Saturday 23 February 2008

Πόσο κάνει επιτέλους?

Πόσο καιρό είμαι εδώ?

Κοιτάζω τα χέρια μου τα σκονισμένα.

Εστιάζω το βλέμμα μου με δυσκολία.

τελευταία θολώνει…

Δεν υπάρχει ρολόι.

Γύρω μου στέκουν πιέσεις

Σε σκαλοπάτια 'υποχρεώσεων'

Που με σκίζουν.

Δώρισα την μαγκιά μου

Στο όνομα των ευθυνών μου.

Σαν μεγάλη…

Όλον αυτόν τον άγριο αγώνα.

Κάποια άλλη ζει χωρίς ανάσα

Δικαιολογεί χωρίς να πιστεύει

Τα μικρά γράμματα στην βοήθεια

Λένε «μου ανήκεις»

Αδιάφορα.

Από παντού με τραβούν:

Δώρα με τόκο

θρύψαλλα όνειρα

πονεμένος πάγος

Πελώρια βολή

Το ελάχιστο…

Στους δικούς μου ώμους.

Και γω

χαμογελάω

υπομένω

αδιαφορώ

Περιμένω

ελπίζω

Αλήθεια τι?

Να μαλακώσουν οι δίνες?

Να ανοίξουν τα αδιέξοδα?

Τι ανέφικτη λέξη.

αφού υπάρχουν λύσεις για όλα.

με πελώριο κόστος πάντα.

Δεν είμαι εγώ πια. Πουθενά.

το κενό από την ψυχή μου

Ως εδώ,

Μεγάλωσε πολύ πια...

Θα το συνθλίψω.

Θα αρπάξω τις δίνες

Και θα τις δέσω μεταξύ τους.

Θα πάρω πίσω τον εαυτό μου

Και θα πληρώσω ΚΑΙ γι’αυτό.

Υπεύθυνα. Όπως όλα.

Και θα μηδενίσω.

Απ’όλους.

Ποτέ δεν ήμουν καλή στους αριθμούς.

Τελικά ούτε στο να ζω δανεικά.

Μόνο τα δικά μου έξοδα.

I’ll do it my way.

Θέλω την ανάσα μου πίσω. . *ακούγεται το this dream με peter gabriel και youssou n'dour

23 comments:

Я верю в Сталина said...

καλημέρα.

σκέτο νέτο

Don Psychote- Δ.Ψ said...

καλημέρα maya των χρωμάτων...μια κατάδυση στα χρώματα αυτό να κάνεις! κι όταν βγεις στην επιφάνεια θα νιώσεις το εσύ σου εξαγνισμένο και τις δύνες να μην σ'ακουμπάνε...στα χρώματα του πολέμου ενάντια στους αριθμούς...είμαι σίγουρος πως θα νικήσεις...τι είναι ένα φτωχό δεκαδικό σύστημα μπροστα στη θεωρία του χάους; ...

mAuVe said...

πειράζει που θέλω σιωπηλά να σε κοιτώ?

πειράζει που μου ανεβαίνουν δάκρυα?

κι αυτή η μουσική / κραυγή μου ανακατεύει τις σκέψεις λυπητερά...
μα θαρρείς κρατά σφιχτά τα χέρια σε γροθιές(?)

θέλω να πάρω τ' αμάξι μου να πάω μια βόλτα με ανοιχτά παράθυρα, κι όταν θα έχω απομακρυνθεί από τα ασφυκτικά τσιμέντα να αφήσω μια κραυγή δυνατή...
ίσως και περισσότερες

παίρνω μαζί μου τις σκέψεις σου & την ανατριχιαστικά όμορφη μουσική που κέρασες

και πάω...

χρειάζομαι λίγο (?) φρέσκο αέρα

(έρχεται φως απ' το παράθυρο)

στα μαλλιά σου το πιο απαλό μου χάδι
&
δυο αστραφτερά αλμυρά φιλιά

Negma said...

Πόσες φορές έκατσα απέναντι από αυτήν την πουτάνα τη ζυγαριά και αναμετρηθήκαμε...

Της βάζεις απ' τη μια, της βγάζεις απ' την άλλη, κάνεις όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, και με κάποιο τρόπο, Ό,ΤΙ και να κάνεις, ριγμένος νιώθεις. Πάντα ένα αόρατο χέρι σε κλέβει στο ζύγι...

Μάγια... είναι τεράστιο το κόστος... εμένα ρώτα, που τόλμησα... αλλά... τουλάχιστον μέχρι στιγμής, εγώ δεν έχω μετανιώσει! Ο χρόνος θα δείξει...

Κάθε περίπτωση όμως είναι διαφορετική. Εσύ θα δεις τη δική σου ζυγαριά, και το δικό σου κόστος. Εσύ θα "μετρήσεις" ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, και θα αποφασίσεις αν αξίζει να πεις "Πάρτε τα και δώστε μου πίσω την ψυχή μου!!!!!".

