Χ- ασκήσεις γραμματικής ...

Ο παρατατικός στην ουρά.

Περιμένει το πάσο της αοριστίας.

Στο γκισέ, ο χρόνος. Μυστήριος.

πώς μετράει?

ΤΩΡΑ από-τυπώνεται η στιγμή.

Κρατάει συνέχεια… αν κρατηθείς. ΕΚΕΙ.

Αόριστοι όλοι σ’ορισμένο παρελθόν.

Και κλείνουν οι παρατατικοί…

Μόνος ο ενεστώτας στην παράταση

Κλέβει ατάκες από τον μέλλοντα…

Κλίνω λοιπόν τα βήματα

Και αποστηθίζω ρήματα σ’όλα τα πρόσωπα.

Άσκηση δραματικής που μαθαίνω… απ’έσω.

Χαμογελάω την παύση.

Δεν ΠΑΙΖΩ θέατρο.

Τώρα θ’ανοίξει η αυλαία…

Καρδιοκροτήματα απ’το καινό.

Υπέρτιτλος : ΕΞΟΦΛΗΘΗ…

*ακούγεται το «lullaby» των pink martini

Υποχρωματισμοί ...

Κλείνει την πόρτα και πετάει τα κλειδιά στο πάσο. Ησυχία. Μέσα του όμως αντηχούν τα γέλια των άλλων. Και τα δικά του, που ακολουθούσαν προκαθορισμένα. Κάθε βραδιά μοιάζει επικίνδυνα πια με την προηγούμενη. Όπως κι οι μέρες του. Ξεθωριασμένο καρμπόν αλλοτινών επιλογών. Η γρίπη της siemens, το lifestyle των ‘μικρών’ ελλήνων και το ολόδικο του guantanamo που δεν έκλεισε ακόμα. Ανοίγματα παντού. Έτσι προχωράς. Ρισκάροντας. Κι έτσι σταματάς να γεύεσαι. Η ζωή σε καραντίνα στόχων και η επαγγελματική πορεία σε τέμπο μαρς. είναι ιδέα του ή ακούει επαναληπτικά «σ’αγαπώ» από playlist συνήθειας? Με ποιόν να τα βάλει για τις επιλογές του? Βγάζει τα ρούχα του και μυρίζει το άρωμα της κάπου. Αδιάφορο. Όμορφη. Αρκετά μικρότερη. Σχετικά πνευματώδης. Στέκει στις παρέες, αφήνεται στον έρωτα. «Αφήνεται στον έρωτα» ! Έρωτας και μαλακίες. Αφήνεται … ως εκεί? Κι από κει και πέρα? Πότε σταμάτησε ν’ατενίζει? Γιατί ξαφνικά αυτό το «κι εγώ» του πιέζει τα μηνίγγια? Πότε ξέχασε την ζωή του στο repeat? Τι χρώμα μάτια έχει…? …αδύνατον ! Τι έφαγε? Rib-eye steak με πράσινη σαλάτα. Κάτι πάει λάθος… ΚΑΙ η μνήμη πλήττει. Τι θα πει «νάχω την ηρεμία μου»? με τι φόρο την αγόρασε? Το ταμείο της ευφορίας στο μείον…

*ακούγεται το «fade into you» των mazzy star ki ας μην ταιριάζει απόλυτα με το κείμενο ... ήθελα να το ακούω ...

Ο (υπέροχα) νευρικός εραστής...

Διάπλατες οι πύλες του νου μου …

Εσύ εκκρίνεσαι στην παραλιακή μου στράτα

Με καρδιά απεριορίστων διαδρομών.

Γκαζώνεις… νοιώθω κάθε παντιλίκι

Να μου κόβει την ανάσα…

Για να μου την χαρίσει πάλι ορμητικά.

Πολύχρωμα φανάρια… περνάς….

Ακούω παντού την μουσική στη διαπασών.

Μυρίζω την ταχύτητα της ανάγκης σου.

Ο δρόμος μου ανοίγεται για σένα… κι άλλο…

Κι από τους πόρους μου

εκκρίνω δικό σου ιδρώτα…

Νύχτα σχεδόν καλοκαιρινή…

Βόλτες ιλιγγιώδους σαγήνης… εντός μου…

*ακούγεται το «I put a spell on you» από την nina simone

**ο τίτλος είναι του γιάννη λόγια … έμπνευση από μια κουβέντα για οδήγηση …

Απλή αριθμητική...?

Σαν να ζέστανε ο ήλιος…

Μετράει τούτη η άνοιξη τις χαμένες.

Μετράω και γω νοερά στα δάκτυλα.

Με της αφής την σιγουριά, σαν πρώτα.

Για πάντα μαθήτρια.

με λάθη και άριστα μπερδεμένα.

Στο άσπιλο άγγιγμα μετριέμαι :

Είχα τόσα, βγάζω κείνα… πόσα έχω?

Τώρα κατανοώ την μαγεία των μαθηματικών,

Αψηφώντας περίπλοκους υπολογισμούς.

Αλλοιώς, πώς γίνεται αφαιρώντας τόσα

Να βρίσκομαι πολλαπλασιασμένη?

Διαίρεση άκρων στο κάθετο της λύσης.

Στις πράξεις δεν έχει ίσως.

Μόνο ένα ίσον να υπόσχεται αποτέλεσμα.

Παντού μου το άγνωστο Χ

μπλέκει ηδονικά στα σημεία Υ.

γοητευτική αβεβαιότητα…

Κι ένας ήλιος ολόΔΙΚΟΣ μου…

Ανυπολόγιστος…ελεύθερος…

Φτιάχνει ο καιρός…

*ακούγεται το «I can see clearly now» από τους hothouse flowers

Ανάσες ανοιξιάτικης βροχής ...

Κοιμάται γυμνή. Απ’όλα. Ξεχασμένες αισθήσεις… Το κορμί σε επαφή με τα άσπρα σεντόνια. Χωρίς σχέδια. Ούτε κείνη τολμάει σχέδια. Απολαμβάνει. Η μαγική νηνεμία πριν την συνέχεια. Μελωδία της πολυπόθητης παύσης. Δεν είναι στατική η ηρεμία. Ρέει μέσα και γύρω της συγχρονισμένη. Και σαν μουδιασμένη από πολύχρονη φυλακή ήχων. Φάλτσα κρεμασμένα σε πειραγμένο πεντάγραμμο. Δεν την χωράει πια. Απλώνεται… διαστέλλει τα άκρα ηδονικά. Άβολα θαρρείς. Και ονειρεύεται εκεί, παράξενα σίγουρη από το δικό της οξυγόνο. Αγγίζει το δέρμα της, χαϊδεύει ως μέσα της προστατευτικά. Κανείς δεν έφτασε να την σκληρύνει σαν τις αντοχές της. Ξέρει ότι αυτή είναι η μόνη νίκη που θα γραφτεί…που φύλαξε από αχόρταγο σκώρο το μετάξι της, αθώο …

*ακούγεται το «oblivion» του astor piazolla από την milva