Thursday 30 October 2008

One more cup of coffee...

έξι το πρωί. Η νύστα με εγκαταλείπει πριν συνηθίσω τα μάτια στην πραγματικότητα. Ένα ανεπαίσθητο έλα με σπρώχνει στην νηφαλιότητα. Πόσο κρατάει ένα όνειρο? Τεντώνω τα άκρα μουδιασμένα απο ομορφιά. απλώνομαι για λίγο στα τσαλακωμένα παραμύθια. Πρέπει να σηκωθώ. Οι σκοτεινές μου σκέψεις σύννεφα στο κορμί καθώς ορθώνω την αντίσταση μου με βήματα. Κοιτάζω τον καθρέφτη. Με κοιτάζει πίσω. Σαν ξένη. Πότε ξεχάσαμε? Παρατηρώ το τεφτέρι του προσώπου μου να θυμηθώ… τσαλακωσιές γραμμένες ανεξίτηλα. Μα τούτη η σελίδα δεν σκίζεται. Αγγίζω την παγερή επιφάνεια… απέναντι μου, η ξένη… αμέτοχη. Άλλο ένα χάδι που δεν μεταφράζεται… Σιγοβράζω στο μπρίκι την αλμύρα που γέννησε το βλέμμα μου. γλυκόπικρο τον έπινα πάντα. Καϊμάκι οι θύμησες… το άρωμα απλώνεται πολύχρωμα γύρω μας. Σερβίρω σε δύο φλυτζάνια… στρίβω δύο ανάσες και ρουφάμε κι οι δύο. αμίλητες. Εγώ και εγώ. Με τον ήλιο να προσπαθεί να ζεστάνει την υγρασία που μας πονάει την σιωπή. Τα κενά. Και τους ώμους απ’το βάρος. Σηκώνω τα φλυτζάνια, το τασάκι και μια μουντζούρα ευχής από το τραπέζι. Ντυνόμαστε ίδια και με παράλληλες κινήσεις ξεκινάμε την μέρα μας. Δυό ξένες. Εγώ…

*ακούγεται το «one more cup of coffee» του bob dylan

Friday 24 October 2008

Η μελωδία της στιγμής...


Μαρέσει ο έρωτας στις νότες του συνθέτη
Μαρέσει η αγκαλιά αγαπημένων βιβλίων στο ταμείο
Μαρέσει η αθήνα το βράδυ μόνη μου
Μαρέσει που σε κάθε ομορφιά, εισβάλεις εσύ
Μαρέσει το πολύτιμο δάκρυ χαράς
Μαρέσει που γεννιούνται λέξεις που μου κρατούν ταχυπαλμία
Μαρέσει το μυαλό μου που χορεύει ατίθασα στην μουσική
Μαρέσει που η επόμενη στροφή οδηγεί σε μένα.
Μαρέσει που με καταλαβαίνουν λίγοι.
Μαρέσει η απόχρωση της μυρωδιάς σου, όπου κι αν είσαι.
Μαρέσει που κρατάω την καρδιά μου να μην πεταχτεί έξω.
Μαρέσει αυτή η στιγμή ευτυχίας.
.
..


…Εχτές το βράδυ ήμουν στον Ιανό, για την παρουσίαση της νέας δουλειάς του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή. Τον έχουν χαρακτηρίσει 'Χατζιδακικό'… βαριά ευθύνη… ο ίδιος δεν θέλει μεγάλες κουβέντες. «θέλω να είμαι εγώ» λέει. Και γω, παρ’όλο που βλέπω καταβολές, θεωρώ άδικη την ανάγκη του κόσμου να συσχετίσει πράγματα και ανθρώπους… Δεν είναι ο καινούργιος τάδε! Είναι ο Δημήτρης Μαραμής: νέος, ταλαντούχος, πολύ συμπαθής και χαμηλών τόνων. –τι σπάνιο, ε?

