Καλά είναι, δεν λέω...

Υπάρχουν τραγούδια με τόσο πόθο και ανεμελιά για τον σεπτέμβριο? θάθελα να βρω κάποιο. πάει ο αύγουστος, ο φωτεινός και ερωτικός, κουβαλώντας μαζί του πολλή θλίψη, θάνατο και βίαιες μνήμες. άλλα ερχόταν να μας δώσει, άλλα θα θυμόμαστε απο κείνον φέτος... Καλό μήνα! αρχίζουν τα σχολεία επιτέλους. σήμερα το πρωί θα είμαι πάλι μόνη. θα μπορώ να δουλέψω ανενόχλητη απο φωνές και παιδικές ανάγκες. γιουπι! ο καιρός δρόσισε. κάθομαι να γράψω και φοράω μια ελαφριά ζακέτα. ο ανεμιστήρας ρεπό. το δικαιούται. σαν λίγο να ηρεμεί και η φύση. παίρνει μια αναπνοή. το αεράκι στα φύλλα των δέντρων δεν τα καίει σήμερα. τα χαιδεύει. τα δροσίζει. ένα καλοκαίρι σημαδιακό ήταν τούτο. τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. μαζεύω τα σημάδια που μου αποτυπώθηκαν, τις αναφορές που θα έχω στο μέλλον και τις εικόνες για να βγω δυνατή απο όλο αυτό. εφόδια που άλλοτε με πόνο και άλλοτε με περίσσια ομορφιά φόρτωσα για να προχωρήσω στο υπόλοιπο. θα τα πάω καλά μου φαίνεται. πώς γεννιέται μια ελπίδα? κάπως έτσι, μετά απο πολύ ξεζούμισμα? έτσι φαίνεται. ας είναι. φτάνει να μπορώ να χαμογελώ αληθινά πάλι. απο μέσα. απέραντες μαγικές θάλασσες, έρωτας σφηνάκι, γέλια παλιών φίλων, χαρούμενες παιδικές φωνές, καφέδες με την δύση μα και την ανατολή, ταξίδια πραγματικά και ενα-δυό μυαλού, χρώματα και εικόνες που το χέρι μου δημιούργησε με αρμονία, σώμα μου που θυμήθηκα πάλι ν'αγαπώ, όλα μέσα απο δυσκολία γεννημένα, διπλά δυνατά τα ένιωσα. τυχερή είμαι! θετικές σκέψεις. μμμ...