Ένα πειραμύθι ...

Απόψε θα σου διαβάσω

το πειραμύθι των εκατό πόνων.

Το ξέρεις?…

Βολέψου και συ όπως άλλοι

στην πολυθρόνα της γενναιοδωρίας μου

και θα σου πω για ξόρκια κι όνειρα.

Να με κοιτάς στα μάτια

κι ας με γελάς.

Έτσι μου έμαθαν.

Σπάνιο θα ήταν αλλοιώς.

και δεν έχω χώρο για παλιές αλήθειες.

μου τις ρούφηξε ο κύκλος κλείνοντας.

Περίμενε μόνο λίγο να σκοτεινιάσω.

Να ανακαλέσω τις δυνάμεις του Εγώ όλων.

Μην φοβηθείς.

δεν αλλάζει κάτι η έκκριση τρόμου…

Να με ακούσεις αγνά και έκπληκτα.

Τότε θα δεις τα χρώματα μου χωρίς γυαλιά.

και η φωνή μου πια θα επουλωθεί.

Θα σου πω για γοητευτικούς μάγους

παραπλανητικές δίνες ασφάλειας

μεθυσμένα καλέσματα χρόνου

άχρηστες ουτοπίες

και τo παλάτι του κάλπικου Μίδα.

Μια φορά κι έναν καιρό…

σ’έναν τόπο που μοιάζει με το εδώ.

κι ας μην έμεινε πια φως.

Μην βουλιάζεις στην ουσία.

δεν μας επιτρέπεται σ’αυτό το παιχνίδι…

ούτε θα κερδίσεις τίποτα αν αντέξεις.

Μόνο ίσως καταλάβεις κάτι.

Για την πείρα που γράφει ιστορία

αλλοιώνοντας τις αξίες.

Για την ζυγαριά των αποφάσεων

σε πολλαπλή τεχνοτροπία.

Για τον μύθο του αίσιου τέλους.

Δεν με πιστεύεις?

Θα μου πεις όταν ξημερώσει…

Μόνο θυμήσου να μην αποκοιμηθείς.

Λεηλατούνται τα όνειρα αν μαγευτείς.

κι ας είναι πειραμύθι…

*ακούγεται το “jumeji’s theme” του shigeru umebayashi

Κατρακυλώντας ένα παλιό όνειρο...

Ξυπνάει πριν από κείνον. Ανυπόμονη για τον δικό της χρόνο. Κορμί απομονωμένο από θύμηση αγκαλιάς. Σηκώνεται στο κρύο με κείνη την λύσσα να κυνηγήσει τ’οξυγόνο. Κάπου. Πάει στο μπάνιο. Μηχανικά. Κάθε μέρα. Κλείνοντας την πόρτα, καταφύγιο… άλλαξε ο καιρός. Κάποτε τις άνοιγε όλες διάπλατα. Ρίχνει νερό στο πρόσωπο της. Να πλύνει τον ύπνο και την πίκρα που βγάζουν οι πόροι της όταν ονειρεύεται. Κοιτάζεται στο καθρέφτη. Εκείνη πάλι. Που δεν αναγνωρίζει. Το προσωπείο. Τόσο οικείο και τόσο αποπνικτικό. Γύρω-γύρω μικρές ρυτίδες υπογραμμίζουν την κάθε στιγμή που βουλιάζει. Τα μάτια της τρέχουν σε εξομοίωση. Σκουπίζει την αλήθεια και πηγαίνει στην κουζίνα. Να βράσει καφέ. Αγκομαχάει μοναχικός ο ήχος του ψυγείου. Κανενός η φωνή δεν την φτάνει. Όχι πια. Κοιτάζει απ’το παράθυρο. Και έξω βρέχει. Το γνώριμο σκοτάδι σβήνει μπρος τα μάτια της. Αναπόφευκτη διάλυση στο φως. Σκηνή χιλιονοιωμένη. Κάθε σκέψη ένα πέπλο σαλώμης που την πνίγει καθώς στροβιλίζεται στο κενό της. Στο μηδέν που απομαγνητίζει το συν. Βράζει και κείνη σήμερα, αργά και αναπόφευκτα. Αποκαμωμένη από την ίδια της την ασάφεια. Νοσταλγώντας. Έτοιμος ο καφές. Κανένα καϊμάκι πια. Μια ματαιότητα αχνίζει ανασηκώνοντας την ημέρα. Των πρέπει. Γέρασε η σιγουριά της. Κάθε δίκιο ποδοπατιέται από την ωμή πραγματικότητα. Βάζει μουσική «...Heaven…» Επιστρέφει στο δωμάτιο να τον δει. Τον παρατηρεί ώρα. Παγωμένη. Ο χρόνος τρέχει μακριά της συνέχεια. Ψάχνει πάνω του να θυμηθεί κάτι. Αυτό που πια όλο της διαφεύγει. Δεν τον αγγίζει. Στο στέρνο της μια κοτρώνα σβησμένη την δυσκολεύει να αναπνεύσει. Μένει σιωπηλή. Εκείνος δεν την καταλαβαίνει. Πουθενά. Του φυλάει μια τελευταία ευχή στα τσαλακωμένα τους σεντόνια. Φοράει τα χθεσινά της ρούχα. Τίποτα δεν σιδερώνεται. Τον ακουμπάει ανεπαίσθητα στο στέρνο. Τίποτα… και φεύγει. Οι τσακισμένες ομορφιές δυστυχώς θυμούνται. Και τα όνειρα δεν τιθασεύονται.

