Friday 28 December 2007

Take a walk on the real side...


Είναι μια πλατεία πλακόστρωτη,
πολλών χρωμάτων αναμνήσεις.
Ο ήλιος ζεσταίνει τα αγέρωχα πλατάνια.
Αισθήματα συγκινημένα από την θέρμη του
Και υγρά από τον ίσκιο τους. Δύο πλευρές.


Ένα παγκάκι πολυκαιρισμένο ζόρια.
Λες, από πάντα, παύση σε διαδρομές.
Φαγωμένο στις άκρες από δυσκολίες.
Μόνο του αναλογίζεται τις ιστορίες.

Μια βρύση γλυμμένη δροσιά,
Ρέει ενάντια στην θερμοκρασία εκτός.

Σιωπή ομορφιάς απλωμένη νωχελικά.


Τα σταυροδρόμια περιμένουν
Γενναίες και φοβισμένες αποφάσεις
Με αγωνία ανθρώπινη, θαρρείς.

Στέκεται αναποφάσιστος κι αυτός.

Είναι ντυμένος βαριά στα χρόνια.
Ηλιαχτίδες τον παίζουν πονηρά.

Κείνος ψάχνει την σκιά ενοχλημένος.


Τον βλέπω εκεί, στα χέρια του βαλίτσες.
Ό,τι χωράει κι έχει μάθει σκληρά
Στοιβαγμένο ασφυκτικά για την συνέχεια.

Σιωπηλά κοιτάει τριγύρω
Να διαλέξει δρόμο για να φύγει.

Ένα πουλί περνάει μπροστά του.
Ξαφνιασμένος χαμογελάει.
Μα γρήγορα ισιώνει το πρόσωπο του.

Τρόμος τον πιάνει που αφέθηκε.




Σκληραίνει τα δάκτυλα στα χερούλια
Των δυσβάσταχτων αποσκευών του
Και κάνει ένα βήμα. Πιο πέρα.
Με την πλάτη γυρισμένη στο παγκάκι
Κι ας είναι τόσο, μα τόσο κουρασμένος.

Κοιτάζει τα πόδια του σαν ξένα.

Ήθελε κάποια στιγμή να πετάξει...
Ευγενικά αρνήθηκε την επιθυμία του.


Και νάτος εδώ με την θλίψη σαμάρι
Μετέωρος, χωρίς την χαρά της πτήσης.

Μόνος, κι αυτός θα αποφασίσει.

Τα βήματα του θ’ακουστούν
Πατώντας θύμισες πολλές.

Προκαθορισμένη ρότα.


Μα ένα ελαφρύ θρόισμα των φύλλων
Σαστίζει τις βαριές αποφάσεις.
Απότομα εισπνέει την έκπληξη του.
Και για μια στιγμή, νοιώθει ελαφρύς.
Για μια υπέροχη στιγμή
Είναι ελεύθερος να διαλέξει.


Η σιωπή του αγωνιά αντίξοες σημασίες.
Η βρύση συνεχίζει το δροσερό της λίκνισμα
Τα πουλιά μεθούν τους ήχους αμερόληπτα
Και ο ήλιος παίζει πάντα.


Η σκιά. είναι μόνο. αντίδραση.


*οι φωτογραφίες είναι απο το flickr.com
(με την σειρά των: photo-steve, joe hatfield, BalletDancer)
** η μουσική είναι του Lou Reed το τραγούδι "Take a walk on the wild side" ...












Monday 24 December 2007

New Year Resolutions

Χριστούγεννα πάλι!

Απολογισμός με ξυπνητήρι

Στην κοιμισμένη συνείδηση.

Απ’το πατάρι κατεβάζεις στολίδια,

Περίτεχνους στόχους, χρωματιστά όνειρα

Και γιρλάντες ελπιδοφόρες.

Εστία, οικογένεια, θαλπωρή.

Φοράς το χαμόγελο αυτόματα,

Χριστούγεννα πάλι.

Το θείο φως πέφτει σε ψυχές του δρόμου

Που τώρα τρισδιάστατα σε αγγίζουν.

Συμπόνια, φιλανθρωπία, συγκίνηση.

Βλέπεις τι καλός που είσαι, δεν αδιαφορείς.