Τον είχα πρωτοακούσει πέρσυ σε μια παρουσίαση –πάλι στον Ιανό- για το «Αντίνοος» του fernando pessoa, θυμάσαι? Να αυτοσχεδιάζει στο πιάνο… και δάκρυζα, δάκρυζα... τόση ομορφιά... δεν μπόρεσα πολύ καιρό να βρω μουσική του. και ξαφνικά τον απρίλιο λόγω μιας απίστευτης συγκυρίας τον γνώρισα (!)…

Μου έγραψε στο νέο του cd «Σκηνές από βουβή ταινία» μια απίστευτη αφιέρωση… και ακούγονται εδώ το «μια στιγμή» και «τίτλοι τέλους»
**και στο άλλο μου blog, ακούγεται άλλο ένα τραγούδι, η "πόλη".

Wednesday 22 October 2008

Δεν μ'αρέσει, λέμε!


ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ... ή έλλειψης της...

Δεν μ'αρέσει να μου κλέβουν ομορφιά απο τα λίγα που δίνω αξία.
Δεν μ’αρέσει ο κόσμος μας, μόνο λίγοι μέσα της.
Δεν μ’αρέσουν οι χειρισμοί και τα έρποντα μισόλογα.
Δεν μ’αρέσει να κάνω λάθος. Αλλά θα το παραδεχτώ άμα. Το λέμε ωριμότητα.
Δεν μ’αρέσει να μου φιμώνουν το στόμα.
Δεν μ’αρέσουν οι ανταλλαγές ευθυνών όπου δεν βολεύει.
Δεν μ’αρέσουν τα πισώπλατα εκτός σεξ.
Δεν μ’αρέσει να χαϊδεύω με παρωπίδες. Ούτε στον εαυτό μου δεν το επιτρέπω.
Δεν μ’αρέσει να συναναστρέφομαι τα εγώ των άλλων. Συνωστισμός παιδιά!
Δεν μ’αρέσει να δίνω και να κοιτούν το άλλο χέρι για το επόμενο κέρασμα.
Δεν μ’αρέσουν οι ύπουλες, πλάγιες κατηγορίες. Κοίτα με στα μάτια, αν μπορείς!
Δεν μ’αρέσει να πετιούνται τα διαμάντια και να λάμπουν τα σκουπίδια.
Δεν μ’αρέσει να κλείνουν blogs που γουστάρω.
Δεν μ’αρέσει η φιλία στηριγμένη στο συμφέρον. Απαξιώ.
Δεν μ’αρέσει να με παίρνουν για μαλάκα. Delete.
.
.
*ακούγεται το "anthem" του leonard cohen με τον απίστευτο στίχο που σημαίνει αυτό, και το άλλο και το άλλο, ακόμη και αυτό: "There is a crack in everything. that's how the light gets in..." και τώρα που χαλάρωσα, μπορώ πάλι να σκεφτώ τα όμορφα. δεν πνίγονται σε μια σταλιά σάχλας. ούτε γω, by the way! το τραγούδι είναι υπέροχο, ο καιρός ξεκάθαρος, πάμε παρακάτω...

Saturday 18 October 2008

Sur le pont de maturité...


…Σαράντα ροζιασμένα χέρια με αποχαιρετούν.
Παλιά μου χάδια κι αξέχαστα χαστούκια.
Στροβιλισμοί ταγμένοι σε αταξία.
Στέκομαι σήμερα μεστή
Στην κυλιόμενη γέφυρα προς το υπόλοιπο.
Το άγνωστο. Το όσο μου αναλογεί.
Ντυμένη πολύχρωμα με ό,τι σμιλεύτηκα
Και μια τσάντα συναισθήματα. Μόνο.
Σε διάφανη αγκαλιά… η δημιουργία.
Φιλώ ύστατο αντίο στα μετρημένα νιάτα
Και ρεμβάζω το βλέμμα εμπρός.
Με ουλές που γυαλίζουν στον ήλιο
την ασφάλεια στην τρύπια τσέπη
Και τα χρώματα επιτέλους αδιάλυτα.
Διαβατήριο στην πανδαισία.
Σφραγίδα η καβλωμένη μου ψυχή.
Προχωράω …
Όρθια γιατί αγαπήθηκα
Υπέροχη γιατί αγάπησα
Αχόρταγη γιατί κατάλαβα.
Έτοιμη γιατί ονειρεύομαι.
Κι άλλο…

*ακούγεται το “penso ascoldanto” των mondomo και μια αγαπημένη μου διασκευή του “la vie en roses” με την madeleine peyroux. Εννοείται ότι «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ» αλλά δεν θέλω να το βάλω. Το κρατώ μέσα μου βαθιά…

Monday 13 October 2008

"Το ανίατα άτρωτο..."