*ακούγεται το “heaven” των rolling stones

Κυλώντας σ'ένα όνειρο...

Ξυπνάει πριν από κείνον. Χορτάτη από νύχτα ερωτευμένη. Κορμί που γλυκά πονάει ακόμη το δόσιμο. Σηκώνεται γυμνή από αναστολές με το άρωμα του πανοπλία στο υπόλοιπο αδιάφορο οξυγόνο. Πάει στο μπάνιο χαμογελώντας. Άλλαξε ο καιρός… τραβάνε πάντα οι παλιές πληγές. Τώρα μαθαίνει να δέχεται τ’άθελα της. Ρίχνει νερό στο πρόσωπο της. Στιγμιαία λυπάται να πλύνει τα φιλιά του. Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Πρόσωπο χωρίς προσωπείο. θα χάθηκε για λίγο... Γύρω-γύρω οι μικρές ρυτίδες υπογραμμίζουν αντίξοα την ανακούφιση. Η επίγνωση του βάρους, την εκτοξεύει στην χαρά. Χαμογελάει πιο ξύπνια τώρα. Κέρδος σιωπηλό για να πιστέψει κάθετι του που ανατρέπει το σφιχτό πλαστό ‘αρκετό’. Στην κουζίνα βράζει τον καφέ. Γουργουρίζει μοναχικός ο ήχος του ψυγείου. Κανένα κρύο δεν την φτάνει. Όχι σήμερα. Κοιτάζει έξω. Το γλυκό σκοτάδι διαλύεται μπρος τα μάτια της. Διάλυση και από την αρχή σύνθεση. Σκηνή χιλιονοιωμένη. Κάθε εμπειρία ένα πέπλο σαλώμης που θέλει να πετάξει πια. Να μείνει πάλι το μηδέν που προκαλεί το συν. Βράζει και κείνη σήμερα, αργά και αναπόφευκτα. Παραδομένη ασύστολα σε ό,τι σημαίνει ασάφεια. Αντιστροφή από το οικείο σούρουπο. Έτοιμος ο καφές. Καϊμάκι σε βραχνά χείλια. Μια σπουδαιότητα αχνίζει, γαργαλώντας την έναρξη της μέρας. Του ίσως. Ανατριχιάζει ο αρχικός τότε δισταγμός… κάθε πρόβλεψη συστέλλεται στην όψη της πραγματικότητας. Βάζει μουσική. «Lay lady lay…» Επιστρέφει στο δωμάτιο να τον δει. Τον παρατηρεί ώρα. Κλεμμένη. Ο χρόνος σε επιβράδυνση. Σεβασμός του ονείρου. Τον αγγίζει ανεπαίσθητα στο στέρνο να νοιώσει τον χτύπο του. Έπειτα πιο σταθερά. Εκείνος την νοιώθει συνειδητά μες τον ύπνο. Εκείνη τότε του φυλάει μια κρυφή ευχή στα τσαλακωμένα τους σεντόνια. Τίποτα δεν σιδερώνεται. Οι τσακισμένες ομορφιές ομορφαίνουν τις ευθείες. Και τα όνειρα ξεκίνησαν προσεκτικό αλισβερίσι.

