Σου γράφω...

Είναι μεσημέρι που σου γράφω.- κάθομαι στο ίδιο καφενείο που καθόμασταν μαζί.- πάντα εδώ θα κάθομαι…- με ξέρεις.- είσαι ήδη μακριά, πια και τα σεντόνια τα άλλαξα. - ναι, εγώ που δεν μπορούσα ούτε το πιάτο μου να κουνήσω. - σου γράφω…-…σου γράφω γιατί μου λείπεις.- γιατί ακόμη δεν έχω καταλάβει…

Δεν είχα φανταστεί ούτε μια μέρα στο μέλλον χωρίς εσένα μέσα…- και τώρα έχω τόσες…- και κάθε μικρό πράγμα που κάνω μου θυμίζει δικά σου.- δεν είχα καταλάβει πόσο μέσα και γύρω μου ήσουν.- μάλλον είχες δίκιο ότι δεν σε πρόσεχα.- αλλά δεν ήταν από αδιαφορία που νόμιζες – ήμουν βολεμένος με μια ευτυχία που χρειαζόμουν.- αμέλησα να σου το δείξω αυτό.-«ΚΑΙ αυτό…» σε ακούω να λες… - πώς άλλαξε η φωνή σου εκείνο το μεσημέρι.- ένα μεσημέρι όπως άλλα. όπως σήμερα. -Δεν αναγνώριζα την χροιά, ούτε το πρόσωπο σου.- λατρεμένα μου μάτια, πόσο πόνο είχες μαζέψει…-Δεν γίνεται εγώ να σε πόνεσα έτσι.- δεν έχω αγαπήσει ποτέ όπως εσένα.- δεν γίνεται να το έκανα εγώ όλο αυτό…

Μόλις παρήγγειλα τον καφέ μου με 5 ζάχαρες και πάλι σε ακούω-«αμάν! ζάχαρη με λίγο καφέ θα πιείς?» -μου λείπουν οι παρατηρήσεις σου όπως μου λείπουν τα βραχνά λόγια σου τις νύχτες.- δεν το θέλω τώρα που μπορώ να απλώνομαι στο κρεββάτι μας.- δεν κοιμάμαι καλά, κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι πώς θα σούφρωνες με την ακαταστασία που έχω χτίσει μαζί με την στεναχώρια μου.- το πιστεύεις ότι δεν έχω ανοίξει την τηλεόραση?-…σαν να σε βλέπω να γυρνάς προς τα πάνω τα μάτια σου με ενόχληση στην λέξη…-ούτε να βγω έχω κέφι. πάω βέβαια στου Ρήγα. όποτε μου λένε. δεν γουστάρω να μου λένε μαλακίες. ήδη νοιώθω πολύ μαλάκας. - πόσο μαλάκα με θεωρείς εσύ?…

Πόσο τρόμαξα με το βλέμμα σου… ήθελα να σε παρακαλέσω. - αλλά με πάγωσε το τελειωμένο από πίστη ύφος των ματιών σου. - μη με ρωτάς τι σκεφτόμουν. Δεν σκεφτόμουν. - δεν έχω μάθει να σκέφτομαι. τώρα, επίπονα το βλέπω και γω. - ήμουν καλά μέσα σε αυτό. με τις μέρες να περνούν. - «…αυτό?» έφτυσες. - ναι, αυτό. ήταν πιο πολύ απ’το πολύ για μένα. - κι ας μην ήξερα να το δείχνω. νόμιζα ότι ήξερες. -και τώρα που γυρνούν στον νου μου τα αισθήματα πιο καθαρά, με λέξεις, εσύ έχεις φύγει. - και δεν θέλω νάσαι καλά χωρίς εμένα. - Θέλω να σου λείπω και να έρθεις. - θάναι αλλοιώς. - και δεν ξέρω να σε βρω. - γιατί το ήθελες έτσι? - ήσουν τόσο σίγουρη πως δεν θα καταλάβω ποτέ τι χάνω? - τόσο σίγουρη πως δεν θα μπορέσω?

