The gray of colour...

Νάτο πάλι. το πρώτο απέραντο γκρίζο.

.

Τα μάτια θερινά και παρήλια ακόμη αντικρίζουν

.

την σιωπηλή σημαιοφόρο του φθινοπώρου

.

με οικειότητα. επίπονη δόση ανακούφισης..

.

Ενας καθρέφτης που εξισώνει το έξω με το μέσα.

.

Στάλες τ'ουρανού σμιλεύουν τα καυτά μου μάρμαρα

.

και στέκομαι θεατής θεατών στις αλλαγές.

.

Υπόκωφοι κρότοι ξεκολλούν τους τροχούς.

.

Τα φυλλοβόλα όνειρα μου προχωρούν...

.

Πνοή της ψυχής, τ'ανεπαίσθητα ανοίγματα φωτός...

.

Ελπίδα στον χορό τέλους κι αρχής...

.

Ακούς την μουσική...?

~~~~~

*ακούγεται το "boheme" των deep forest

Χρώματα στίξης...

Πλέω. Ακόμη.

Σε μια θάλασσα ξαφνικά μόνη. Μουδιασμένη.

Ο άνεμος, άλλη μία απουσία στο θαυμαστικό του χρόνου.

Με κλειστά μάτια απλώνομαι πέρα από την τελεία.

Χωράω. Αφήνομαι. Ανιαρά γαλήνια.

Με ανεβασμένη θερμοκρασία σε παγωμένο ορίζοντα.

Τίποτα δεν ταράζει κανέναν.

Ασχημαίνω πάνω σε μια ήσυχη παύλα.

Με το δάκτυλο ξεκινάω κύκλους στην επιφάνεια.

Να ταράξω, ναι.

«Θυμήσου» μου χαιδεύω…

και η προκλητική μου δίνη μεγαλώνει.

Ο κύκλος γεμίζει… η φόρα σκοτεινιάζει…

Και ρουφιέμαι στον βυθό μου. ξανά στα οικεία.

Είναι πιο κρύα σε παρένθεση. Αλλά δυναμώνω.

Στα συνωστισμένα έγκατα παίρνω ανάσα

Για να ωθήσω τα αποσιωπητικά στην επιφάνεια.

Να φύγουν με το ρεύμα.

Μόλις ηρεμήσει η υγρή σβούρα στα μάτια μου.

*ακούγεται το nocturne του chopin

...and we have just one world...

Απόγευμα αυγούστου. Ξύπνησα δύσκολα. Σαν μέσα από νάρκωση. Τα μάτια βαριά. Με πολλή προσπάθεια βγήκα από τα όνειρα που κι αυτά ήταν ο ίδιος εφιάλτης… ένα βαρύ σκέπασμα ύπνου που γλυκά με τραβούσε μέσα του κι άλλο…

Και η κόλαση με χτύπησε με όλες τις αισθήσεις. Μύρισα καπνό αχόρταγο, άκουσα σειρήνες και αεροπλάνα, είδα τις φλόγες ατίθασες να προχωράνε… μπουνιά στην καρδιά. Κι ένοιωσα αυτήν την θλίψη σαν πέρσι. Ο αέρας πάλι ανήμερος. Και η φωτιά προχωρούσε. Πολύ κοντά ώστε να βλέπω… χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα…

Τι θα μείνει πια? πάλι κατά λάθος? Ή είναι εσκεμμένη η βλακεία? Είμαστε καταδικασμένοι να τελειώσουμε το λίγο που απόμεινε σε αυτήν την χώρα? Δεν καταλαβαίνω γαμώ την τρέλλα μου! Και με πονάει…

Και φαίνονταν τόσο μικρά τα σακούλια που ρίχνουν νερό… και τόσο λίγα τα αεροπλάνα… και τόσο ισχυρή η πυρκαγιά πάντα… τι λίγη που νοιώθω!

