Ουσία και οινοπνεύματα ...

Είναι αργά. Την γύρισε σπίτι λόγω της αυριανής δύσκολης μέρας. Τι άλλο να πουν σήμερα? Όμως οδηγώντας… ήρθε εδώ. Σε αυτό το μπαρ. Του αρέσει αργά την νύχτα… οι μουσικές κι οι άνθρωποι με τις άλλες ιστορίες. Εδώ και κείνος μιλάει στο τέλος. Και ακούει… Αν τύχει μια ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία… κάποιες φορές έχει φύγει με παρέα. Αδιάφορα καλή παρέα. Για λίγες ώρες. Αμίλητες ώρες. Το πρόσωπο του γραμμώνουν εμπειρίες. Ποιος μετράει? Ο καιρός περνάει, ό,τι κι αν κάνεις…Έχει μπροστά του δύο ποτήρια ουίσκυ. Με ένα παγάκι στο καθένα. Ίσα-ίσα να πάρει το χλιαρό. Έτσι πήρε τον γάμο του. Χλιαρό… τότε άρχισε να το πίνει έτσι. Η μπαργούμαν τον κοιτάζει. Μικρή και ατίθαση. Έτοιμη. Ούτε αυτές δεν του λένε κάτι πια. Μεγαλώνει η διαφορά… Από πότε τόχει το τζην αυτό? Έχει αρχίσει να τον πιέζει στην κοιλιά. Πού να προλάβει και το γυμναστήριο γαμότο? Η μπαργούμαν τον κοιτάζει ξανά. Ακόμη αρέσει. Εφήμερη επιβράβευση. Γυρνάει στο ποτήρι του. Έχει πια αλλάξει το βλέμμα του. Σαν να μην του κάνει πια το φίλτρο ευκολίας. στέκεται περισσότερο αντί να τρέχει επί τόπου… αρκετά βιάστηκε ως εδώ. παύση για απόλαυση. Παύση ανάμεσα στην πρέσα. Υποχρεώσεις λαθών και δανείων… δόσεις ευθύνης αλλοτινών αποφάσεων… ανώριμων θέλω που τραβάνε το σήμερα. Πίνει με μια γουλιά το ένα του ουίσκυ. Αντιστέκεται πια. Λίγο ακόμη σήμερα να γευτεί. Το αύριο πάντα θα έρχεται. Ίσως, ίσως το είμαι να σταθεί ξέχωρα πια από το κάθε κάνω, έχω και δεν έχω. Το έχει ανάγκη να γδυθεί από κάθε εξωτερικό χαρακτηρισμό. Να μείνει ρέστος. Πίνει το δεύτερο ούισκυ στην υγειά του. Όχι σε κάποια αγωνία. Πια γεύεται ουσία. Ανεπηρέαστη. Κοιτάει γύρω του και επιτέλους νοιώθει συμπαγής. Κι ας τρεκλίζουν τα πρέπει και οι προθεσμίες… είναι όλα λέξεις περιφερειακές στο νόημα του. Τ’ειν’αυτό που το λένε …

*ακούγεται το "healing game" του john lee hooker (feat. van morrison)