ΠρωτοΜάγια ...

Αυθαίρετα χρήζω κι εμένα μπουμπούκι

και ανθίζω πάλι. καινούργια φορά.

Χρειάστηκε ένα φθινόπωρο ψυχοβόλο

και κείνος ο πολλαπλός βαρύς χειμώνας

για να συνθέσω τα κομματιασμένα απαραίτητα

και να πετάξω το παλιό δέρμα...

Η βαθιά μου φύση έβραζε συνωμοτικά

ελευθερώνοντας αναθυμιάσεις ανάσας,

αναμοχλεύοντας αρωματικά συστατικά

…αναγεννώντας τα χρώματα μου…

αταίριαστα σε χρόνους υπερμετρωπίας.

Σήμερα ριγώ στο άνοιγμα του πρώτου μου πέταλου

γιατί μέσα φυλάει το φως του ήλιου που είχα κρύψει.

Θησαυρός μιας πεταλούδας διψασμένης.

Θ’ανοίξω όλη… Θα δεις…

*ευχαριστώ απίστευτα πολύ τον δον ψυχώτη μου γι’αυτό το ανεκτίμητο δώρο, το τραγούδι (μου) η Μάγια των active member. Τόχω λιώσει …

Mirror, mirror, Break the wall...

Ρώτα με. "γιατί"

και θα σου πω…

Γιατί μόνο έτσι ξέρω.

Αγνοώ επιδεικτικά τα μαθήματα

και μαθαίνω απ’έξω να αψηφώ.

Ρώτα με. "πώς?"

και θα χαμογελάσω…

Με κάθε τρόπο που αντέχεις, σου απαντώ,

θα πολλαπλασιάζομαι στο φως σου.

Ρώτα με. Μόνο εσένα αγναντεύω.

Μάζεψα απαντήσεις μες τον χρόνο μου

Περιμένοντας μια υπεύθυνη ερώτηση..

Ρώτα με. "πότε?" και ξέρω ότι

Θέλω να μείνω μετά την μουσική.

Τότε που παλεύεις στην σιωπή.

Τότε που νόμισες πως φύγαν όλοι.

Ρώτα με "γιατί" και θα σου πω

…φτιάχνοντας επιτέλους ρίμα...

*ακούγεται το «ready to carry you» των madrugada

Τι γίνεται ???

Καλημέρα. Σήμερα διάβασα σε άλλο μπλογκ αυτό το σχόλιο σε μένα :

βρε!!!!! τι γινεται στο σπιτικο σου.... πηγα να γραψω μια κουβεντα.... βρε αθεοφοβο(ι)...430 σχολια;;;;!!!!!!!!!.... μπηκα βγηκα.... αγχωθηκα...λες και τα ειχα εγω....

…

τι γίνεται …?

Μια απίστευτη παρέα έχει μαζευτεί ανεξήγητα σε μένα -ποτέ δεν ήμουν καραδημοφιλής! λόγω χαρακτήρα- από ανθρώπους μοναδικούς. Υπέροχα μυαλά. Γνωριστήκαμε από μέσα προς τα έξω, ριζώνοντας δεσμούς επικοινωνίας που ‘όξαποδώ’ θα έπαιρνε πολύ καιρό να ‘δέσει’.

Ίσως γι’αυτό. Και κείνοι βλέπουν πέρα από το προφανές . από μέσα προς τα έξω.

Άνοιξα αυτό το μπλογκ για να εκφραστώ ελεύθερα. Για να πω κάποιες σκέψεις ανώνυμα.

Δεν περίμενα να μπει άνθρωπος. Αλήθεια. Σίγουρα δεν είχα κανένα σκοπό να γνωρίσω ‘στην πραγματικότητα’ κανέναν. Όλα αυτά ήταν έκπληξη για μένα. Ευχάριστη και σημαντική.