«κουράστηκα να φοβάσαι» είπες στην πόρτα. - ακόμη δεν καταλαβαίνω. - πώς λες ότι φοβάμαι? δεν ήμουν εκεί? - τι χρειάζονται οι κουβέντες όταν οι πράξεις μιλάνε μόνες τους? - και τώρα θυμάμαι λίγο-λίγο πως και συ σταμάτησες να μιλάς. - τώρα. Που δεν μπορώ να ανατρέψω ό,τι έφτασε να γίνει. - μόνος. - εδώ. στο καφενείο όπως κάθε μέρα. - με ξέρεις.

Και η σκέψη ότι κάπου είσαι...

με ξέρεις...

και τελείωσα μέσα σου...

με κόβει σαν μαχαίρι.

.

*ακούγεται το "my body is a cage" των arcade fire

Ασιχτίρ και γω κι ο γρύλος μου!

Σεπτέμβριος. Υπέροχος, υγρός και πολυτάλαντος. Τα πρωινά μου ξεκινούν πάντα γλυκά. πριν απ’όλους. με την σιωπή της αυγής, τις μουσικές-καφέ-τσιγάρα-τεφτέρι μου, και την νεογέννητη αισιοδοξία. Κάθε μέρα. Η πολυτέλεια μη-έκτακτων περιστατικών! Για όσο. Φτου.

Μετά, έρχεται ο κατάλογος To Be Done να μου σπάσει το κέφι. Δουλειές έσω-έξω, η πραγματικότητα και ο χρόνος. Που βιάζεται. Και γω, σε κατάσταση παιδικής άρνησης, να ματαιώνω γι’αύριο ό,τι με αγχώνει και βαριέμαι. Το αποτέλεσμα, ίδιο κάθε μέρα. Βαρετά ‘πρέπει’ που μεταθέτω στην επόμενη μέρα πάνω στους ώμους του μυαλού μου. και το ξέρω! Και πάλι το ίδιο κάνω.

Καπάκι και ο κατάλογος «θέλω να…» που αυτός κι αν ανανεώνεται! Ε ρε γλέντια. Να, εκεί είναι που μου την σκάει ο χρόνος και με κοροϊδεύει κατάμουτρα! Δεν παλεύεται! Καθημερινή μάχη με πολλές απώλειες… κάνε τα λίγα, πουλάκι μου, και άσε τις μεγάλες ιδέες! Όχι. Εκεί εγώ. «Να…» το ένα, «Να…» το άλλο… πάντα ανικανοποίητη. Από μένα.

Δεν θα πιάσω καν των άλλων τις ανεπάρκειες. Εκεί μένω εντελώς λειψή… αλλά τουλάχιστον είμαι λιγότερο αυστηρή. Μπορώ να κάνω κι αλλοιώς? Εκτός αν δουλέψω σε τσίρκο. «η αδιάλλακτη» θάναι ο κράχτης μου…

Αυτό με πάει καροτσάκι στο άλλο ανέκδοτο: η ώρα του εκούσιου βασανισμού. αν, γιατί δεν, μα γιατί, μήπως, μπα… ξέφρενος απολογισμός πραγματικότητας στην ζυγαριά με τους πόθους, ερωτικούς και μη. Ένα κόρτε που δεν παραγνωρίζεται. Διαιωνίζεται μες τα δεδομένα και γω ρίχνω σωσίβια ως το επόμενο κύμα. Και πάμε πάλι. «ο μηρυκασμός της κατσίκας» ο τίτλος. Βαριέμαι τον εαυτό μου, ώρες-ώρες…

Τους άλλους να δεις! Τι ανία… φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Κάνω διάλειμμα και όλο με φωνάζουν να γυρίσω. Ψιλοκρύβομαι. Άστα να πάνε. Μετά αυτοχαστουκίζομαι που με νομίζω ανώτερη. Καλά περνάμε, δεν λέω! Πριν δύο χρόνια, έκοψα και την τηλεόραση λόγω των σκουπιδιών, διαφημίσεων και φωνών. Σκέτη φασαρία. Την έχω μέσα. Δεν την αντέχω κι απ’έξω. Έλεος.