Είσαι καλύτερος απ’τον εαυτό σου

Αυτός δεν κοιτάει γύρω του

Δεν ντύνεται γιορτινά

Ανακαλύπτεις ξεκάθαρα μουσικές

Για ξενόφερτους αηβασίληδες

Πίνοντας επώνυμα χαρούμενα αναψυκτικά

Ψωνίζοντας όλο σου το επιπλέον

Σε λίστες καλοσύνης και ομόνοιας

Και γεμίζεις τεχνητή ελπίδα ότι σαν λαχνός

Το ‘8 θα είναι ο τυχερός σου αριθμός.

Πάει ο παλιός ο χρόνος…

Νέοι στόχοι στοιβάζονται ντάνες

Και περιμένεις να πάει δώδεκα

Για νάναι η δική σου χρονιά επιτέλους

Λες και κάποιος στην χρωστάει!

Έλα τώρα! Ακόμη πιστεύεις στα παραμύθια?

αν παίξεις λοιπόν το αυτάρεσκο παιχνίδι

κάνε με να νοιώσω και γω.

Ευχήσου να γίνεις καλύτερος.

Μεγάλωσε τα δέντρα μας

Σεβάσου τα ζώα μας

Αγάπα την γη που σε ανέχεται

Προστάτευσε τα παιδιά μας

Να μην χρειαστεί να κατεβάσεις τα μάτια

Όταν πια δεν φτάνει το οξυγόνο

Για να γελάς ευτυχισμένος

Να μην καταπιείς τα λόγια σου

Όταν σου ζητήσουν ευθύνες

Στον τερματισμό.

Αν πράγματι υπάρχει μαγεία

Και γιορτινό πνεύμα

Σκέψου κάτι

Πιο μεγάλο από σένα.

Ίσως. τότε. πιστέψω λίγο…

γ ρ μ φ …

*οι φωτογραφίες είναι απο το flickr.com

**ακούγεται η Φωτεινή Δάρρα στο "Δυνάμωσις" ποίηση Κ.Π.Καβάφη απο την καινούργια δουλειά του Δ.Παπαδημητρίου

Friday 21 December 2007

Μονόπρακτο σε βασικά χρώματα...

Αυτός – είμαι καλύτερα εδώ. Ξέρω, με ξέρουν, νοιώθω ασφαλής.

Αυτή – δεν βαρέθηκες τα ίδια και τα ίδια?

Αυτός – πιο πολύ απ’το πολύ. Αλλά δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Εδώ δεν περιμένει κανείς τίποτα από μένα.

Αυτή – κι εσύ? Σταμάτησες να θες να γίνεις καλύτερος?

Αυτός – γιατί? Εσύ περνάς καλύτερα που πουθενά δεν χωράς και όλο σε απομονώνουν και σε κλειδώνουν? Όλο μέσα απ’το κλειστό παράθυρο κάθεσαι. Νομίζεις ότι δεν σε βλέπω?

Αυτή – ναι αλλά δεν χάνω την προσωπικότητα μου. Κανείς δεν μπορεί χωρίς εμένα.

Αυτός – νομίζεις! Πόσο συχνά σου ζητούν την γνώμη σου? Κάποιοι ελάχιστοι είναι. Οι υπόλοιποι ντρέπονται να τους δουν μαζί σου. Ενώ εγώ… παντού με καλούν, έχω ισχυρούς φίλους εγώ.

Αυτή – δεν άλλαζα ούτε έναν που με πιστεύει για δέκα απ’τους δικούς σου ‘φίλους’. Δεν έχετε αληθινή φιλία, σχέση ανάγκης είναι. Δεν το βλέπεις?

Αυτός – γελιέσαι! Αλήθεια πιστεύεις ότι σε δέχονται γι’αυτό που είσαι εσένα? Τις περισσότερες φορές σε ντύνουν με λούσα και συ μπερδεύεσαι ότι σε αποδέχονται. Σε θαυμάζουν, ναι. Αλλά πόσοι μπορείς να μου πεις ότι τολμούν να σε συνοδέψουν στην ζωή τους?

Αυτή - …

Αυτός – είμαι πανίσχυρος.

Αυτή – και τελείως μόνος.

Αυτός – μόνος, εγώ? Με χρειάζονται, με αγαπούν όλοι.

Αυτή – έχουν μάθει να ζουν μαζί σου από νωρίς. Παραμυθιάζεσαι ότι σε αγαπούν. Κάνουν ό,τι μπορούν να σε χάσουν. Τι φαντασμένος που είσαι.