Και μετά άκουσα για το δυστύχημα στην μαδρίτη. Και λέγανε για 45 επιβάτες. Και μετά έγιναν 153 οι νεκροί… δεν καταλαβαίνω. Δεν πιάνω την αρχή και το τέλος. Πόσο τυχαία ορίζεται πότε ξεκινάει ένας άνθρωπος, πότε θα πάψει…?

Μου μυρίζει αποσύνθεση παντού. Παίρνουμε μέρος σε μια έννοια χωρίς τσίπα. Ένα τυχαίο πέρασμα με άγνωστες επιπτώσεις. Αυτό κάνουμε, αυτό είμαστε. Τέτοιες στιγμές χάνω κάθε αίσθηση φιλοσοφίας. Γίνομαι ένας κόκκος άμμου… που αηδιάζει, φοβάται, αναρωτιέται, ελπίζει αλλά παραμένει ανίσχυρος στα γούστα του κάθε τυχαίου αέρα…

θα μου περάσει...

αλλά ακόμη και αυτό είναι θλιβερό.

...

*ακούγεται το "brothers in arms" των dire straits

*το βουνό είναι έργο της georgia o'keeffe

Πόσα χρώματα δώρο...

Έφτιαξα την τσάντα μου υπεύθυνα.

Δίπλωσα την σιδερωμένη συμπεριφορά μου

...πέντε αλλαξιές εξωτερικά χαμόγελα

και στο νεσεσέρ, κρυφές σταγόνες.

Το σώμα πάντα εν διαστάσει…,

σάλπαρε βαρετά σώο προς.

Για το μυαλό – τόσο επικίνδυνο πράγματι –

Κανείς δεν ρώτησε τι κάνει.

Καλού-κακού το είχα φέρει μαζί μου.

Με σημαντικές πατημασιές στην άμμο

διασχίσαμε ό,τι παρεμβάλλεται

ως εκεί που η θάλασσα χορεύει με τον άνεμο.

Ιερό λίκνισμα αφιερωμένο…

Βούτηξα βαθιά με πραγματική ανάσα…

και πήγα μακρυά… κι άλλο… κι άλλο…

χαμογελώντας στον ήλιο που ξεδιάντροπα

έχυνε τις ανταύγειες του γύρω μου,

ξεκινώντας τα χρώματα από την αρχή,

παίζοντας μαζί μου ώσπου να του χαρίσω

την τελευταία μου αντοχή…

Το τάμα μου στην ομορφιά…

Η μουσική μου όσμωση…

με ανοιχτούς πόρους παραδόθηκα πάλι.

Και για μια στιγμή…

Για μια υπέροχη στιγμή στον καριόλη χρόνο…

Έπιασα. το. υπονοούμενο…

.

*ακούγεται το "the end" με την lisa gerrard **αφιερωμένο στον φίλο μου τον δημοσθένη που κάναμε παράλληλα τις διακοπές-σφηνάκι μας, και στον λάκη θλιμμένο όπως του υποσχέθηκα. (εντάξει. το πρώτο μακροβούτι ήταν δικό μου! αλλά το δεύτερο ήταν για σένα!)

Θεραπεία στον ήλιο...

Πιάνω τον εαυτό μου να χαιδεύομαι…

Το δέρμα μου απο τον ήλιο.

Τον χειμώνα δεν ακουμπάμε ΤΟΣΟ την σάρκα…

Μόνο το μέσα

που τότε θυμάται ότι πονάει.

Γιατρεύουμε πληγές στα σκοτεινά.

- Αύγουστος…

Τόσος ήλιος για ν’αγαπάω την σκιά…

Εφήμερη αγάπη? …

Ντανιάζω από τώρα σκέψεις-σωσίβια

Προσέχοντας να μην φρακάρω την πόρτα.

- Ιδρώνεις.

Σκουπίζεις το μέτωπο σου.

Και γω χαιδεύω τα πεταμένα.

Να μερέψουν.

Κόντρα.

…

*ακούγεται το «les amants» με τους charles aznavour και edith piaf