Τώρα, κι εδώ μέσα, βλέπω μια απ’τα ίδια. Πώς νάναι αλλοιώς? Μπηχτές, γλειψίματα, εγωκεντρισμοί και συμφέροντα. Και βέβαια, χείμαρρος καλλιτεχνών: ‘συγγραφείς’ (του βάθους ή του έρωτα), ‘ποιητές’, θυμωμένοι, μοναχικοί, επικριτές των πάντων, ωραιοπαθείς και εντελώς σαχλοί.

Και πρόσεξε: Δεν βγάζω εμένα απ’έξω. Απαπα! Και γω γράφω πιθανώς (μ’αρέσει πώς τα λέω!) πολλές παπαριές για κάποιους (πρόσεξε με, πόσο αούα!). Μια φίλη μου είπε ότι όσοι είμαστε εδώ μέσα, σαφέστατα και τραβάμε κάποιο ζόρι (ή δύο…). Ότι εντελώς φυσιολογικοί, ΔΕΝ είμαστε. Χμ… οκ. Και τι λέμε? Ότι οι non-bloggers είναι? Νορμάλ? Ε?

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ένα patternάκι να εγκαθίσταται. Ακριβώς όπως και στον όξω κόσμο. Μικρότητες, σάχλες, βαρετά ερωτικά, πολλά ‘ψάχνομαι’, και ακόμη περισσότερη ανάγκη για επιβεβαίωση. Το ίδιο patternάκι παντελή μου. και καθόλου δεν μου περισσεύει χρόνος για να χαϊδεύω τους άλλους. Μα καθόλου. Αν προλάβαινα, εμένα θα χάιδευα. Sorry!

Που με ξαναφέρνει στον χρόνο. Και θυμώνω. Για όλα τα όμορφα που δεν προλαβαίνω και όλα τα ζόρικα που προσαρμόζονται μαγικά εύκολα μπας και δεν τα εμπεδώσω. Μια χαρά σ’έχω καταλάβει πούστη. Και δεν θα παραδοθώ. Έχω πολλή υπομονή και πείσμα. Ζω για την στιγμή που θα σου κλέψω. Εκείνη που μου ανήκει. Την στιγμή της ευτυχίας. Σιγά μην τα παρατήσω! Δε σφάξανε, ξέρεις ποια είμαι γω, τώρα θα δεις, και άλλα τέτοια ανεβαστικά με γαργαλάνε…

*ακούγεται το "πόσο ακόμα" των stavento

update: τεράστια παράλειψη! έμπνευση μου η αγανάκτηση της τάλισκερ που μ'έκανε να ξαναδιαβάσω ένα παλιό κείμενο μου, να γράψω αυτό εδώ και να ματαιώσω για την ώρα τις σκέψεις για κλείσιμο του βλόγιου αυτού.

update2: ό,τι έλειπε, το είπε ο αν ακούς. έχω καλυφθεί πλήρως πάνω στο θέμα των ημερών! τρία στα τρία. τρία πουλάκια κάθονται. τα τρία μου κουνούν. τρείς κι ο κούκος. κλπ κλπ κλπ

Tender rain...

.

Σε αναγάγω σε ιδέα. μούσα, αν θες…

για να πλάσω το περίβλημα του πόνου

και να το καταπιώ με μια στάλα βροχής.

τότε θα διαβώ τις εικόνες καρέ-καρέ

με μουσική απόκρουση στην διαπασών.

θα φουσκώσω πάλι πινελιές πάνω στο κάρβουνο

και θα στάζει ο καμβάς συναίσθημα.

για τα χρώματα, μη ρωτάς τις τάσεις…

κράτησα την δική σου παλέτα από βολή.

απο-βολή? Χα! Δεν θα παίξω με τις λέξεις.

Ώρα για διάβασμα…

Δώσμου την παλάμη σου.

στέγνωσε…

Ας ανοίξουν οι ουρανοί να πιούμε.

άσπρο πάτο από σύννεφα βγαλμένο.

…ονειροβατώ εκ πεποιθήσεως.

για την υγειά μας.

