Πέφτει η θερμοκρασία ή εγώ ανεβαίνω?

Άκουγα τα βήματα στα σκαλιά κι έτσι ήξερα ότι ανέβαινα. ο διάδρομος απορρόφησε τους κραδασμούς μου στο παχύ χαλί. άκουγα μόνο την απότομη εισπνοή μου. στο βάθος η πόρτα. ορθάνοιχτη. Μακριά σου. κόσμος πηγαινοερχόταν. μπήκα σαν όλους. κοίταξα γύρω μου. στα δεξιά, η ορχήστρα έπαιζε δυνατά αλλά τίποτα δεν έφτανε στα αφτιά μου. μπροστά της, επίδοξοι χορευτές μιμούνταν τους αποδεκτούς ήχους. γέλασα μέσα μου. σαν απρόσκλητη. πλησίασα το μπαρ με τις υποσχέσεις. Άναψα βαρύ τσιγάρο να με ανεβάσει. κάποιος μου χαμογέλασε. να διαλέξω. Νηφαλιότητα? πήρα το πιο μεγάλο ποτήρι κοκτέηλ και ρούφηξα ό,τι θυμόμουν ακόμα. θα μπορούσα να μην ξεχωρίζω σε τίποτα. βεγγέρα ευχαριστημένων. ύψωσα το άγνωστο μου βλέμμα και αντίκρισα μισό φεγγάρι. Εκπνοή βαθιά. άλλος ένας μου μίλησε. Άρα ήμουν και γω εδώ. απάντησα απολύτως σωστά. έκανα και γω σταθερές ερωτήσεις. τι εύκολο που είναι το τίποτα. μαζεύτηκαν οι χορευτές πιο στενά. οι μουσικοί επέβαλλαν να ακουμπούν τα δέρματα. πόσο κρύο φέρνει η άλλη σάρκα… ζάρωσα λίγο το φόρεμα μου. κάποιος θα πρόσεχε κάτι. όμως όλα συνεχίστηκαν βουβά. το κλιματιστικό δούλευε την πλαστή θερμοκρασία της ασφάλειας. Πόσο ν’αντέξω? ένα παράθυρο ξεχασμένο πέρα. είχα σπάσει τον κωδικό του. Ξεδιάντροπα αποφασισμένη. έβαλα το τσιγάρο στο στόμα, τα σανδάλια στο άλλο χέρι και σκαρφάλωσα προς τα έξω. στον ήχο, στην θέα, στο άγνωστο. Μυστικά εισέπνευσα. Μυστικά χάρισα. το χαίρεσαι κάπου-κάπου το δώρο σου?

*ακούγεται "το τσιγάρο βαρύ" της μελίνας ασλανίδου. αγαπημένο μου και αντίξοο...