Ξέρεις πως ό,τι κι αν αποφασίσεις υπάρχει μια μωβ αγκαλιά, ναι; Καθώς επίσης και ΜΕΧΡΙ να καταλήξεις κάπου, αν καταλήξεις ποτέ...

Φιλιά, ζουπηχτά-που-βουίζει-το-αυτί!

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Tali said...

A no!

no!!

-NO!
δεν μπορω

δεν θα σε αφησω..
θα σε χαστουκισω! να σου δωσω μια δινη να μου συνελθεις !!

Αυτη την μεσα να βγαλει εξω να φιλωσει με τα χαμενα
μην μου αφηνεσαι οχι εσυ στην μεσα μιλαω...

οχι δεν θα αφησω αυτη την αναρτηση
να σε στειλει στον πατο ..
θα σε τραβηξω]


και που εισαι ...
εκει στο βασιλειον της Δανιμαρκιας
ποσα χαζοχαρουμενα παρτυ εχετε???
ακομα???
αλλη δουλεια δεν εχουν οι χαρουμενες μανουλες 3 η ωρα το μεσημερι??
Πηρα και η αλλοδαπη ειπε πως εισαι σε παρτυ ελεος
να η πιεση!!!

Απαγορευω παρτυ το επομενο δεκαημερο
- και ξεκολα
-και δεν το δεχομαι
-και δεν το θελω!
τελος!~

Αλεξάνδρα said...

Πάντα καλή μου φιλενάδα your way και μόνο.

Η άτιμη η ζωή είναι μια και δεν φτάνει που δεν έχει δοκιμή είναι και σύντομη.

Οι ανάσες πρέπει όλες δικές σου να είναι. Κανείς απ΄όσο ξέρω δεν ζει με δανεικές ανάσες.

Ακολούθα την καρδιά σου. Αυτή ξέρει

(ζήλεψα που πήγες Πανούση. Πως πέρασες;)

Φιλιά πολλά

adaeus said...

Σε παίρνω από το χέρι, σε γυρίζω στο προηγούμενο ποστ, ανεβαίνουμε τα σκαλιά, καθόμαστε στο τελευταίο σκαλί, τα πόδια μας κρέμονται και ατενίζουμε το γαλάζιο... Μπορώ να σ'ακούσω, ξέρω να ακούω, έχω μια ιδέα από αυτή τη ζωή και απ'αυτά που λές, μπορεί να βρούμε ιδέες και μαζί, μπορεί να σου κρατάω και το χέρι...
Για ώρες πολλές θα ξεχάσουμε το χρόνο, τις υποχρεώσεις και αυτά που μας πνίγουν... εμείς και τα σκαλιά... Θα ξαναμοιράσουμε τα χαρτιά, θα χαράξουμε πορείες, θα γελάσουμε, θα ακούσουμε μουσικές....
Κι όταν θάμαστε και οι δύο καλύτερα, καλύτεροι, ανάλαφροι, θα πάρουμε τους δρόμους μας ...
ΜιΑ μΑκΡιΝή ΚαΛηΝύΧτΑ

maya said...

@δημοσθένη μου
αν δεν σε καταφέρω να γράψεις πάνω απο αράδα, θα σκάσω λέμε!

:)

χαμόγελο νέτο σκέτο.
χχχχχχχχχχχ

Я верю в Сталина said...

τις γράφω τις αρἀδες μου, εγώ, να! Κοίτα στο πίνακα ανακοινώσεων που έχεις εκεί στα δεξιά σου...

maya said...

@δον ψυχώτη μου

μ'έχεις 'γνωρίσει' χειμώνα
αλλά
είπες την μαγική ιδέα:

αυτό θα κάνω.
ένα βαθύ μακροβούτι στα χρώματα.

δεν φεύγουν ποτέ.
απλά κάποιες στιγμές
κουράζονται τα μάτια
θολώνουν.

για να κατανοήσω τους αριθμούς
τους έβλεπα με χρώμα... ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το το 2 είναι κόκκινο, γιατί το 5 πράσινο, το 7 μωβ, το 10 μαύρο... και άλλα και άλλα... απλά όμως, είναι.

μόνο έτσι όμως μπορούσα να τους δω. λες να πρέπει να τους γεμίσω κι άλλο χρώμα?

αποσυντονισμό ΤΩΡΑ!
έτσι. ομοιοπαθητική!!!

καλό σου βράδυ
πολύχρωμο ε?
να σιγά-σιγά
κάποιο χρώμα σκάει μύτη...

χχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

@νατάσσα μου

άλλη μία φορά μου χάρισες μια τέτοια ολική ανακουφιστική κραυγή...
θυμάσαι?