Αυτός – εσύ τα λες αυτά? Που όλο σε πουλάνε? Που κανείς δεν τολμάει στα δύσκολα να σου σταθεί? Είσαι μεγάλη όπως εγώ αλλά πάλιωσες. Τα ρούχα που ντύνεσαι είναι αλυσίδες και κλειδαριές ορίων. Στα δύσκολα, μόνη σου μένεις, καημένη μου…

Αυτή - …ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν μου μένουν πολλοί πραγματικοί φίλοι ως το τέλος. Βλεπόμαστε, λέμε τα παλιά αλλά πια οι περισσότερες σχέσεις δεν είναι βάθους. Τους φοβίζω. Με θέλουν εκεί αλλά να μην λέω τα δικά μου και πολύ. Ντρέπονται τις ιδέες μου, την συνέπεια μου. Θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σου: και γω πολλές φορές παίζω το παιχνίδι τους. Κάθομαι μαζί τους σε σχέση τυπική γιατί τους λυπάμαι. Με κοιτούν με βλέμμα γεμάτο λαχτάρα γι’αυτά που χάσαμε, ξέρω ότι είμαι το άπιαστο, το βλέπω στα μάτια τους. Έτσι κάθομαι και γω, παίζω στην φάρσα ότι όλα είναι καλά μεταξύ μας…αλλά βέβαια δεν είμαι καθόλου ο εαυτός μου. Μόνο η ιδέα μου αιωρείται. Με στεναχωρεί πολύ, ξέρεις.

Αυτός – κοίτα, και γω, μην νομίζεις, για να με κρατήσουν φίλο, και τι δεν κάνω. Το ξέρω ότι με καλοπιάνουν συνέχεια για να βαρεθώ και να φύγω. Δεν διαφέρουμε τόσο πολύ… απλά εσένα σε θέλουν και δεν αντέχουν. Εμένα, δεν με θέλουν αλλά έχουν συνηθίσει να με αντέχουν. Τους πέφτει πιο εύκολο. Τι παράξενοι που είναι οι άνθρωποι, ε?

Αυτή – ναι, έτσι είναι. Και καμιά φορά αηδιάζω που παίζω το παιχνίδι τους. Είναι τόσο ελάχιστες οι φορές που είμαι πραγματικά ο εαυτός μου… έχω κουραστεί να με μασκάρουν με τα πρέπει τους και να χαμογελούν περήφανοι με την απάτη ότι με στηρίζουν…

Αυτός – τουλάχιστον εσύ αντιπροσωπεύεις το ύψιστο. Μην το ξεχνάς. Εγώ τι να πω? Που επιβάλλομαι μόνο. Κανείς δεν με αγαπάει πραγματικά. Κανείς που ν’αξίζει, εννοώ. Όσοι με συνηθίζουν και με επιλέγουν…ε, δεν είναι και τόσο καλά! Ίδιο πράγμα είναι? Τώρα θα μου πεις, αν νομίζουν ότι με την παρέα μου είναι καλά…

Αυτή – ξέρω τι λες. Και σου ομολογώ ότι έχω τρομάξει με το βλέμμα αυτών που σε αποδέχονται. Ό,τι πρεσβεύω χάνεται στην αγκαλιά σου… σε αυτό, είμαι πιο τυχερή. Οι δικοί μου φίλοι – οι πραγματικοί λέω – έχουν μάτια καθαρά σαν την ψυχή τους. Συγκινούμαι όταν συνειδητοποιώ ότι πάλεψαν αληθινά για μένα, όχι μόνο γιατί πληγώθηκαν και κατάλαβαν. Είσαι ισχυρός αντίπαλος. Όσοι φτάσουν σε μένα, είναι βαθιά λαβωμένοι… αλλά για να έρθουν, έχουν πετάξει καθετί που τους κρατούσε κοντά σου.

Αυτός – λες για το βλέμμα! Χα! Αν κάτσω να σου θυμίσω πόσοι ήρθαν κι έφυγαν τρέχοντας πίσω σε μένα… είναι μεγάλο το τίμημα. Και φαίνονται από μακριά ποιοι θα σ’αντέξουν ατόφια. Αρχίζουν τις δικαιολογίες, τα σκόντα, και πάλι σε μένα έρχονται… είσαι εφήμερη σχέση, όχι σταθερή όπως εγώ!

Αυτή – ναι καλά! ψυχανάλυση κάνω για να αποτάξουν τις ψεύτικες εξαρτήσεις που έχουν από σένα! Κουράζομαι πολύ…

Αυτός – και γω κουράζομαι. Και σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν σου κρύβω ότι, θα ήθελα έναν μικρότερο ρόλο… δεν προλαβαίνω τις δουλειές μου, τα ραντεβού, δεν χαλαρώνω ποτέ.

