Ασιχτίρ και γω κι ο γρύλος μου!

Σεπτέμβριος. Υπέροχος, υγρός και πολυτάλαντος. Τα πρωινά μου ξεκινούν πάντα γλυκά. πριν απ’όλους. με την σιωπή της αυγής, τις μουσικές-καφέ-τσιγάρα-τεφτέρι μου, και την νεογέννητη αισιοδοξία. Κάθε μέρα. Η πολυτέλεια μη-έκτακτων περιστατικών! Για όσο. Φτου.

Μετά, έρχεται ο κατάλογος To Be Done να μου σπάσει το κέφι. Δουλειές έσω-έξω, η πραγματικότητα και ο χρόνος. Που βιάζεται. Και γω, σε κατάσταση παιδικής άρνησης, να ματαιώνω γι’αύριο ό,τι με αγχώνει και βαριέμαι. Το αποτέλεσμα, ίδιο κάθε μέρα. Βαρετά ‘πρέπει’ που μεταθέτω στην επόμενη μέρα πάνω στους ώμους του μυαλού μου. και το ξέρω! Και πάλι το ίδιο κάνω.

Καπάκι και ο κατάλογος «θέλω να…» που αυτός κι αν ανανεώνεται! Ε ρε γλέντια. Να, εκεί είναι που μου την σκάει ο χρόνος και με κοροϊδεύει κατάμουτρα! Δεν παλεύεται! Καθημερινή μάχη με πολλές απώλειες… κάνε τα λίγα, πουλάκι μου, και άσε τις μεγάλες ιδέες! Όχι. Εκεί εγώ. «Να…» το ένα, «Να…» το άλλο… πάντα ανικανοποίητη. Από μένα.

Δεν θα πιάσω καν των άλλων τις ανεπάρκειες. Εκεί μένω εντελώς λειψή… αλλά τουλάχιστον είμαι λιγότερο αυστηρή. Μπορώ να κάνω κι αλλοιώς? Εκτός αν δουλέψω σε τσίρκο. «η αδιάλλακτη» θάναι ο κράχτης μου…

Αυτό με πάει καροτσάκι στο άλλο ανέκδοτο: η ώρα του εκούσιου βασανισμού. αν, γιατί δεν, μα γιατί, μήπως, μπα… ξέφρενος απολογισμός πραγματικότητας στην ζυγαριά με τους πόθους, ερωτικούς και μη. Ένα κόρτε που δεν παραγνωρίζεται. Διαιωνίζεται μες τα δεδομένα και γω ρίχνω σωσίβια ως το επόμενο κύμα. Και πάμε πάλι. «ο μηρυκασμός της κατσίκας» ο τίτλος. Βαριέμαι τον εαυτό μου, ώρες-ώρες…

Τους άλλους να δεις! Τι ανία… φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Κάνω διάλειμμα και όλο με φωνάζουν να γυρίσω. Ψιλοκρύβομαι. Άστα να πάνε. Μετά αυτοχαστουκίζομαι που με νομίζω ανώτερη. Καλά περνάμε, δεν λέω! Πριν δύο χρόνια, έκοψα και την τηλεόραση λόγω των σκουπιδιών, διαφημίσεων και φωνών. Σκέτη φασαρία. Την έχω μέσα. Δεν την αντέχω κι απ’έξω. Έλεος.

Τώρα, κι εδώ μέσα, βλέπω μια απ’τα ίδια. Πώς νάναι αλλοιώς? Μπηχτές, γλειψίματα, εγωκεντρισμοί και συμφέροντα. Και βέβαια, χείμαρρος καλλιτεχνών: ‘συγγραφείς’ (του βάθους ή του έρωτα), ‘ποιητές’, θυμωμένοι, μοναχικοί, επικριτές των πάντων, ωραιοπαθείς και εντελώς σαχλοί.

Και πρόσεξε: Δεν βγάζω εμένα απ’έξω. Απαπα! Και γω γράφω πιθανώς (μ’αρέσει πώς τα λέω!) πολλές παπαριές για κάποιους (πρόσεξε με, πόσο αούα!). Μια φίλη μου είπε ότι όσοι είμαστε εδώ μέσα, σαφέστατα και τραβάμε κάποιο ζόρι (ή δύο…). Ότι εντελώς φυσιολογικοί, ΔΕΝ είμαστε. Χμ… οκ. Και τι λέμε? Ότι οι non-bloggers είναι? Νορμάλ? Ε?

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ένα patternάκι να εγκαθίσταται. Ακριβώς όπως και στον όξω κόσμο. Μικρότητες, σάχλες, βαρετά ερωτικά, πολλά ‘ψάχνομαι’, και ακόμη περισσότερη ανάγκη για επιβεβαίωση. Το ίδιο patternάκι παντελή μου. και καθόλου δεν μου περισσεύει χρόνος για να χαϊδεύω τους άλλους. Μα καθόλου. Αν προλάβαινα, εμένα θα χάιδευα. Sorry!

Που με ξαναφέρνει στον χρόνο. Και θυμώνω. Για όλα τα όμορφα που δεν προλαβαίνω και όλα τα ζόρικα που προσαρμόζονται μαγικά εύκολα μπας και δεν τα εμπεδώσω. Μια χαρά σ’έχω καταλάβει πούστη. Και δεν θα παραδοθώ. Έχω πολλή υπομονή και πείσμα. Ζω για την στιγμή που θα σου κλέψω. Εκείνη που μου ανήκει. Την στιγμή της ευτυχίας. Σιγά μην τα παρατήσω! Δε σφάξανε, ξέρεις ποια είμαι γω, τώρα θα δεις, και άλλα τέτοια ανεβαστικά με γαργαλάνε…

*ακούγεται το "πόσο ακόμα" των stavento

update: τεράστια παράλειψη! έμπνευση μου η αγανάκτηση της τάλισκερ που μ'έκανε να ξαναδιαβάσω ένα παλιό κείμενο μου, να γράψω αυτό εδώ και να ματαιώσω για την ώρα τις σκέψεις για κλείσιμο του βλόγιου αυτού.

update2: ό,τι έλειπε, το είπε ο αν ακούς. έχω καλυφθεί πλήρως πάνω στο θέμα των ημερών! τρία στα τρία. τρία πουλάκια κάθονται. τα τρία μου κουνούν. τρείς κι ο κούκος. κλπ κλπ κλπ