Μαρίνα Τσβετάγιεβα.
Ποιήτρια. Δημιουργός. Γυναίκα. Αγαπημένη του Μπαρίς Πάστερνακ και του Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Ερωτευμένη με τον έρωτα, τα βουνά, το βάθος της ψυχής. Έζησε όλη της την ζωή ταγμένη στην μουσική των λέξεων, στην εξουσία του έρωτα και στην επίπονη και σκληρή ειλικρίνεια. Για την ίδια, για τους άλλους, για όλα. Και ταυτόχρονα ρομαντική: «όλη η ζωή χωρίζεται σε τρεις περιόδους: την προαίσθηση του έρωτα, την πράξη του έρωτα, την ανάμνηση του έρωτα».
Την γνώρισα από τα «Γράμματα στον Ελικώνα», με ταξίδεψε με τους στίχους της μέχρι «Το Ποίημα του Τέλους», με σημάδεψε με την «Αλληλογραφία των Τριών» και λάτρεψα τα γαλλικά μου για να βρω την υπόλοιπη της, ανέκδοτη στα ελληνικά, ποίηση και πεζογραφία. Πίνω κάθε της λέξη, κάθε αναστεναγμό, κάθε κίνηση με υπέρτατο θαυμασμό.
Η ορμή με την οποία ριχνόταν στην ζωή, η διεισδυτικότητα με την οποία ανέλυε τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του, η ‘απολυτότητα’ με την οποία ερωτευόταν, μου έκοψαν την ανάσα. Δόθηκε στον θάνατο, όπως στην ζωή: ολάνοιχτη. Και άφησε πίσω της τα πιο όμορφα χρώματα που βρίσκω εγώ σήμερα και μπορώ να συνεχίσω.

Της έγραφε ο Πάστερνακ:
«Μπορούσα και έπρεπε να σου κρύψω, ώσπου να συναντηθούμε, ότι ποτέ πια δεν θα πάψω να σ’αγαπώ, ότι είσαι ο μοναδικός νόμιμος ουρανός μου και η γυναίκα μου, τόσο μα τόσο νόμιμη, ώστε μέσα σε αυτήν την λέξη, εξαιτίας της δύναμης που ελκύει, μου φαίνεται ότι αντηχεί μια τρέλλα που ποτέ στο παρελθόν δεν περιείχε. Μαρίνα, ριγώ από τον πόνο και την παγωνιά όταν φωνάζω το όνομα σου.»


και κείνη, η πρώτη πάντα αναγνώστρια της κάθε του λέξης:
«Τώρα είμαι απόλυτα ήρεμη. Τίποτα το πυρετικό. Οι μέρες μου περνούν μες την ευδαιμονία. Είναι η πρώτη φορά που ζω με την γνώση αντί να ζω μέσα στην έκσταση. Ο κόσμος σε βλέπει όπως είσαι πραγματικά, χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια μου.»

και στον Ρίλκε:
«Λοιπόν, με την πρώτη ματιά (γιατί είμαι μια ξένη), αντιλαμβάνομαι τα πάντα – ύστερα – νύχτα:τίποτα – ύστερα:θεέ μου πόσο καθαρά! – και καθώς θέλω να τα πιάσω (όχι αλληγορικά, σχεδόν με το χέρι) – θαμπώνουν: μόνο οι τυπωμένες αράδες. Η μία αστραπή μετά την άλλη (αστραπή – νύχτα – αστραπή), αυτό μου συμβαίνει διαβάζοντας εσένα. Πρέπει να σου συμβαίνει κι εσένα γράφοντας εσένα.»

