Το μεγαλείο χωρίς κλίμακα...

«Γύρω στα μεσάνυχτα, η ταχεία της Ουλμ, γεμάτη επιβάτες, περνάει μέσα από το δωμάτιο του κυρίου Ρουμινώ που κοιμάται, και, σαν αστραπή, αντανακλάται στον καθρέφτη της ντουλάπας.» La carte d’aprés nature, No2, decembre 1952

Μέσα στο όργιο εκρηκτικών μυαλών, ένας δημιουργός ξεχωρίζει με ήρεμη δύναμη από το ‘καλούπι’. Δεν είναι εσωστρεφής και ‘βασανισμένος’. Έχει ανάγκη τους φίλους του για να εκφράζεται. Κι έχει πολλούς. Δεν είναι αλλόφρων ή καταθλιπτικός. Ερωτεύεται την μούσα του - αποκλειστικά, την παντρεύεται και ζει μαζί της από την αρχή ως το τέλος. Ζει μια μικροαστική ζωή. Είναι πετυχημένος και οι πίνακες του αγοράζονται εν ζωή. Απολαμβάνει σεβασμό και αναγνώριση σε όλον τον κόσμο. Πεθαίνει σε μεγάλη ηλικία ικανοποιημένος - όσο είναι δυνατόν … 

«Δεδομένου ότι η επιθυμία μου ήταν να κάνω τα πιο οικεία πράματα, ει δυνατόν, να ουρλιάζουν, η τάξη με την οποία παρουσιάζονται έπρεπε, προφανώς, να ανατραπεί… η δημιουργία νέων αντικειμένων, η μεταμόρφωση γνωστών αντικειμένων, η αλλαγή του υλικού ορισμένων αντικειμένων, παραδείγματος χάρη ένας ουρανός από ξύλο, η χρησιμοποίηση λέξεων σε συσχετισμό με τις εικόνες, η ψεύτικη ονομασία μιας εικόνας, η εφαρμογή ιδεών που μου πρότειναν φίλοι, η απεικόνιση κάποιων οραμάτων που έβλεπα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ήταν χοντρικά τα μέσα που χρησιμοποίησα για να αναγκάσω τα αντικείμενα να γίνουν επιτέλους συγκλονιστικά.» Διάλεξη για την τέχνη, στο μουσείο καλών τεχνών της Αμβέρσας, Νοέμβριος 1938

«Θέατρο μέσα στην ίδια την καρδιά της ζωής.

Μια, πριγκίπισσα στα σίγουρα, έβγαινε χαμογελαστή από τον τοίχο, μέσα στο σπίτι που το περιέβαλλε ένας εξαίσιος ουρανός. Τα διαλεχτά φρούτα βρίσκονταν πάνω σ' ένα τραπέζι, αναπαριστώντας πουλιά. Ο φωτισμός ήταν κατανοητός, παρά την ύπαρξη κάποιων ίσκιων χωρίς λόγο και την έλλειψη βάθους πίσω από τις ανοιχτές πόρτες. Το σύνολο διέθετε μια κίνηση χάρη στις αναλογίες του.
Τώρα η πριγκίπισσα τρέχει, αμαζόνα δίχως ίλιγγο, σε απέραντες πεδιάδες, αναζητώντας μυστηριώδεις αποδείξεις. Χρησιμοποιεί τις σκέψεις και τις πράξεις ενός ατέλειωτου πλήθους προσώπων. Υπερπηδάει ποιητικά εμπόδια: Τη βαλίτσα, τον ουρανό~ τον σουγιά~ το φύλλο~ τον σπόγγο.» Distances, No1, Fevrier 1928

René Magritte. Γοητευτικός, πλακατζής, ανήσυχος, συγκεντρωμένος, ολόκληρος, μορφωμένος και ακόρεστος. Χωρίς κανένα δήθεν καλλιτεχνικό και όλη την ένταση του πάθους. Ζωγραφίζει ποίηση, γράφει εικόνες, διαβάζει ασταμάτητα, πρωτοπορεί στην διαφήμιση, χαράζει νέο δρόμο στον σουρεαλισμό (και την τέχνη όλη βέβαια!) και σκαλίζει τα ερωτηματικά μας. Αν έχουμε. Γιατί ο ίδιος δεν έπαψε στιγμή να αναζητάει, να προκαλεί, να πασχίζει το σχήμα στο αόριστο. Πέρα από συμβατικότητες και ασφάλεια. Πέρα από την νόρμα. Κι ας ‘έδειχνε’ ο ίδιος απτός και ατάραχος. Το θείο του ΜΕΓΑΛΟΥ είναι να είναι και ανθρώπινος. Με πάθη, με λάθη, αναζητήσεις και ΖΩΗ. Γιατί είναι Άνθρωπος. Μόνο. Που είναι όλα.

 *ακούγεται το solar stone  - seven cities (ambient dub) και ο πίνακας είναι βεβαίως του rené magritte.

**τα αποσπάσματα είναι από το εξαιρετικό «René Magritte, TA KEIMENA» εκδόσεις Οδυσσέας. Και ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω το ‘κάτι’ πάνω στο θέμα της ζωγραφικής του. Τελικά σημείωσα το πιο ‘απτό’. Οι λέξεις όνειρο, μυστήριο, καλλιτέχνης, πραγματικότητα, συσχετισμός, αδιαφορία, ποίηση επαναλαμβάνονται στα κείμενα του προσπαθώντας να εκφράσει και όχι να αναλύσει το οδοιπορικό του. εννοείται!