*ακούγεται το «lay lady lay» του bob dylan

Σε ρυθμό ...

Νοιώσε μία-μία τις χορδές…

Ας ταραχθεί πια η σκόνη τους.

Πνιγηρή αναμονή του αδύνατου.

Χαμένες οι μελωδίες σε παλιά νουβέλα

μοχθούν να προχωρήσουν.

Αναπόφευκτο κυλιόμενο tempo…

Μια φωνή παραληρεί βυθισμένες ιστορίες.

Μην κοιμηθείς πάλι.

Το αίμα ξεκινάει αργά να βηματίζει.

Οι ώμοι της ευαισθησίας

πονούν την αλλαγή των καιρών

επαναστατώντας στο βάρος.

Αφύπνιση - Ανάνηψη - Ανάταση.

Κάτι πολύ βαθιά κοχλάζει…

Άκου! Επι-τέλους.

Τύμπανα αντηχούν στην αρχή το κενό

μα η μουσική συνεχίζει με σκοπό.

Impromptu διαδρομές…

Σε άβατες ακόμα αποχρώσεις.

Άσμα ασθμάτων.

Φάλτσα οξυγόνου…

Ό,τι θες… φτάνει να ζούμε…

Ξανά…

ο ρυθμός μας συνεχίζει….

*ακούγεται το «si do mhamo i» από τους hothouse flowers που μου ενέπνευσε και τούτες τις σκέψεις… ακούστε το όλο, πλην της τάλισκερ! Είναι συγκλονιστικό στην διαπασών! μπαααα ΕΙΔΙΚΑ η τάλισκερ ! :)))

Remember to breathe...

Νάτην πάλι.

Εισχωρεί ύπουλα στους θύλακες δροσιάς

Πνίγοντας αδυσώπητα την πνοή.

Το στόμα ανοίγει φυσικά

μα γεμίζει χώμα ταφής…

Η γεύση πήρε σύνταξη πικρή.

Σχετικός ο επιθανάτιος χρόνος.

Το βασίλειο της Απογνωσίας

Σταθεροποιείται στην εξουσία.

Ημιθανή άκρα απλώνονται για φως.

Σκοτεινιάζει νωρίς ακόμη…

Κλείνουν τα μάτια με αποστροφή.

Τα σοβαρά ερωτηματικά σουβλίζουν.

Η έπαρση αποκεφαλίζει την αξία.

Και το τέλμα αυτοκαταστρέφεται.

Απόψε μια παιδική ευχή θα φύγει πάνω

Και θα ρουφήξει το σκοτάδι.

Αύριο θα ορθωθεί πάλι η υπευθυνότητα.

Εκ νέου σμίκρυνση του ελάχιστου.

Δεν θα μείνει κανείς.

Σχεδόν.

*ακούγεται το “guaranteed” του eddie vedder

Μπορεί να...