Αυτή – θα σου πω αυτό το τελευταίο και φεύγω γιατί αν μας δουν να μιλάμε πάλι μαζί θα τους μπερδέψουμε χειρότερα: υπάρχουν φορές που είσαι γοητευτικός… καταλαβαίνω, δηλαδή, πέρα από το δέος, γιατί κολλάνε μαζί σου. Να, τόπα. Αν το επαναλάβεις, θα σε βγάλω τρελό.

Αυτός – μιας και τα λέμε πρώτη φορά τόσο ξάστερα, να ξέρεις ότι σε γουστάρω απ’την πρώτη στιγμή που σε είδα. Γιατί είσαι καλλονή. Και άπιαστη. Είσαι η μόνη που δεν μπόρεσα να ρίξω…όχι ότι θίγεται ο εγωισμός μου! Έχω απόλυτη, σχεδόν, επιτυχία, όπως ξέρεις. Αλλά εσύ…είσαι αλλοιώς. Και αντέχεις. Αντέχεις και την μοναξιά, και τις δήθεν σχέσεις. Πολύ στοργικά παίζεις τα ψέματα των επίδοξων φίλων σου. Δεν τους σκας την φούσκα…

Αυτή – τους λυπάμαι. Γιατί ξέρω ότι αν δεν ζούσαν κάτω από την δική σου εξουσία, θα μπορούσαν να με υποστηρίξουν. Και να είναι πραγματικά ευτυχείς. Από αδυναμία με πουλάνε. Και κοινωνικές ετικέτες των άλλων.

Αυτός – τελικά δεν ξέρω ποιος είναι πιο δυστυχής…

Αυτή – τι λες τώρα…

Παίξανε ούτε καν αλφαβητικά οι:

Αυτός – ο φόβος

Αυτή – η ελευθερία

……………………………………………………….

*ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: "shelter from the sky" του mikonT και @ "graphic tree - unravelling" του alan wentworth απο το flickr.com Ο πίνακας είναι του Klimt και η άλλη απο το αρχείο μου κάποτε.

**ΜΟΥΣΙΚΗ:ακούγεται η κλασσική εκτέλεση του everybody hurts απο τον paul potts (το πρωτότυπο των REM βεβαίως-βεβαίως).

Sunday 16 December 2007

Πολύχρωμα σκονισμένα ράφια...

Μ’έπιασα πρωί-πρωί

Να ψάχνω τα πολύχρωμα ράφια μου

Σαν επιθεωρητής να σκαλίζω

Του ρακοσυλλέκτη την πολυετή εμπειρία.

Δεκέμβριος. ώρα

Για τον δύσκολο απολογισμό

Ανούσια πλεκτά λόγια που κάποτε

Αγκάλιαζαν εκτεθειμένους ώμους

Έκαναν τον κύκλο τους.

Προστασία μηδέν. Πέταμα.

Στην κούτα ΕΝΑ.

Μινιατούρες φιλίας στολίζουν

Το πρώτο ράφι. Να πιάνονται εύκολα.

Τις τσεκάρω: ανώφελες και ανιαρές.

Στην κούτα ΔΥΟ.

Βιβλία ασχήμιας σε πρώτη έκδοση,

Από αρρώστιες που πονούν και επικήδειους

Στοιχισμένα χρωματικά και αλφαβητικά.

Μέχρι και το ‘ταυ’ έχω. Ανταλλάζουμε?

Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω ούτε τους τίτλους.

Στην κούτα ΤΡΙΑ.

Αχ κοίτα! Ένα μπουκάλι θαλασσινό κύμα.

Ανοίγω να μυρίσω την

αλμύρα…

εξατμίστηκε!

Μα από πότε τόχω εδώ?

…Ακόμη νοσταλγώ γαμότο.

Άστο. Πάμε παρακάτω.

Ένα μουσικό κουτί

ζωγραφισμένο

Στου έρωτα τα μήπως και τα δεν.

Πολύχρωμο. Σκονισμένο.

Αγαπημένο.

Έχουμε λίγο χρόνο? Το ανοίγω.

…θέλει κούρδισμα πάλι. Μέχρι τέλους.

Η μπαλαρίνα αρχίζει τις γνωστές στροφές.

Στο ίδιο σημείο. Ξανά και ξανά.

Στο ίδιο σημείο. Πώς δεν το

είδα πριν?

Δεν κοιτάζω τα καλούδια μέσα.

Αρκετά με τις ίδιες συγκινήσεις.

