ΚαΒλο καίρι...

Όμορφη ζέστη…

φτάνω επιτέλους τα σύννεφα.

απλώνομαι και τα καταβροχθίζω σαν παγωτό βανίλια.

ύστερα επαναπατρισμός.

ξαπλωμένη στην άμμο, θαυμάζω τον αψεγάδιαστο ουρανό μου.

τεντώνω τα χέρια και τον χωράω όλον στην αγκαλιά μου.

κουρνιάζει το γαλάζιο γλυκά.

συγκινούμαι από την ομορφιά του.

έχει ιώδιο η αλμύρα των ματιών μου?

όπως το ουράνιο τόξο τρυπώνει στην βρόχη,

μ’ένα χαμόγελο συνοδεύω μικρά δάκρυα.

κι άλλα... κι άλλα…

μέχρι που γίνονται θάλασσα για ν’αρμενίσω.

Αφήνομαι… ξανά.

κάθε κύμα εξατμίζει ύστατες νότες μιας αλλοτινής μελωδίας.

μακρινής και θαρραλέας μαζί.

βυθίζω τα μαλλιά μου στο απέραντο υγρό.

η αντανάκλαση μου…

το πρόσωπο που σκάβεται στιγμή την στιγμή,

από την πρώτη στιγμή, αυτήν την στιγμή…

με παρατηρώ. Γλυκιά γνώριμη εικόνα.

μου χαμογελάω.

έτσι δεν κάνουμε όταν δεν μας βλέπει κανείς?

Κανείς.

τόση απουσία εδραιωμένη…

τραγουδάει μαζί μου. στίχους που με απογείωσαν πριν γυρίσω εδώ.

θυμάμαι...

μεγάλη κουβέντα.

Παίρνω από μέσα μου και γεμίζω την κούφια υπόσταση.

πολλαπλασιάζομαι.

λίγο-λίγο η θάλασσα μου, ηρεμεί…

μικραίνει το σκούρο του βάθους… γίνεται λίμνη.

κι άλλο…λίγο ακόμα…

μέχρι που μένει μια σταγόνα.

βάζω το μάγουλο μου εκεί και δροσίζομαι.

έχει πολλή ζέστη ήδη.

μένω για λίγο, ακουμπισμένη στην στιγμή.

στην επόμενη θα είμαι όπως οι υπόλοιποι,

ανάμεσα τους,

δεν διαφέρω,

δεν ενδιαφέρομαι.

νομίζεις πως συνυπάρχουμε.

στο επιτρέπω.

ως εκεί.

στο πολύ, καίγεσαι.

μα πώς βολεύεσαι στον πάγο…?

Απορίες νωχελικές πλέον…

πάω για μακροβούτι…

ναι θα πω.

και θα ζωγραφίσω πάλι τον κόσμο μου.

καλο καίριασε… είδες?...

*ακούγεται το "human game" των dead can dance