Γράφω. Γράφω πάρα πολύ. Όπως ζωγραφίζω. Είναι ανάγκη μου. και κάθε δημιουργική έκφραση είναι ευαίσθητη. Με την έννοια της σημαντικότητας. Της σοβαρότητας. Είναι ό,τι πιο κοντά στην ψυχή μου η κάθε ‘κατάθεση’ εδώ μέσα. Ακόμη και τα σχόλια. Εδώ και όπου επιλέγω να δώσω τον χρόνο μου. διαβάζω τους άλλους. πραγματικά. Σχολιάζω όταν έχω καταλάβει, όταν έχω νοιώσει, όταν έχω κάτι να πω. αυτό θέλω κι από τους άλλους. να σέβονται την ‘αγανάκτηση’ μου. γιατί σημαίνει πολλά. Όποιοι δεν το κατάλαβαν και μπήκαν για καλημέρα και κοζερί, στον χρόνο την έκαναν σε μπλογκ με λιγότερες απαιτήσεις. Ε ναι, απάιτηση είναι ο σεβασμός στην κάθε έκφραση του άλλου. Σόρι.

Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει της μουρλής εδώ μέσα. Από χιούμορ και καλή διάθεση. Αμέρικαν μπάρρρρ ναι. Και πολλές φορές γελάω μόνη μου δυνατά. πιστεύω στο γέλιο. Το θέλω, το αποζητώ. Όλοι μας. Πάντα έχω μια αβεβαιότητα μήπως ‘υποβιβάζω’ τα κείμενα μου με τον τζερτζελέ… και μου το έχουν επισημάνει οι πολύ φίλοι… όχι έλεγα, η πλάκα έρχεται ΜΕΤΑ. Αφού μιλήσουμε για το κείμενο. Και πόσο πια να μιλήσουμε για ένα κείμενο? Εντάξει, εκφραζόμαστε, δεν είμαστε πνευματικοί! (βρε είμαστε! Εννοώ με την κάθετη έννοια.)

Κι όμως. Νομίζω ότι πλέον δεν είναι πηγαίο. Ανταγωνιζόμαστε τα προηγούμενα για να ανεβάσουμε 100άρια. Με αγχώνει όλο αυτό. Νοιώθω άβολα στα τόσα σχόλια. Ειλικρινά. Και βλέπω ότι έφτασε να αποτρέπει κι αυτούς που θέλουν να σχολιάσουν σοβαρά, να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια … αυτό με στεναχωρεί. Άσε και τον χρόνο που παίρνει όλο αυτό… όταν βρισκόμαστε πολλοί μαζί online! Εχτές μου μιλούσαν τα ανθρωπάκια μου και ούτε τις άκουγα. Ε όχι… κάπου ξεπεράστηκε ΤΟ όριο…

Γι’αυτόν τον λόγο άνοιξα το 2^ο μπλογκ. Για να μπορούμε εκεί να λέμε τα άλλα μας. Εδώ εκτίθεμαι στα πιο μαγικά μου. μου είναι πολύ σημαντικό. θέλω λοιπόν να παρακαλέσω όλους εσάς, που ξέρετε πόσο σας γουστάρω, να αφήσουμε αυτό το μπλογκ να ανασαίνει στον ρυθμό που του αρμόζει. Με όσα σχόλια αξίζει. Όχι 600άρια! Ξέρετε την διεύθυνση της παιδικής χαράς. Ξέρετε και πόσο τρελλαίνομαι για τις ‘συνεδρίες’ μας! Εκεί όμως. Γίνεται?

*ακούγεται το "ατλαντίς" απο τα ξύλινα σπαθιά. παλιό κι αγαπημένο.

Mantra ...μου ...

η στιγμή ευτυχίας… μια απέραντη στιγμή νύχτας… με φώτα σβησμένα… ο νους σε τελετουργία συνείδησης… η μουσική παίζει γύρω και μέσα μας… η καρδιά συνοδεύει σε λάγνους ρυθμούς… το κορμί αχόρταγο να προσφέρει και να νοιώσει… εσύ… υπέροχα πελώριος στο ολόδικο μου σύμπαν… ακούω την ανάσα σου σαν mantra… ξανά και ξανά… βαριά, βαθιά, δικιά μου… έχεις τα μάτια κλειστά και τις άμυνες ολάνοιχτες να εισχωρήσω… ψηλαφίζω το δέρμα σου και μαλακώνω τις κακές σου σκέψεις… κάθε μου εκπνοή διαλύει τα σύννεφα μας… και συ… μου φιλάς έντονα τα βήματα… Σε νοιώθω να μου μιλάς… συμπλέουμε… η γλώσσα σου… λατρεύει κάθε μου ρίγος σαν μοναδική ιδέα… μένουμε ακίνητοι προς τον έξω κόσμο κι όμως μαγευόμαστε άυλα θαρρείς… θεία θυσία του εγώ επιτέλους… υπνωτική έκσταση μεθάει τον πραγματικό χρόνο… σε παραζάλη ομορφιάς… καμία αλήθεια δεν νικάει την ευδαιμονία της απόλυτης ένωσης πνευμάτων… έτσι βουβά αγαποιήσαμε… κρυφά σχεδόν… μέσα σε μια μυστηριώδη πτυχή της δίνης μας… μια γιορτή διαύγειας στα όμορφα…

