" των kinobe με απίστευτο βίντεο την θάλασσα... μια δεκαετία μετά και ακόμη μου δίνει ...