Φρέσκιες έννοιες

Ελευθερώνονται στον αέρα

Και με πληγώνουν σαν ποίημα.

Που δεν είναι πια. Το άκουσα…

Στην κούτα ΤΕΣΣΕΡΑ. πριν σπάσω.

Τι άλλο?

Τρία ποτήρια από τερρα κόττα.

Τα πινέλα μου μέσα.

Που ζωγράφισαν καημό,

χρωμάτισαν λαχτάρα,

Φώτισαν τους χτύπους.

Τα πινέλα μου. Ηχεία στα ρίγη.

Άστα εκεί. Να ανασαίνω.

Τι έγινε? Άρχισα τα σκόντα?

Κάθομαι πάνω από την κούτα ΠΕΝΤΕ.

Δεν είναι άδεια. Γεμίζει λυγμούς.

Δύσκολα θα μετακινηθεί, σκέφτομαι.

Ετοιμάζω την ετικέτα: «ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ!»

Πλένω τα χέρια μου.

Ποτέ δεν μου άρεσε η σκόνη.

Ξεχάστηκα να θέλω ο μαλάκας!

Το πάνω ράφι γεμάτο χαρτιά.

Αιτήσεις προσκλήσεις απορρίψεις.

Αρχειοθέτηση αναμνήσεων.

«Δεν ξέρεις ποτέ».

…Ε, Τώρα κάτι έμαθα.

Δυό βόλτες όλες κι όλες

Και γεμίζει η κούτα ΕΞΙ.

Τρεις δίσκοι βινυλίου κολλημένοι στον τοίχο

Πίσω από των ονείρων τις ντάνες.

«τα υπονοούμενα» των Μυστικών Αισθήσεων,

«η φαντασία» της Σωτηρίας και

«τα ταξίδια» των Πληγωμένων Παιδιών.

Τόπιασα επιτέλους το υπερνοούμενο!

Στην κούτα ΕΦΤΑ. Σαν τα θαύματα.

Που άντεξαν, όμορφα.

Κουράστηκα πολύ.

Ξαλάφρωσα.

Ό,τι γελιέμαι πως μου χρειάζεται

Κυλάει με το αίμα μου

Προς και από την καρδιά μου διαδρομές

Εκεί που δεν φτάνουν τροχονόμοι τέλους.

Γκρεμίζω τα αφιλόξενα ράφια.

Μια τελική θύμηση αγνότητας.

Να μην τσούζει άλλο το βλέμμα.

Σωριάζομαι νικήτρια στο άδειο πάτωμα.

Ελα μαγικό μου χαμόγελο.

Οργασμός. Από μένα για μένα.

Προχωράμε, ψυχή μου?

*Οι φωτογραφίες είναι απο το flickr.com εκτός απο τα πινέλα που είναι τα δικά μου...τα θυμάστε απο το παιχνίδι?

**η μουσική που ακούγεται ήταν η έμπνευση μου γι'αυτές τις σκέψεις. Είναι ένα μαγικό πάντρεμα ιρλανδικών και αραβικών ήχων. Λέγεται Celtic Odyssey - From Dublin to Dakkar. Τραγουδάει Ο Cheb Mami. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΔΥΝΑΤΑ. :)

Friday 14 December 2007

Η Σοφία πριν το ταξίδι...

Η Σοφία μετράει τα 88.

Χαρακτηρίζεται κλινήρης με πνεύμα διαυγές.

Συνδυασμός που δεν σκοτώνει

και γι’αυτούς που την αγαπούν και την βοηθούν, σκάει γάιδαρο. Έτσι ήταν πάντα.

Αγαπούσε πολύ και συγχρόνως ήταν με πάθος δυσανεκτική.

Μεγάλωσε τρεις γενιές παιδιά που γίναν η δική της οικογένεια. Τα αγάπησε σαν τις μανάδες τους, τα γαλούχησε δύναμη, εικόνες και σοφία ζωής. Κάποτε αγάπησε κάποιον αλλά χάθηκε το ‘ίσως’ σε προπολεμικούς αναστεναγμούς. Όμως την ζωή και τα κόλπα της τα ήξερε προς έκπληξη κάθε άτακτου παιδιού και πονηρού εφήβου.

Η Σοφία ξέρει τις πιο ωραίες ιστορίες από τα μικράτα της στην Αμοργό μέχρι τα πιο ευφάνταστα παραμύθια των εκατό χρόνων. Δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αξιοποιήσει τα ταλέντα της παραέξω – είναι όμως τόσο πολλά…Αφοσιώθηκε στις αποφάσεις της και ό,τι έκανε ήταν το καλύτερο για όλους. Αυτό που δεν έδωσε για την δική της ευκαιρία. Για πάρτη της.