ναι, ναι, ναι! κάντο...
και νάναι μια μακριά ισιάδα
και νάχεις και το παράθυρο ανοικτό
και νάχει δροσερό αέρα ζωής

και να χαμογελάσουμε μετά.

γιατί έτσι πάει.

και γω
ό,τι και να γίνεται
πάλι μια θετική σκέψη
θα τρυπώσει να με σκουντήξει...
τι άτακτο μυαλό!

δεν είναι υ π έ ρ ο χ ο το τραγούδι? και ο συνδιασμός των δύο?
θέλει κι αυτό pump up the volume!!!

στην διαπασών ΟΛΑ.
αγαμίδια.

και όσο σκέφτομαι πόσοι περνούν τις μέρες τους με ούτε μία δύσκολη σκέψη... μα και ποτέ εκείνη την άλλη, την στιγμή...?
ξέρεις. την στιγμή ευτυχίας?

άσε. πάλι θα με πιάσει το σύνδρομο της πολυάννας και καταντάει σχιζοφρενικό τέτοια μέρα πούμαι τόσο χάλια!

φιλιά πριν σε μπερδέψω περισσότερο!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

@εστρέλλα μου
οι ζυγαριές ΠΑΝΤΑ κλέβουν. ναι.
αλλά το ξέρουμε αυτό.
μήπως έφτασε ο καιρός να κλέψουμε και μεις λίγο?

λίγο παραπάνω χαρά?
λίγο έξτρα χρόνο?
κάποια αναπάντεχη τύχη?

έτσι, σαν λαχείο...

καλή ιδέα? για όνειρο?
για να βγάλω το τεφτέρι μου.
δεν λένε να τελειώσουν...
δεν έπρεπε να μειώνονται τα όνειρα μεγαλώνοντας?
κι όμως...
:)))))))

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

@τάλισκερχωριςάκι μου

σε ποιά απο τις 3 αλλοδαπές μίλησες?
σήμερα είχα γυάλισμα ασημικών
σιδέρωμα τις δαντέλες
πλύσιμο των καθαρόαιμων σκύλων
αλλαγή κουρτινών λόγω βαρεμάρας
χτένισμα τις γούνες μου
...

ουφ!

τεσπα

ΔΥΟ πάρτυ είχα.
εφυγα το πρωί στις 10
και γύρισα στις εννέα το βράδυ...
και όπως με κατάλαβες:
σαν χαζοχαρούμενη μαμά
τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω απο την μέρα μου?!!!

ειδικά σήμερα που δεν ήθελα να με πιάσει κανείς, πέφτωντας...

λοιπόν, σκεφτόμουν, με το αδιάβροχο μέηκαπ (βεβαίως-βεβαίως) καθώς έβγαινα έξω απο το πρωινό πάρτυ για να εξατμίζω δάκρυα,

οτι είναι αστεία η ζωή.

γιατί δεν εξηγείται αλλοιώς
όπως ένοιωθα σήμερα
of all days
να έχω να υποστώ
ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΤΥ!!!!!!!!!!!!!!!!
παιδιά γύρω-γύρω με χαρά
μαμάδες με την κάθε μαλακία τους
ανούσιες ώρες
δύσκολα...

είναι αστεία η ζωή.

μην ανησυχείς όμως.
μπορεί να κοιτάζω απο τον πάτο
αλλά βλέπω ουρανό.
περνάω την επιφάνεια
και φτάνω!
ή έστω ξέρω οτι λογικά είναι εκεί.

άντε τώρα, να παω να δω αν αρωματίσανε τις πετσέτες μου...

καρασμάτς!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

@αλεξάνδρα μου

my way.
γιατί ό,τι άλλο
κι ας είναι 'καλύτερο'
αν δεν είμαι εγώ
δεν θα μπορέσω να το κάνω.

έτσι είναι.

πολύ μικρή η ζωή για να την σπαταλάμε
και πολύ μακρυά για να μην την φχαριστιόμαστε.

τάχουμε πει και παλιά...

δεν ξεχνάω
λίγο παρασύρομαι.

...

ο πανούσης?
μήπως δεν είμαι μέτρο
γιατί παρ'όλα τα έξυπνα κείμενα
την υπέροχη φωνή
την γλυκύτητα του ανθρώπου
ένοιωσα μια θλίψη.

αλλά φοβάμαι πως εγώ ήμουν τόσο ποδοπατημένη κέινη την μέρα που δεν μπόρεσα να ξεχαστώ.

σε όλους άρεσε πολύ.

καλό μας βράδυ
είμαι κομμάτια λέμε!!!!
ιιιιιιιι! τι ώρα πήγε?!!!!!