*ακούγεται το "fire and ice" της enya

Πέφτει η θερμοκρασία ή εγώ ανεβαίνω?

Άκουγα τα βήματα στα σκαλιά κι έτσι ήξερα ότι ανέβαινα. ο διάδρομος απορρόφησε τους κραδασμούς μου στο παχύ χαλί. άκουγα μόνο την απότομη εισπνοή μου. στο βάθος η πόρτα. ορθάνοιχτη. Μακριά σου. κόσμος πηγαινοερχόταν. μπήκα σαν όλους. κοίταξα γύρω μου. στα δεξιά, η ορχήστρα έπαιζε δυνατά αλλά τίποτα δεν έφτανε στα αφτιά μου. μπροστά της, επίδοξοι χορευτές μιμούνταν τους αποδεκτούς ήχους. γέλασα μέσα μου. σαν απρόσκλητη. πλησίασα το μπαρ με τις υποσχέσεις. Άναψα βαρύ τσιγάρο να με ανεβάσει. κάποιος μου χαμογέλασε. να διαλέξω. Νηφαλιότητα? πήρα το πιο μεγάλο ποτήρι κοκτέηλ και ρούφηξα ό,τι θυμόμουν ακόμα. θα μπορούσα να μην ξεχωρίζω σε τίποτα. βεγγέρα ευχαριστημένων. ύψωσα το άγνωστο μου βλέμμα και αντίκρισα μισό φεγγάρι. Εκπνοή βαθιά. άλλος ένας μου μίλησε. Άρα ήμουν και γω εδώ. απάντησα απολύτως σωστά. έκανα και γω σταθερές ερωτήσεις. τι εύκολο που είναι το τίποτα. μαζεύτηκαν οι χορευτές πιο στενά. οι μουσικοί επέβαλλαν να ακουμπούν τα δέρματα. πόσο κρύο φέρνει η άλλη σάρκα… ζάρωσα λίγο το φόρεμα μου. κάποιος θα πρόσεχε κάτι. όμως όλα συνεχίστηκαν βουβά. το κλιματιστικό δούλευε την πλαστή θερμοκρασία της ασφάλειας. Πόσο ν’αντέξω? ένα παράθυρο ξεχασμένο πέρα. είχα σπάσει τον κωδικό του. Ξεδιάντροπα αποφασισμένη. έβαλα το τσιγάρο στο στόμα, τα σανδάλια στο άλλο χέρι και σκαρφάλωσα προς τα έξω. στον ήχο, στην θέα, στο άγνωστο. Μυστικά εισέπνευσα. Μυστικά χάρισα. το χαίρεσαι κάπου-κάπου το δώρο σου?

*ακούγεται "το τσιγάρο βαρύ" της μελίνας ασλανίδου. αγαπημένο μου και αντίξοο...

.Put all ingredients in mixing bowl.....

Μυρωδιά ασθενοφόρα σε πολύχρονη θλίψη-

Αρώματα μαγειρεμένα για την γιορτή.

Μίξερ συναισθημάτων…

Η επανάσταση αληθινού γέλιου-

Η φυσικότητα του σκότους.

Παράλληλα…

Η λαχτάρα του Αγγίγματος-

Η ζωτική ανάγκη απομόνωσης.

Ατομοαπωθητικό...

Οι στενές παρουσίες από παντού-

Οι απουσίες που δεν εφάπτονται.

Κενές μάσκες…

Η αγάπη που αντιδράει μαγικά-

Η οργή που δηλητηριάζει σαν ορός.

Ανίατα…

Η ελευθερία της έμπνευσης-

Το κενό που σαρώνει ανακριτικά.

Μάχη…

Η σιγή χαμένων λέξεων-

Τα λόγια που ξεχειλώνουν τις έννοιες.

Ανούσια…

Η καθημερινότητα που απαιτεί αδυσώπητα-

Το όνειρο κρατημένο απ’την άκρη.

Πεισματικά…

Σούρουπο μιας δύσκολης μέρας-

Αφετηρία μιας γλυκιάς νύχτας.

Το άγνωστο…

.

*ακούγεται το "neptune city" της nicole atkins