Η Σοφία μένει αποκλειστικά πια σ’ένα σπίτι που μπόρεσε να κάνει δικό της μετά από 50 χρόνια δουλειάς. Και κλείνει ένα χρόνο εξάρτησης για ένα ποτήρι νερό.

Αλλεργική – με δική της γνωμάτευση πριν πολλά χρόνια! – στα φάρμακα,

αντέχει αφόρητους πόνους που ντανιάστηκαν στα καφάσια- χρόνια.

Θυμώνει, πονάει, μαλώνει, στεναχωριέται και περιμένει…

Η Σοφία περιμένει, κλαίγοντας τις νύχτες, την λύτρωση του τέλους.

Η Σοφία ‘χαίρει’ άκρας νοητικής υγείας...

Έτσι η Σοφία είναι πολύ δυστυχισμένη.

Γιατί ξέρει ότι αυτό ΔΕΝ είναι ζωή.

Είναι στάση παγωμένη στο σκοτάδι.

Για έναν προορισμό που αναγκάστηκε να αγαπήσει.

Εύχομαι να ξεκουραστεί γρήγορα.

Μια νύχτα που δεν θα την φοβίσει.

*Η φωτογραφία "never too late" απο το flickr.com

**Tο τραγούδι είναι το "Εγώ σ'αγάπησα εδώ" της Ε.Τσαλιγοπούλου

Friday 7 December 2007

The grand ballroom of my dreams...

Η διαύγεια στα παιχνίδια του μυαλού και της ψυχής, μούχει ανοίξει μια σάλα χορού με πανέμορφα ρούχα, περίτεχνους πολυέλαιους να φωτίζουν τις κινήσεις των χορευτών και αλλόκοτα συνδυασμένα χρώματα στους πίνακες των συναισθημάτων μου. Μια ορχήστρα χαϊδεύει τις αισθήσεις μου καθώς συστήνομαι σε ποιητές, ζωγράφους, γκαρσόνια και ανεπιθύμητους. Χορεύω, το ξέρω! Καιρό είχα να σηκώσω τα πόδια από το έδαφος. Έχω ξεχάσει, νόμιζα. Αλλά, κοίτα με. Χορεύω! Αφήνομαι, παρασύρομαι, χώνομαι και αποστασιοποιούμαι. Με ταλέντο πια. Θυμάμαι τις σωστές κινήσεις. Με την σιγουριά πολλών πτώσεων τολμάω και νέες φιγούρες, ξυπόλυτη σαν την Ισαδώρα Ντάνκαν, γυμνή όπως η Ναυσικά του Οδυσσέα…αφομοιώνω ελλειπτικούς στίχους και πινελιές αναστεναγμών με μια ευκολία που ταυτόχρονα με δυσκολεύει. Τώρα που καταλαβαίνω, φοβάμαι μήπως προχώρησα επικίνδυνα χωρίς τις πατερίτσες της αποδεκτής λογικής…τα παράθυρα της σάλας αυτής, δεν καλύπτονται από τις πλούσιες ολόχρυσες κουρτίνες της ανέμελης άγνοιας. Το φως του φεγγαριού μαρτυράει στο πρόσωπο μου πικρή γνώση, σκληρή διαύγεια, αλήθειες χωρίς όπισθεν. Στέκομαι για ΜΙΑ στιγμή. Τόσο μόνο χρειάζεται για να νοιώσω μόνη ανάμεσα στους δικούς μου ξένους, μόνη ακόμη κι απ’τον παλιό μου εαυτό, που δεν μπορεί να με φτάσει. Παίρνω ένα ποτό και συνεχίζω την βόλτα μου. Που ποτέ δεν με γυρνάει στην αφετηρία. Ό,τι περνάω, διαλύεται. Ακούω κουβέντες σε άλλη γλώσσα. Ερωτήσεις που τις απαντήσεις ψάχνω να δώσω αλλού. Γέλια όλων των αποχρώσεων και μάτια ανήσυχα με ακολουθούν. Δεν μ’αφήνουν. Ασφυκτιώ. Με το πιωμένο ποτήρι χτυπάω το κλειστό παράθυρο μέχρι να σπάσει. Νοιώθω μικροσκοπικά γυαλιά στο δέρμα μου και επιτέλους ανασαίνω ζωντανή. Δεν έχει ξεχάσει το σώμα μου να νοιώθει. Πονάει, κρυώνει, ματώνει, βλέπεις? Γύρω μου ο χορός δεν σταματάει. Κανείς δεν προσέχει αυτούς που νοιώθουν ευτυχώς. Αλμύρα μιας θάλασσας κοιμισμένης περνάει απ’τα μάτια μου. Τα σκουπίζω άτσαλα. Κι ας έπρεπε να τάχω συνηθίσει πια. Ήθελα να σου πω γι’αυτό. Και γι’αυτό. …ακούς ακόμη? Με ακούς… Ακόμη…? *Η μουσική είναι το "Des oragees pour la nuit" από την ταινία "Betty Blue" συνθέτης Gabriel Yared **η φωτογραφία του metrix X στο www.flickr.com