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

@adaeus μου
ειλικρινά διάβασα και ξαναδιάβασα τα λόγια σου...
ναι. θέλω. να με πας εκεί. κι ας έγραψα αυτό το άτσαλο κείμενο σήμερα, μόνο και μόνο γιατί δεν άντεχα να βλέπω την λέξη αισιοδοξία πάνω-πάνω στην σελίδα μου...

θέλω να κάτσουμε κει πάνω στο σκαλί
να λέμε μικρές φράσεις
με μεγάλο νόημα...
να λέμε και μεγάλες μαλακίες
με καμία σημασία
παρά μόνο για να γελάμε
και να το ακούει ο ήλιος...

σ'ευχαριστώ για την βόλτα που μου έκανες. μούκανε καλό πολύ.

σε φιλώ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

maya said...

άτακτε δημοσθένη!!!
τώρα σε είδα!
πέσαν και τα ρεφλέξ...

απαπα
ύπνο μάγια!
:)

καληνύκτα...
χχχχχχχχχχχχχχχχχ

Anonymous said...

οι λεξεις,μονες,μετρημενες-η μια κατω απο την αλλη...σου δινουν κατι απιστευτα μουσικο...
θρυψαλλα ονειρα...τουλαχιστον ονειρευτηκες...και παλι θα ονειρευτεις...γιατι με δανεικα κανεισ δεν μπορει να ζει...γιατι ολοι καποτε δικαιολογουμε χωρις να πιστευουμε...τι σημασια εχει αλλωστε??-για καποιο λογο το καναμε κι αυτο...

γραφεις διαφορετικα*καλημερα...

maya said...

@in the sky

υπάρχει λόγος για όλα, ναι.
και τις περισσότερες φορές
είναι ευγενής.
κι ας αφήνει τραυματίες.

τουλάχιστον ονειρεύτηκες

ε ναι. και πάλι θα το κάνω.
ευτυχώς για το θράσσος!!!
και τα όνειρα?
δεν κοστίζουν
κι ας μην χαρίζονται.
:)

αποσπασματική γραφή...
σαν τις σκέψεις καμιά φορά.
σαν τα κομμάτια της ζωής μας.
κολλούν και απωθούνται ταυτόχρονα.
πολύχρωμα.

καλημέρα κι απο μένα
να περάσεις μια διαφορετική κυριακή!

:))))))))

zekia said...

γράφεις πολυ ωραία μαγια μου, μου θυμησες μια περίοδο της ζωής μου που έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι. Με συγκινείς..

maya said...

@ζέκια
τι όμορφο χαμόγελο-άβαταρ!
μου ανέβασες το κέφι.

να σου πω κάτι,
τώρα που διαβάζω τα λόγια σου?
ευτυχώς που δεν ξεχνάμε!
θα ήμουν πολύ δυστυχής αν ξεχνούσα ό,τι περνούσε και με σημάδευε.
καλά ή κακά.
θέλω να θυμάμαι
ό,τι με ομορφαίνει.
και αυτά είναι κυρίως τα δύσκολα!
αυτά μας σμιλεύουν...

τι καλά που πέρασες!
χχχχχχχχχχχχ

maya said...

@ζέκια2
μόλις γύρισα απο σένα και έχω την μουσική σου να παίζει και με ταξιδεύει...

είσαι επισήμως στα λινκ μου :))))))

καλό μας βράδυ!

zekia said...

ναι περισσότερο η θλίψη παρά η χαρά μας σημαδεύουν. Αυτό είναι αλήθεια. Τώρα βέβαια βρίσκομαι σε εντελώς διαφορετική κατάσταση και δεν ξέρω αν ακούγεται διαστροφικό αλλα μου λέιπει εκείνη η μελαγχολία κάποιες στιγμές. Η θλιψη είναι παραγωγικό συναίσθημα, σε κυριεύει και σου φανερώνει μια μικρή πετρούλα μέσα σου που δεν την είχες δει ως τώρα, τα πάντα αποκτούν αλλο νόημα για σένα.

Τελος πάντων, όπως τα φέρνει η ζωή. Ευχαριστω για την τιμή μάγια!

maya said...

@ζέκια
ρώτας λάθος άνθρωπο!
(για το διαστροφικό λέω...)
ψάχνω πάντα τρόπους να την σκάσω στα δύσκολα, γιατί η ζωή τα φέρνει κι έτσι κι αλλοιώς. δεν φτάνει μια ομπρέλλα για να προστατευθείς. θέλει καμιά φορά κι επίθεση.

θέλω να κοιτάω στα μάτια την μοναξιά
και κείνη πρώτη να χαμηλώνει το βλέμμα.
θέλω να 'δέχομαι' τα ζόρικα για να κάνουν τον κύκλο τους και να φεύγουν.

τώρα ακούγομαι εγώ διαστροφική με την ομοιοπαθητική...?

ο,τι χρειάζεται για νάχει χώρο η χαρά!

καλημέρα μας
χχχ