και κείνος την εξυμνεί:
«Μαρίνα, σε δέχτηκα στην ψυχή μου, στην συνείδηση μου ολόκληρη, που πάλλεται από σένα, από τον ερχομό σου, σαν να ήταν μαζί σου ο μεγάλος συναναγνώστης σου, ο ωκεανός, ένα κύμα που πλημμύρισε την καρδιά μου. TI να σου πω? δίνοντας μου τα χέρια σου, πότε απλωμένα, πότε σταυρωμένα, τα βύθισες μαρίνα, μέσα στην καρδιά μου, όπως στην γούρνα μιας τρεχούμενης πηγής: τώρα κυλάει σε σένα, όσο τα αφήνεις εκεί μέσα, το νερό που ξεχειλίζει… δέξου το. Τι να σου πω : όλα μου τα λόγια (σαν να ήταν όλα μέσα στο γράμμα σου, όπως μπροστά σε μια σκηνή), όλα μου τα λόγια θέλουν να έρθουν σε σένα ταυτόχρονα, κανένα δεν αφήνει το άλλο να προσπεράσει. Έτσι δεν στριμώχνονται και οι άνθρωποι για να βγουν από το θέατρο, γιατί, ύστερα από τόση ζωντανή παρουσία, δεν αντέχουν την αυλαία?»-



Και κείνη, σε έναν από τους έρωτες που την σμίλεψαν («γράμματα στον ελικώνα»), έγραφε:
«Αλλά, αν εσείς με σκεφτείτε από μόνος σας να ξέρετε ότι δεν με ξεσηκώνετε από πουθενά, ότι έχω ήδη ξεσηκωθεί απ’όλα τα μέρη του κόσμου και με την θέληση μου προς ένα και μοναδικό, στο οποίο ποτέ δεν φτάνω. (τι δειλία να σας το λέω αυτό!) και για να είμαι απολύτως ακριβής, για να μην αφήσω να βαρύνει πάνω σας – ούτε η παραμικρή σκιά ευθύνης: ξεσηκωμένη γεννήθηκα!
Συνεχίστε να μου γράφετε. Στο δεύτερο γράμμα δοκιμάζεται κανείς. Εκδηλωθείτε!
Η τρυφερότητα μου δοκιμάζεται (τόσο αλόγιστα που την σπατάλησα). Είναι ουσιαστικό και ακριβές, αλλά δεν τα λέει όλα. Βλέπετε, μόνο όταν φτάνεις στο όριο (της τρυφερότητας ή όποιας άλλης δύναμης) αναγνωρίζεις πόσο είναι ανεξάντλητη. Όσο πιο πολύ δίνουμε, τόσο πιο πολύ μας περισσεύει, από την στιγμή που αρχίζουμε να σπαταλάμε – ξεχειλίζει! Αιμορραγούμε – και με την αιμορραγία γινόμαστε πηγή ζωής.»



Η ανάλυση της δημιουργίας, ο έρωτας πέρα από όρια της όποιας κοινωνικής νόρμας, η λαχτάρα της έμπνευσης και η αγάπη των λέξεων. Η προσπάθεια να βγει νόημα. Η ομορφιά παντού. Ο πόθος να συμφιλιωθεί με την μοναξιά, ο σεβασμός και το δέος για τον Ρίλκε, η ταύτιση με τον Πάστερνακ, η σιγουριά για το δώρο μέσα της, η ανάγκη της να αγαπηθεί, Η αλληλογραφία των τριών…
Έρωτας για την ποίηση, για τον δημιουργό, για την ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ 'συνάντηση', η Τσβετάγιεβα παρέμεινε ‘πιστή’ στον σύζυγο της, ο Πάστερνακ επίσης… ο έρωτας δεν είναι μόνο σαρκικός. Είναι συγκλονιστική η σημασία του. Και αυτή η θεία ανάγκη ομορφιάς έμεινε για πάντα. Έχουμε ελπίδα ότι υπάρχει κάτι υψηλότερο στην ζωή… Και ότι το μυαλό ανήκει στο πνεύμα.
Respect.
Υγ. Αγγίζω (μόνο!) εδώ ιερά τέρατα. δεν μπορώ να γράψω αρκετά, να διαλέξω ΕΝΑ ποίημα μόνο ή μία φράση, ούτε να εμβαθύνω. Είμαι τόσο συγκινημένη από τον κόσμο αυτό που διαβάζω, τόσο μαγεμένη, που δεν βγαίνει τίποτα εύγλωττα. Μια κραυγή μόνο. ηδονής και υποταγής στο μεγαλείο του πνεύματος… . . *ακούγεται το "il postino" του ennio morricone και το "the man with the child in his eyes" της kate bush **ο πίνακας είναι "les amants" του rené magritte

Wednesday 8 October 2008

De-clutter your life...

