De-clutter your life...

Τετάρτη πρωί. Σήμερα θα ετοιμάσω την παράδοση της διαχείρισης! (oh yeah!) και έχω ξυπνήσει δυναμικά σε μια ηλιόλουστη μέρα που υπόσχεται έμπνευση. Και γω απαντάω: ξεκαθαρίζω! Μου στείλανε ένα slideshow με λόγια του joseph newton από το the principle of emptiness. Ένα σκεπτικιστικό στυλ και μια δυσανεξία την τραβάω με όλα αυτά τα ποπ-φιλοσοφικά. Αλλά.

Μου άρεσε- αυτή την στιγμή. Το ζουμί είναι να πετάς ΟΟΟΟΟΛΑ αυτά που κρατάς γιατί ‘κάποια’ στιγμή μπορεί να τα χρειαστείς. Απλά γιατί πρέπει να υπάρχει χώρος για καινούργια πράγματα. Ξέρεις τώρα, θετική σκέψη και όλα αυτά τα παπαροτά: δεν θα σούρθει αν δεν είσαι ανοιχτός, μαγνητίζεις αυτό που εκπέμπεις και τα λοιπά ομαδικά motto.

Whatever. Το θέμα είναι ότι σαν πολλά δεν κρατάμε?... Μου παρέδωσε η μητέρα μου ένα πάκο γράμματα που της έστελνα όταν ήμουν σχολείο στην αγγλία. Άρχισα να διαβάζω… και βαρέθηκα. Ναι, ωραία, πολύ γλυκό να δεις πώς σκεφτόσουν… τι περνούσες… ωραία! Αλλά και βαρετά. Το μυαλό κρατάει αυτά που έχει σημασία να κρατήσει. Όλα τα άλλα είναι τελικά clutter. Φασαρία σκέτη.

Από χτες πετάω. Και θα συνεχίσω να πετάω τα υλικά σκατολοίδια που κρατάω και ποτέ μα ποτέ δεν κοιτάω. Ή χρειάζομαι. Μη σου πω ότι κάποια με χαλάσανε κιόλας. Ήμουν πριν, βλέπεις, από πολλά ΑΛΛΑ, πολύ σοβαρότερα και χειρότερα. Δεν ήξερα τότε τι θάρθει… με λυπεί να βλέπω φάσεις της ζωής μου που ακόμη δεν ήξερα. Όπως δεν θάθελα να δω και μπροστά τι είναι νάρθει. Δεν θέλω. Ό,τι είναι, ας έρθει.

Βρήκα μετά ένα παλιό filofax με σημειώματα, φωτογραφίες, σκέψεις τόσο αγνές… και αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Για πάνε –που λέει κι η τάλισκερ- στα μη-υλικά πραγματάκια που κρατάμε, μπας και… εδώ σε θέλω! Χαζές αναμνήσεις, κολλήματα σε πρόσωπα που σε απογοήτευσαν, ιδέες αποδεδειγμένα άστοχες και ουτοπικές, νότες που μόνος σου επιμένεις να συνδέεις με κάποιον, …τόσα μα τόσα…

Τα μόνα που δεν αποχωρίζομαι είναι τα γεγονότα που με σφράγισαν, τις θύμησες που με απογειώνουν ακόμη, τα βιβλία που με ταξίδεψαν, εισιτήρια συναυλιών που με μέθυσαν και τα μυστικά μου. όλα τ’άλλα, ρούχα αφόρετα ή πολυφορεμένα, χαρτάκια/ραβασάκια, αηδία, σκίτσα, πίκρα, άσκοπη ελπίδα και αέρα κοπανιστό, λέω να τα πετάξω. Enough. Βάρος συνεχές. χωρίς λόγο ύπαρξης.

Α! βρήκα κι ένα γραμματάκι (φτύνω την λέξη) του πρώην άνδρα μου που έλεγε μεταξύ άλλων παπαριών: «σε σέβομαι. Το ακούς? Πάνω απ’όλα, σε σέβομαι. Και η αγκαλιά μου θα σε προστατεύει όσο ζω…» ΕΛΑ ΤΩΡΑ! Μαλάκα, τέτοιο ξεμπρόστιασμα και απογοήτευση και ασέβεια δεν έχω φάει από άλλον άνθρωπο! Λες και τόλεγε ειρωνικά! Μόνο από κείνον δεν ήξερε να με προστατεύσει! Ο μικρόπιπος! Γι’αυτό σου λέω, ασταδιαλαπια!

Πετάω. Ό,τι μπορέσω. και πιο πολλά! Σαν τον τύπο (ή την μαμά του?) σε κείνο το γερμανικό έργο που μένει σε κώμα και όταν ξυπνάει του κάνουν ότι δεν έπεσε το τείχος για να μην σοκαριστεί. Ε, κάπως έτσι νοιώθω. Κάθομαι και δίνω τον χρόνο και την συγκίνηση μου για πράγματα που όλοι οι άλλοι έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Μπορεί να μην το κάνω εύκολα, μα θα το κάνω.

Θα κάνω χώρο για τα καινούργια κε newton! Για να σε δω! Ή όλο λόγια είσαι και συ?

*ακούγεται το "sex and mayhem" των devastations