…Υπάρχεις. Σε είδα σαν πρώτη φορά. Μπορεί να είναι και η πρώτη. Άνδρας. ατόφιος. Πόσες φορές νόμισα πως ήσουν εσύ. Είναι απίστευτη η προσαρμοστικότητα της επιθυμίας μας… όταν ήρθες όμως, κατάλαβα το παρελθόν. Ό,τι έχω ζήσει ως τώρα ήταν προνύμφες της πραγματικότητας. Πέταξα τις ετικέτες και ξανακοίταξα εσένα. Θα μπορούσες να ήσουν με τα χρόνια θλιμμένος. Να νοιώθεις πως φεύγοντας τα νιάτα, δεν μένει τίποτα. Ίσως όμως σπας τις χαρακιές στην ψυχή σου με θράσος. Υπερασπίζοντας το λίγο που δεν σου σκότωσαν και σε κάνει ΕΣΥ. Με ορμή που έχουν μόνο λίγοι. Που ηττήθηκαν και έπειτα σηκώθηκαν καλύτεροι. Είσαι λαβωμένος, ζωντανός, όμορφος. Είσαι Άνδρας. Τι θα πει αυτό πια? Που όλοι το ψάχνουμε? Τι ζητάμε από σένα ? ξέρεις? …δεν φοβάσαι. Έχεις καταλάβει. Είναι απλά τα πράματα που κοιτάς με αλμυρά μάτια. Είναι όμορφες οι αδυναμίες που δέχεσαι στοργικά. Είναι δύναμη οι πληγές που αργά επούλωσες. Παρατηρώ το ανοιχτό σου στέρνο ηδονικά. Θολώνω από θαυμασμό που μόνος αναστέναξες και ρυμούλκησες το χαμόγελο σου μέχρι να γεμίσει τον κόσμο όλο. Θα μπορούσες να ειρωνευτείς τις αδικίες σου. Να φτύνεις αμυντικά τις επιθυμίες σου με δηλητήριο. Να αμπαρώσεις την τρυφερότητα σε παλιά επεισόδια μελαγχολικά. Όμως εσύ, δεν είσαι οι υπόλοιποι. Εσύ, έβγαλες τα γυαλιά της νόρμας ενώ βόλευε να παίξεις με τους κανόνες. και κοίταξες πέρα ξανά. Εκεί που βάζουν πινακίδες «προσοχή». Όχι από άγνοια. Αλλά με αργό ενθουσιασμό για το σαγηνευτικό ίσως. Ολόγυμνος βούτηξες σε θάλασσες άγνωστες γιατί έπρεπε να κρατήσεις την αναπνοή σου. Όλα τ’άλλα στα πήραν. Τότε σπάραξε «όχι» η καρδιά σου. Διεκδίκησες το απόλυτο «ναι» χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Ποτέ δεν έγλυψες τις ευκολίες. Κορεσμένη ιδιότητα… Ίσως δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι γίνεται κι εύκολα… μπορεί να ζήλεψες κάποτε τους άλλους. Ίσως όμως τώρα πια να ζηλεύουν εσένα. Δεν θα το μάθεις ποτέ. Σημασία έχει πως δεν σε νοιάζει πια. Σε κοιτάζω … Σκληρός κι ευαίσθητος μαζί. επικίνδυνα ερωτεύσιμος. Ισχυρός γιατί ματώνεις τα σπασμένα σου. Ευφυής γιατί μαθαίνεις από παντού. Γλυκό παιδί γιατί θυμάσαι πως τα όνειρα πρέπει να τα ακολουθείς με μάτια πάλι αγνά. Άνδρας γιατί πεισμώνεις να δουλεύεις την καρδιά σου, να προκαλείς το μυαλό σου, να χορταίνεις την ψυχή σου. Και να ορμάς ενώ ξέρεις ότι μπορεί να πέσεις. Κάθε φορά. Βρήκες και στο χώμα ομορφιά. Παντού είναι. γιατί εσύ την βλέπεις. και γω ? Μπορεί να σε φαντάστηκα πάλι... Ίσως όμως υπάρχεις.

*ακούγεται το “wild is the wind” με τον david bowie

Μπορεί...