Τετάρτη πρωί. Σήμερα θα ετοιμάσω την παράδοση της διαχείρισης! (oh yeah!) και έχω ξυπνήσει δυναμικά σε μια ηλιόλουστη μέρα που υπόσχεται έμπνευση. Και γω απαντάω: ξεκαθαρίζω! Μου στείλανε ένα slideshow με λόγια του joseph newton από το the principle of emptiness. Ένα σκεπτικιστικό στυλ και μια δυσανεξία την τραβάω με όλα αυτά τα ποπ-φιλοσοφικά. Αλλά.

Μου άρεσε- αυτή την στιγμή. Το ζουμί είναι να πετάς ΟΟΟΟΟΛΑ αυτά που κρατάς γιατί ‘κάποια’ στιγμή μπορεί να τα χρειαστείς. Απλά γιατί πρέπει να υπάρχει χώρος για καινούργια πράγματα. Ξέρεις τώρα, θετική σκέψη και όλα αυτά τα παπαροτά: δεν θα σούρθει αν δεν είσαι ανοιχτός, μαγνητίζεις αυτό που εκπέμπεις και τα λοιπά ομαδικά motto.

Whatever. Το θέμα είναι ότι σαν πολλά δεν κρατάμε?... Μου παρέδωσε η μητέρα μου ένα πάκο γράμματα που της έστελνα όταν ήμουν σχολείο στην αγγλία. Άρχισα να διαβάζω… και βαρέθηκα. Ναι, ωραία, πολύ γλυκό να δεις πώς σκεφτόσουν… τι περνούσες… ωραία! Αλλά και βαρετά. Το μυαλό κρατάει αυτά που έχει σημασία να κρατήσει. Όλα τα άλλα είναι τελικά clutter. Φασαρία σκέτη.

Από χτες πετάω. Και θα συνεχίσω να πετάω τα υλικά σκατολοίδια που κρατάω και ποτέ μα ποτέ δεν κοιτάω. Ή χρειάζομαι. Μη σου πω ότι κάποια με χαλάσανε κιόλας. Ήμουν πριν, βλέπεις, από πολλά ΑΛΛΑ, πολύ σοβαρότερα και χειρότερα. Δεν ήξερα τότε τι θάρθει… με λυπεί να βλέπω φάσεις της ζωής μου που ακόμη δεν ήξερα. Όπως δεν θάθελα να δω και μπροστά τι είναι νάρθει. Δεν θέλω. Ό,τι είναι, ας έρθει.

Βρήκα μετά ένα παλιό filofax με σημειώματα, φωτογραφίες, σκέψεις τόσο αγνές… και αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Για πάνε –που λέει κι η τάλισκερ- στα μη-υλικά πραγματάκια που κρατάμε, μπας και… εδώ σε θέλω! Χαζές αναμνήσεις, κολλήματα σε πρόσωπα που σε απογοήτευσαν, ιδέες αποδεδειγμένα άστοχες και ουτοπικές, νότες που μόνος σου επιμένεις να συνδέεις με κάποιον, …τόσα μα τόσα…

Τα μόνα που δεν αποχωρίζομαι είναι τα γεγονότα που με σφράγισαν, τις θύμησες που με απογειώνουν ακόμη, τα βιβλία που με ταξίδεψαν, εισιτήρια συναυλιών που με μέθυσαν και τα μυστικά μου. όλα τ’άλλα, ρούχα αφόρετα ή πολυφορεμένα, χαρτάκια/ραβασάκια, αηδία, σκίτσα, πίκρα, άσκοπη ελπίδα και αέρα κοπανιστό, λέω να τα πετάξω. Enough. Βάρος συνεχές. χωρίς λόγο ύπαρξης.