*ακούγονται (ίσως) οι portishead.. δεν λέω το όνομα του τραγουδιού για να μην με μαλώνει η τάλισκερ!

Πεταρίζω ...

Επειδή δεν θρηνώ σήμερα

αλλά αγαλλιάζω στην ηρεμία ΜΟΥ

Επειδή τα σύννεφα πια είναι απαλά και διαφανή

Επειδή ο ήλιος εισχωρεί στα πιο κρυφά μας σκούρα

επειδή νοιώθω ένα ΘΑ να μου χαμογελάει ώριμα

επειδή έφυγε η σκόνη από τα φτερά μου

επειδή στάθηκα ακλόνητη εκεί που με έσειαν

επειδή δεν έπαψα να μιλάω στον καθρέφτη

επειδή είναι πολύτιμα μικρή η ζωή

επειδή είναι ανέλπιστα μεγάλη η ζωή

επειδή με μελώνει μια γλύκα προσδιορισμένη

επειδή είναι οι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ χρονιάρες μέρες

επειδή χαμογελάω γιατί μου πάει!**

*ακούγεται ένα ιταλικό από compilation που ούτε ξέρω ποιος και τι αλλά μιφτιάν’ !!!φτου σκόρδα ! μια χαρά είμαστε !

**ελενάκι μου, δε σε ξεχνώ ποτέ ! ελπίζω να το δεις ...

Ουσία και οινοπνεύματα ...

Είναι αργά. Την γύρισε σπίτι λόγω της αυριανής δύσκολης μέρας. Τι άλλο να πουν σήμερα? Όμως οδηγώντας… ήρθε εδώ. Σε αυτό το μπαρ. Του αρέσει αργά την νύχτα… οι μουσικές κι οι άνθρωποι με τις άλλες ιστορίες. Εδώ και κείνος μιλάει στο τέλος. Και ακούει… Αν τύχει μια ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία… κάποιες φορές έχει φύγει με παρέα. Αδιάφορα καλή παρέα. Για λίγες ώρες. Αμίλητες ώρες. Το πρόσωπο του γραμμώνουν εμπειρίες. Ποιος μετράει? Ο καιρός περνάει, ό,τι κι αν κάνεις…Έχει μπροστά του δύο ποτήρια ουίσκυ. Με ένα παγάκι στο καθένα. Ίσα-ίσα να πάρει το χλιαρό. Έτσι πήρε τον γάμο του. Χλιαρό… τότε άρχισε να το πίνει έτσι. Η μπαργούμαν τον κοιτάζει. Μικρή και ατίθαση. Έτοιμη. Ούτε αυτές δεν του λένε κάτι πια. Μεγαλώνει η διαφορά… Από πότε τόχει το τζην αυτό? Έχει αρχίσει να τον πιέζει στην κοιλιά. Πού να προλάβει και το γυμναστήριο γαμότο? Η μπαργούμαν τον κοιτάζει ξανά. Ακόμη αρέσει. Εφήμερη επιβράβευση. Γυρνάει στο ποτήρι του. Έχει πια αλλάξει το βλέμμα του. Σαν να μην του κάνει πια το φίλτρο ευκολίας. στέκεται περισσότερο αντί να τρέχει επί τόπου… αρκετά βιάστηκε ως εδώ. παύση για απόλαυση. Παύση ανάμεσα στην πρέσα. Υποχρεώσεις λαθών και δανείων… δόσεις ευθύνης αλλοτινών αποφάσεων… ανώριμων θέλω που τραβάνε το σήμερα. Πίνει με μια γουλιά το ένα του ουίσκυ. Αντιστέκεται πια. Λίγο ακόμη σήμερα να γευτεί. Το αύριο πάντα θα έρχεται. Ίσως, ίσως το είμαι να σταθεί ξέχωρα πια από το κάθε κάνω, έχω και δεν έχω. Το έχει ανάγκη να γδυθεί από κάθε εξωτερικό χαρακτηρισμό. Να μείνει ρέστος. Πίνει το δεύτερο ούισκυ στην υγειά του. Όχι σε κάποια αγωνία. Πια γεύεται ουσία. Ανεπηρέαστη. Κοιτάει γύρω του και επιτέλους νοιώθει συμπαγής. Κι ας τρεκλίζουν τα πρέπει και οι προθεσμίες… είναι όλα λέξεις περιφερειακές στο νόημα του. Τ’ειν’αυτό που το λένε …

