Another christmas Soliloquy...

Soliloquy.

Το μαγικό μιας λέξης…

Πραγματικά, δεν την ακούει κανείς.

Λες «εντάξει» και εννοείς γνώριμο χάος.

Λες «καλά» γιατί έτσι μάθαμε. Ότι Βοηθάει.

Είναι πιο έντονα τα γράμματα που δεν προφέρονται.

Και οι λέξεις … μαγεία των συμβόλων.

Επετειακά στριφογύρισα σ’ένα πεθαμένο ποίημα.

Άγγιξα τα νοήματα να δω μήπως αναπνέουν…

κανείς δεν έχει αγωνία την ασφυξία. Παράξενο…

όπου νάναι η παγωνιά του χειμώνα

θ’αποτρέψει την σήψη … έστω…

Με τα χνώτα ακόμη ζεστά σε άλλα όνειρα

άρχισαν ήδη οι εκπτώσεις. των αορτών...

Παζαρεύω το ποίημα με ευλάβεια.

Ως εκεί φτάνω το πνεύμα των χριστουγέννων.

Και σουρεαλιστικά περισσεύω.

Η ΧΑΡΑδρα των ημερών…

Θα πάρω νύχτα τον μαύρο τάρανδο

να πάω μια βόλτα σε πνεύμα αντιλογίας.

Μισώντας τις γιορτές. Και κείνες εμένα.

Το «αγαπάτε αλλήλους» φαντάζει πολύ μοναχικό …

Soliloquy in progress…

*ακούγεται το «magic theatre» των kula shaker

Ακροβάτες σε μονή κλωστή ...

Η Σ προχτές παραλίγο…

Κατάλαβες.
...

Δύσκολο σαββατοκύριακο, οι σκέψεις να γυρνούν γύρω από κείνη την λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Μια γραμμή κουβάρι γύρω από την καρδιά μου. ο Αλέξης…Ένα βίαιο τρακάρισμα… μια στιγμή. Τόσο θέλει. Να, βλέπεις? Δεν ήμουν ειλικρινής. Αποτάσσω ποιητικά τον φόβο ενώ έχω κρυμμένους. Τους δύσκολους. Την υγεία. Των παιδιών μου, των ανθρώπων που αγαπώ, την δική μου. που μεγαλώνω. Τις αλλαγές, την αδυναμία μας, τα επείγοντα. Το ΚΑΤ γεμάτο πόνο, τελευταίες ανάσες, υπέρμετρες ελπίδες, παυσίπονες ματιές. Κρατιόμαστε νοερά με την Μ. Μαζί πήγαμε στον άχρωμο κόσμο της λεπτής κλωστής… Παγωμένες μα όλο ζεστασιά για να την δούμε. Ευάλωτη, αναμένοντας μια δύσκολη εγχείρηση στον αυχένα… Aλληλοστηριχτήκαμε με νευρικά γέλια, με σιωπές, με δάκρυα. Όλα μοιρασμένα όταν στέκεσαι τόσο κοντά στην απώλεια… γύρισα σπίτι κουρέλι. Αλλά γύρισα σπίτι αρτιμελές κουρέλι. μέσα και έξω. Γιατί εγώ μπορούσα να σταθώ όρθια στο μπάνιο τεντώνοντας τον λαιμό μου χωρίς πόνο για να πλυθώ. Μόνη μου. Τυχερή. Και σήμερα. Προικισμένη με ανθρώπους να αγαπώ και να με αγαπούν. με προβλήματα, ναι και αγωνίες. Όλα αντιμετωπίζονται και σ’αυτό το άγριο ζύγι μόνο ευχαριστώ ψελλίζω. Είμαι ολόκληρη. Φτάνει. Καλά τάλεγε η πολυάννα. Θα μπορούσε νάναι και χειρότερα. Θα τα καταφέρουμε. Όσο γελάμε μέσα από τα δάκρυα, θα τα καταφέρουμε. Τρεις φιάλες αίμα για το δικαίωμα στο οξυγόνο. Είναι προνόμιο να ζεις. Απλά.

*ακούγεται το «just like a woman» από την nina simone

**αφιερωμένο με πολλή αγάπη στην Σ και την Μ. Βάστα…

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Πορείες και συναυλίες.

Απορίες κι οπτασίες.

Κάλαντα και πένθιμα εμβατήρια.

Άγιος βασίλης και Άγιος ο Έρωτας.

Θάνατος και ζωή.

Οργή, θλίψη και σπασμένη ανεμελιά.

Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μια νύχτα σαββάτου…

Οι μεγάλοι συρρικνώθηκαν ελλειπτικοί.

Η φύση αντέχει το αντίξοο ζύγι…?

(σάββατο 6 δεκεμβρίου 2008)

----


και φέτος .

γιατί δεν ξεχνάμε .
δεν ξεπερνάμε .
μόνο πονάμε χωρίς παυσίπονο .

μόνο .. να μην θρηνήσουμε κι άλλα ανθρώπινα θύματα αυτές τις μέρες. σεβασμό στα παιδιά .

The night is young...

Έφτασαν ενώ οι άλλοι ήδη έτρωγαν. Με κουβέντα χαλαρή ανάμεσα στο κρασί και τους μεζέδες. Άργησαν. Μαζί. Είχαν γίνει πια «ζευγάρι». Είχε μόλις συνηθίσει την επιλογή του. Μήνες το πάλευε… μια γυναίκα που από την αρχή την κοίταζε και δεν έβλεπε το ‘κάτι’. Και περνούσαν οι μέρες. Εκείνη όμως έβλεπε, ήθελε, ήθελε πολύ. Καμιά φορά είναι πιο δυνατή η θέληση του ενός όταν ο άλλος δεν έχει κάτι άλλο να θέλει… εισχώρησε έτσι στην ζωή του, στο σπίτι και τις συνήθειες του. Έτσι … ούτε απότομα, ούτε με λαχτάρα. Στην παρέα απόψε ήταν μία φίλη. Δεν την ήξερε. Μιλήσανε ελάχιστα. Δεν γινόταν παραπάνω. Το διαλύσανε κατά την μία. Έβρεχε ακόμη. Είχε αλήθεια ήδη αρκεστεί σ’ένα φαΐ έξω? Εκείνη δεν σταμάτησε να μιλάει. Και κει, καθώς την άκουγε…στο αυτοκίνητο, στο σπίτι… το μυαλό του γύρισε στην άλλη γυναίκα… την φίλη… την άγνωστη που φάγανε δίπλα-δίπλα και φορές το πόδι του ακουμπούσε το δικό της στο στριμωγμένο τραπέζι. Και τότε ντράπηκε για τις μαλακίες που άκουγε. Ντράπηκε για τα νάζια και τις κτητικές χειρονομίες της επειδή τις είδε εκείνη η άγνωστη. Η άγνωστη Γυναίκα που άρχισε να φαντάζεται. Και σε τίποτα δεν θύμιζε αυτό που ζούσε σήμερα. Σε καμία δεν έμοιαζε. Και κείνος... που δεν έμοιαζε πια στον εαυτό του… έπρεπε να ξαναθυμηθεί. Γιατί είχε καιρό να θέλει κάτι.

*ακούγεται το "a strange kind of love" με τον peter murphy. δικό σου κωνσταντίνε !