Tuesday 4 December 2007

Everybody knows...

"Writing" by A BOUT DE SOUFFLE - flickr.com

Όμορφο πρωινό Τρίτης. Χωρίς λόγο. Απλά γιατί νάμαι.

Μέρες τώρα σκέφτομαι όλη αυτή την φάση του διαδικτύου. Όλους αυτούς που πρωτόγνωρα συναναστρέφομαι, τις χαρές και συγκινήσεις που ανταλλάσσουμε, τα κοινά ‘αχ’ που μας ξεφεύγουν.

Νοιώθω προνομιούχα στην (blogo)γειτονιά που μένω. Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ανθρώπους, παίρνω πολλά κι εύχομαι να δίνω και κάτι. Το μυαλό μου ανέβηκε τμήμα μπορώντας να διαβάσω τόσα ενδιαφέροντα πράγματα που σε ένα βιβλιοπωλείο ή σε μια γνώριμη παρέα δεν θα έβρισκα σε τέτοια ποικιλία.

Το πιο μαγικό πράγμα του διαδικτύου είναι ακριβώς αυτό. Το πώς σε φέρνει κοντά σε ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχες ποτέ την ευκαιρία να τους γνωρίσεις. Και με όλη την άνεση να επιλέξεις πόσο κοντά θα έρθεις και το πότε.

Δεν παύω να έχω την αίσθηση όμως ότι αυτή ακριβώς η ευκολία με την οποία μπαίνουμε όλοι από πόρτες που δεν κλειδώνουν, έχει διπλή όψη. Και σε αυτό προστίθεται η μερική έως και ολική ανωνυμία, η δυνατότητα να μπαίνεις αθόρυβα σε άλλα σπίτια χωρίς απαραιτήτως να δίνεις το παρών.

Όπως λοιπόν και στον 'έξω' κόσμο, έτσι κι εδώ, δεν είμαστε όλοι φίλοι. Υπάρχουν προτιμήσεις, ενοχλήσεις, πικρία, ζήλιες, κλεψιές. Και η ανωνυμία είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να τα εκφράζεις. Χωρίς συνέπειες. Έχω πετύχει λεκτική βία και αισχρότητα σε blogs αξιόλογων ανθρώπων και εν αντιθέσει με τον έξω κόσμο, κανείς δεν μπορεί κυριολεκτικά να πετάξει έξω τον λυσσασμένο με μίσος σχολιαστή. Scary,eh?

Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι το blogging είναι ακόμη σε νηπιακή φάση στην Eλλάδα. Οι άνθρωποι ανοίγονται με σκέψεις, γραπτά, δημιουργίες και κάποιοι άλλοι εισπράττουν χωρίς να μοιράζονται. Δεν το κάνουμε όλοι? Μπαίνουμε σε σελίδες, βλέπουμε μια φωτογραφία που μας αρέσει, τσούπ, την κατεβάζουμε. Δε ρωτάμε κανέναν. Με τον ίδιο τρόπο, διαβάζουμε κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον και ανά πάσα στιγμή το αντιγράφουμε, αν θέλουμε, χωρίς ποτέ να ζητήσουμε άδεια…

Τέλος πάντων. Για άλλο λόγο ξεκίνησα σήμερα αυτή την σκέψη. Ήθελα να φτάσω στο εξής: νομίζω ότι το διαδίκτυο είναι ρομαντικό. Ναι, νομίζω ότι είναι ο εξελιγμένος τρόπος που επιλέξαμε κάποιοι για να αλληλογραφούμε. Θυμηθήκαμε τον γραπτό λόγο. Έχω ανταλλάξει τηλέφωνα με κάποιους που έκτοτε έχουμε γίνει φίλοι. Η χαρά μου όμως παραμένει σε αυτό το μέσο επικοινωνίας παρ’όλη την ευκολία να σηκώσεις ένα τηλέφωνο και να τα πεις. Η ίδια η τεχνολογία λοιπόν μας γύρισε πίσω στα όμορφα, στην τέχνη του περίμενε, στην αγωνία μιας απάντησης όπως κάποτε που περιμέναμε τον ταχυδρόμο για κάτι με αληθινό γραμματόσημο και ανθρώπινες λέξεις μέσα.