*ακούγεται το "healing game" του john lee hooker (feat. van morrison)

Midspring feast...

Θάρθω να σε βρω απόψε…

Με άνοιξη στολισμένη.

Θα μπω με μαγικά βήματα

Ως το γλέντι του ονείρου

Για να σε συναντήσω.

Θ’απλώσω τα ρίγη μου γιρλάντα

Στο άγριο παιχνίδι της ανάσας σου

Και θ’αφήσω ελεύθερα χρώματα

Να γδύσουν τα μαύρα.

Χωρίς ανα-στολές θα σε απαντήσω

Στο ηδονικό λίκνισμα του σούρουπου.

Εκεί… που ανάβουν αστέρια μεθυσμένα.

Εκεί που σκάει το πιο βαθύ σου κύμα.

Έχω μεστώσει για να με πιείς

Ώσπου ν’αδειάσω, γλυκόκοπη.

Κρατώντας αντίσταση στην αυγή,

Θα σου χορέψω την νύχτα μου…

Έχω καρφώσει μέσα μου μια ανάγκη

Και πρέπει να την θρέψω με θράσος.

Όλα τα χρώματα που φαντάζομαι

Θα σου τα ψιθυρίσω αργά στο αυτί,

Για να ταξιδεύεις κι άλλο… μέσα…

Είναι δικό μου το όνειρο απόψε.

…το βλέπουμε …?

*ακούγεται το “valse larmoyante” του nikola piovani

Πυξίδα χρωμάτων...

Φεύγει… πετάει… το μάτι πάνω στην επιγραφή EXIT… πετάει πάνω απ’όλους. επιτέλους μετράει πάνω απ’όλους… σύννεφα και ήλιος, μια εποχή που αλλάζει εκ των έσω… προχωράει… απομακρύνεται… και πλησιάζει… πλησιάζει μια γεύση, μια ιδέα, μια ανάγκη… ψίθυροι ηδονής… πετάει… πετάει τις πίκρες από ψηλά, σκορπίζει όσα μοτίβα της υπαγόρευαν το τέμπο και πάει… πάει το κορμί εκεί που τόσο συχνά τρέχει ο νους της… μακρυά…. κι επιτέλους μαζί. κορμί και μυαλό στην ισορροπία του ενός. Χωρίς συμβιβασμούς, Χωρίς συμβαδισμούς. πάνω σε τεντωμένο πια σκοινί, το δικό της σάλτο μοράλε. Ψηλά, η ανάδυση του ολόδικου της, ξεκάθαρου ήθους. Κόντρα στην ολική κρίση και τις κρίσεις, αποταμιεύει την έννοια της. χωρίς άλλους τόκους δηλητήρια. Η αξία της μαγνητίζει μονόδρομα τα χρώματα. και πετάει… ψηλά… και προχωράει… αγκαλιά μ’ένα υπέροχο καθάριο μηδέν για σωσίβιο. με ψυχόρμητη καρδιά για το επόμενο ταξίδι. στον μαγικό κόσμο της άνοιξης. κι ας βρέξει… ο ήλιος θα ανθίσει το σύμπαν. Κάθε στρόβιλος, μια ώθηση χαμόγελου εμπρός… κατάματα…

*ακούγεται το "ο ήλιος θεός" του βασίλη σκουλά