Ένα μπαρ. Σ’ένα σταθμό. Ή αεροδρόμιο. Μια γυναίκα. Μόνη. Θα μπορούσε να είναι από πάντα έτσι. Μπορεί να έχει οικογένεια... Να είναι και μητέρα. Καλή μητέρα. Σύζυγος. Καλή και κει. Ή και όχι. Θα μπορούσε να έχει ζήσει πολλά και τώρα να θέλει κάτι γλυκό σαν σοκολάτα. Θα μπορούσε να μην έχει ζήσει τίποτα και να ψάχνει κάτι ζεστό σαν κονιάκ. Ή καυτό σαν βότκα παγωμένη. Μπορεί να ψάχνεται. Μπορεί και να μην της έχει περάσει από το μυαλό. Μπορεί να είναι το μόνο που σκέφτεται. Μπορεί να το ζει ήδη… Θα μπορούσε να έχει αλλοιωθεί από τον χρόνο. Μπορεί όμως οι ρυτίδες της να είναι όμορφες. Ίσως είναι και η ίδια όμορφη. Ή να έχει αυτή την παράξενη γοητεία που έχουν οι πολύ γυναίκες. Που το κάθε ψεγάδι την ομορφαίνει επικίνδυνα. Ή να είναι παντελώς αδιάφορη. Για όλους. ή για την ίδια… Δεν περιγράφεται το άρωμα της. Μπορεί να είναι πανάκριβο. Ίσως όμως δεν είναι το άρωμα που φοράει αλλά το δέρμα της που είναι πολύτιμο. Η μυρωδιά της. Παντού. Κάθεται κοιτάζοντας έξω. Θα μπορούσε να ακούει μουσική. Ή να χάνεται σε άλλες μουσικές που ζωγραφίζουν οι εικόνες. Οι δικές της εικόνες… Κάποιος την ρωτάει αν θέλει κάτι να πιει. Χαμογελάει. Θα μπορούσε να είναι ένα χαμόγελο τυπικό. Αποστασιοποιημένο. Μπορεί όμως να είναι και ένα χαμόγελο γενναιόδωρο. Αληθινό. Εκείνος σαστίζει για λίγο. Μπορεί να έχει συνηθίσει την διαφάνεια της θέσης του. Μπορεί να νοιώθει ξαφνικά σημαντικός. Φεύγει κορδωμένος. Εκείνη συνεχίζει να κοιτάζει έξω. Πέρα. Θα μπορούσε αυτή την στιγμή να νοιώσει μόνη. Να μην έχει ποτέ πιει χωρίς παρέα σε ένα μπαρ. Μπορεί όμως να το κάνει χρόνια. Και να την πειράζει. Ή να της αρέσει ακριβώς αυτό. Μπορεί να περιμένει κάποιον. Ή να μην θέλει να την βρει κανείς. Θα μπορούσε να είναι ξένη. ή απλά να το αισθάνεται. Μπορεί όμως να φχαριστιέται αυτή την στιγμή. Ή να περιμένει. Μια απάντηση σημαντική. Δουλειάς. Υγείας. Σχέσης. Από την άλλη, μπορεί να πλέκει τις δικές της ερωτήσεις. Να μην βιάζεται να βρει απαντήσεις. Θα μπορούσε να ζυγίζει κάποια δική της απάντηση. Να οφείλει εξηγήσεις. Ή να μην οφείλει πλέον τίποτα. Σε κανέναν. Θα μπορούσε να είναι μια γυναίκα αγαπημένη. Μπορεί όμως να είναι πικραμένη. Ή αδιάφορη πια. Θα μπορούσε να είναι μοιραία. Ή να είναι κατάρα η ανάγκη της να ζει έντονα. Μπορεί να εύχεται να ήταν σαν τις άλλες. Ή να μην το μπόρεσε ποτέ. Ή να είναι και να εύχεται να μην ήταν τόσο κοινή… να φαντάζεται μια άλλη ζωή. Νάχει κάνει λάθη. Να τα προσπέρασε. Ή να έμαθε από αυτά. και να ελπίζει σε μια ακόμη ευκαιρία. Ή να την ζει τώρα… Μπορεί να υπάρχει. Να υπήρξε. Να γεννήθηκε μόλις. Παντού η κάθε γυναίκα θα μπορούσε να είναι αυτή. Μπορεί όμως, να είναι μοναδική.

*ακούγεται το “wild is the wind” με την nina simone

Χαμογέλα!

Γυρίσαμε σελίδα?

Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι…

Τα πήρα όλα μαζί. Τα πριν μου.

Μόνο έτσι θα απολαύσω τα επόμενα.

Δεν εύχομαι τίποτα βαρύγδουπο.

Σε κανέναν.

…ξέρεις μόνο τι?

Την δύναμη να ζω τον ήλιο κατάματα

Ακόμη και μέσα από τα σύννεφα.

Τόχω κάνει. Και δουλεύει γαμώ την τρέλλα μου!

Αυτό εύχομαι ολόκαρδα και σε όσους νοιάζομαι.

Ξέρετε ποιοι είστε. Πολύ καλά.

Π Ο Λ Υ Χ Ρ Ω Μ Ο 2009 !

Τα καλύτερα έρχονται!

Are you ready?

*ακούγεται το "I did it MY way" σε διασκευή αλλού (ε δεν ξέρω ποιος το λέει!)

**Τις επόμενες μέρες θα λείπω εκτός αθηνών και μάλλον εκτός internet… θα φορτίζω τις μπαταρίες μου με ομορφιά... Au revoir … :)))))