"Letter" by ARSLAN - flickr.com

Και με τον ίδιο τρόπο έχουν δημιουργηθεί ερωτικές σχέσεις. Κάποιες άξιζαν, κάποιες όχι. Σε κάθε περίπτωση, μας ξαναδίνεται η ευκαιρία για ‘κόρτε’, για ένα φλερτ μέσω γραμμάτων. Πόσα βιβλία έχουν γραφτεί για την αλληλογραφία σπουδαίων δημιουργών, γράμματα ερωτευμένων, ουσία πέρα από την καθημερινότητα ενός sms

Δεν είναι όλα τρομακτικά στην τεχνολογία. Και αυτή η καημένη αναγνωρίζει σταθερές αξίες, πατάει στην σιγουράντζα του ανθρώπινου παράγοντα για να προχωρήσει.

Κάποια στιγμή ονειρεύομαι ότι θα μπορώ να περάσω τα δικά μου γράμματα στην μνήμη αυτού του διπρόσωπου θηρίου που λέγεται υπολογιστής και να πατάω τα πλήκτρα με τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα…

« Αγαπημένε μου φίλε…

Μούλειψες... »

Saturday 1 December 2007

Hothouse Flowers

Λονδίνο, 1990. Για διαφορετική μου τύχη, ο πατριός του κολλητού μου στο κολέγιο, ήταν μουσικός παραγωγός. Αυτό θα πει ότι ακούγαμε πολλά demo(σε κασέτες!) και πηγαίναμε σε διάφορες μικροσκηνές και ακούγαμε νέους καλλιτέχνες.

Αυτούς που θυμάμαι κι έχω ακόμη 2 κασέτες demo, είναι οι απίστευτοι Ιρλανδοί Hothouse Flowers. Ωραίοι τύποι και απίστευτη μουσική. Τόσο ωραίοι τύποι που ποτέ δεν τα κατάφεραν στην ζούγκλα της μουσικής βιομηχανίας όπως τους άξιζε. Απόδειξη είναι οι φανατικοί θαυμαστές τους (όπως εγώ) που ανεβάζουν μουσικές και βίντεο τους όπου βρουν. Συνεχίζουν τις εμφανίσεις, έχουν βγάλει και πιο νέα άλμπουμ, αλλά προτιμούν, όπως πάντα, την ήπια οδό.

Δεν είμαι του ιστορικού μπλα μπλα. Όποιος θέλει να τους ψάξει περισσότερο, έχουν official site στο http://www.hothouseflowers.com . Δυσκολεύτηκα να βρω και μουσική να κατεβάσω – από κασέτα, πώς να περάσω την μουσική στο computer?). Γι’αυτό σας βάζω και δύο αγαπημένα μου κομμάτια από το youtube. Για να τα ακούσετε, πατήστε την παύση στο Gcast μετά το πρώτο τραγούδι.

Καλό σαββατοκύριακο

ΥΓ.Η ανάρτηση, έγινε μετά από το άκουσμα ενός πολύ καλού ελληνικού συγκροτήματος, φίλων του ανακούς στο blog του. Για πηγαίντε και από κει. Αξίζει τον κόπο!

ΥΓ2.το τραγούδι που ακούγεται, είναι το An emotional Time Hothouse flowers

Hothouse Flowers - The Older We Get

::The Older We Get:: As a child touching age we think that its so That life love and everything is easy to know The old, they can't reach us, Their ways are not ours Though the furrowed our futures Our freedom they bore The older we get the further we see The more we mean to each other The more you mean to me I believe in these people I believe in this age Though I hear about torment in lifes lonely page Yet still we walk strong Well remember we're free For the truth we are given For what we believe The older we get the further we see The more we mean to each other The more you mean to me I have searched out the answers To the mysteries the laws Though I still find barriers Yet still I would fall But I struggle on The truth that I seek But I must remain strong For the lonely the weak the weak the old The older we get the further we see The more we mean to each other The more you mean to me