Solitude and loneliness

Μεσημεράκι κυριακής. συννεφιασμένη με λάμψεις ηλιοφάνειας, ατμοσφαιρική κυριακή. εγώ μόνη με μουσικές απο καινούργια ηχεία με μπάσα εξωφρενικά για laptop, στον δεύτερο καφέ, στο δεν-ξέρω-ποιό τσιγάρο. εδώ, μπροστά στην οθόνη, μπερδεμένη με σκέψεις όμορφες και άλλες σκούρες. όπως ο ήλιος τώρα. μία βγαίνει και μετά αλλάζει γνώμη κλέβοντας αστραπιαία τα χρώματα .ατμόσφαιρα μουσική. αλλά είπαμε: πάνε μαζί τα αντίθετα. με αφορμή ένα ακόμη υπέροχο κείμενο του γιάννη φιλιππίδη, σκέφτομαι αυτή την ρημάδα την μοναξιά. και είναι πολλά τα πρόσωπα της. άλλο solitude, και άλλο loneliness. αυτήν που χρειαζόμαστε, την αρπάζω όποτε βρίσκω ευκαιρία. τις ώρες τις πρωινές που δουλεύω και βλέπω μόνο τελάρα και μπογιές. το μεσημέρι αργά που πάλι με μουσική αποσύρομαι, ονειρεύομαι και κοιμάμαι . και αργά το βράδυ, μετά απο ποτά και κόσμο, που ανοίγω πάλι το computer και ενημερώνομαι για τις τέχνες και τους φίλους μου. στιγμές ιερές για μένα, απαραίτητες σαν φάρμακο εκτόνωσης. κάθε στιγμή που ξεκλέβω απο τους άλλους και μπορώ να σκεφτώ μόνο εμένα είναι γαλήνη. που για λίγο κανείς δεν εξαρτιέται απο μένα, κανείς δεν μου ζητάει. χαμογελάω και γυρνάω στην νηνεμία της θάλασσας μου. πολύ μικρή, στα 12, κάποια φίλη της μητέρας μου, μου είχε μιλήσει για την μοναξιά. "μην την φοβάσαι. κάντην σύμμαχο σου γιατί αυτή την μάχη δεν την κερδίζεις." ήταν μια στιγμή που έτυχε νάχω ανοιχτά τ'αυτιά. τσαμπουκαλεύτηκα. who the fuck is loneliness?!!!σκέφτηκα. που θα μου την βγεί και θα με κάνει ό,τι θέλει? ήταν νωρίς τότε. δεν την είχα νοιώσει ακόμη σ'όλο της το μεγαλείο. αλλά η συμβουλή αυτή , πριν χρειαστεί, με θωράκισε με την μαγκιά της ηλικίας της τρυφερής. τότε που ακόμα ΟΛΑ τα μπορούσαμε, τίποτα δεν μας καθήλωνε φασιστικά. "δεν την φοβάμαι" σκεφτόμουν. και μέχρι σήμερα, (πολλάααα χρόνια πέρασαν), δεν της δίνω την ικανοποίηση να με κυριεύσει ολοκληρωτικά. βεβαίως έρχεται και με αρπάζει πολλές φορές απρόοπτα. την έχω νοιώσει να με ρημάζει απο μέσα τόσο βάναυσα που να στεγνώνει το προσωπο μου. να θέλω να φωνάξω απο τον πόνο που με γεμίζει και να μην βγαίνει άχνα. να λειώνουν όλα τα χρώματα γύρω μου, όλα σκληρά και αιχμηρά. κανείς δεν ξέρει τότε την αγωνία μου και πνίγομαι. με κλάμμα ηχηρό γιατί κανείς δεν ακούει, κανείς δεν προσέχει άλλωστε. αλλά κανένα πρόσωπο της δεν είναι άγνωστο. την κοιτάζω στα μάτια και την φλερτάρω. δεν χαμηλώνω το βλέμμα. ξέρεις, δεν της αρέσει το θράσσος. θέλει να χαθώ μέσα της, να φωνάξω "έλεος". εγώ της χαλάω την κάβλα. κάθομαι μαζί της, κουβεντιάζω, την αποδέχομαι μες τους πόρους μου. την αποδυναμώνω έτσι. δεν με καταλαμβάνει ολόκληρη. δυναμώνω την αγάπη μου για μένα κι έτσι γίνομαι μεγάλη, πιάνω τόσο χώρο που να μην βολεύεται καλά. με τον νου, κρατάω νηφάλιες σημειώσεις σφιχτά στα χέρια, να μην με παρασύρει τελείως και χαθώ στην δική της οντότητα. την καλωσορίζω σαν φιλοξενούμενη που θα κάτσει πολύ. αλλά όχι για πάντα. έτσι η κυριαρχία της ευνουχίζεται, η επιρροή της αποδυναμώνεται, έστω χρονικά. δεν νικιέται. αναγνωρίζω the hard way, την εξουσία της. αλλά αρνούμαι να κάτσω να με κατασπαράξει. δύναμη θέλει. την έχω. αγάπη θέλει. την νοιώθω. πίστη θέλει. την μεγαλώνω. φοβέρα θέλει. την ξορκίζω. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ -ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ?- ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ. ΟΛΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΤΣΙ, ΝΑ ΤΗΝ ΓΛΥΚΑΝΩ ΛΙΓΟ. ..