Α! βρήκα κι ένα γραμματάκι (φτύνω την λέξη) του πρώην άνδρα μου που έλεγε μεταξύ άλλων παπαριών: «σε σέβομαι. Το ακούς? Πάνω απ’όλα, σε σέβομαι. Και η αγκαλιά μου θα σε προστατεύει όσο ζω…» ΕΛΑ ΤΩΡΑ! Μαλάκα, τέτοιο ξεμπρόστιασμα και απογοήτευση και ασέβεια δεν έχω φάει από άλλον άνθρωπο! Λες και τόλεγε ειρωνικά! Μόνο από κείνον δεν ήξερε να με προστατεύσει! Ο μικρόπιπος! Γι’αυτό σου λέω, ασταδιαλαπια!

Πετάω. Ό,τι μπορέσω. και πιο πολλά! Σαν τον τύπο (ή την μαμά του?) σε κείνο το γερμανικό έργο που μένει σε κώμα και όταν ξυπνάει του κάνουν ότι δεν έπεσε το τείχος για να μην σοκαριστεί. Ε, κάπως έτσι νοιώθω. Κάθομαι και δίνω τον χρόνο και την συγκίνηση μου για πράγματα που όλοι οι άλλοι έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Μπορεί να μην το κάνω εύκολα, μα θα το κάνω.

Θα κάνω χώρο για τα καινούργια κε newton! Για να σε δω! Ή όλο λόγια είσαι και συ?

*ακούγεται το "sex and mayhem" των devastations

Monday 6 October 2008

Πάμε άλλη μία την άσκηση...?


Όσο φτιάχνομαι, χαλιέμαι.
Αγαμίδια λοιπόν!
Στην φαντασία που με βασανίζει να βλέπω πιο πέρα.
Στα μονοκύτταρα μυαλά που επιμένω να προσδίδω ουσία.
Στον μερολήπτη χρόνο που τρέχει όταν γελάω και κοιμάται άμα πονάω.
Αγαμίδια και εσύ μικρέ τιποτούλη που με κρίνεις αντί να με φτάσεις,
πατώντας πάνω μου για να ψηλώσεις
ενώ έσκυβα για να μην τρομάξεις.
Αγαμίδια στα ελλιπή ψυχόμετρα που τολμούν να με ζυγίζουν!
Αγαμίδια στις εντολές που σφυρηλατείτε στα φτερά μου,
στα ‘εγώ’ όλων που παρατάχθηκαν στην πόρτα μου,
και στους πικρόχολους ευφυείς παντού.
Αγαμίδια έμφυτη αξιοπρέπεια που μου κλέβεις την ικανοποίηση.
Αγαμίδια στις σιωπές που δεν κρύβουν τελικά τίποτα
και στις νότες που ξανακούγονται χωρίς αναμνήσεις.
Αγαμίδια και συ που κάθεσαι απ’την μεριά μου
μόνο για να μην τ’ακούσεις.
Αγαμίδια στο πείσμα μου να θυμάμαι.
Αγαμίδια για νάρθουμε στα ίσα μας…
Α γ α μ ί δ ι α.
Γιατί ναι ρε! Πειράζει!
.
*ακούγεται το “the dove” των ikon.

Wednesday 1 October 2008

Ήρθε ο Οκτώβριος!

Πανδαισία προετοιμασίας… βλέπεις?

Ο κήπος μας πίνει αχόρταγα την βροχή

Οι νύχτες κατεβάζουν λεπτές κουβέρτες

Τα πουλιά σχεδιάζουν τους φετινούς προορισμούς online

Τα κίτρινα λεωφορεία μεταφέρουν ξανά τα μυαλά του αύριο

Και τα μάλλινα όλων ξεμουδιάζουν ζαλισμένα…

Κάποιες πόρτες λαδώθηκαν για να κλείσουν καλά

Κάποιοι κλειδώθηκαν πάλι… στο κρύο.

Λίγοι έμειναν με πείσμα γαντζωμένοι στο ίσως

Να χορέψουν με τον πιο όμορφο καβαλιέρο

Το βαλς το φυλλοβόλο.

Αφήνομαι ηδονικά στα χέρια του…

Xορεύουμε...

και μου ψιθυρίζει συνωμοτικά

«Όταν πέφτουν τα φύλλα

Εσύ να σηκώνεις το βλέμμα ψηλά, ψυχή μου».

~~^^~~~^^~~~~^^^^~~

*αφιερωμένο στον οκτώβριο που με χορεύει…

**ακούγεται το «russian waltz» του dmitri shostakovich