Wednesday 1 August 2007

Logbook πολυτελούς φυγής...(2η μέρα)

ΣΑΒΒΑΤΟ Είμαι μακρυά απ'όλα τώρα και μ'αρέσει. Χόρτασα την μοναξιά μου, τον ύπνο μου απλωμένη σε διπλό κρεββάτι, τα όνειρα μου φανερά να χορεύουν στο δωμάτιο όπου δεν υπήρχε άλλος. Σπονδυλωτές οι σκέψεις μου.και όσο πιο απαγορευμένες, τόσο μεγαλύτερη ελευθερία νοιώθω που μπορώ με το μυαλό να πηγαίνω όπου θέλω, να θυμώνω στα άδικα που μούκατσαν χωρίς να τα υπομένω στωικά, να εξοργίζομαι ανεξέλεγκτα χωρίς για λίγο να νοιώθω συμπόνοια, να κάνω κομμάτια τις αμπελοσοφίες κάποιων γύρω μου που τίποτα δεν έχουν ζήσει, να φαντάζομαι εμάς μαζί σε κάποιο σημείο του κόσμου χωρίς ρολόι, χωρίς λόγια. Όσο μεγαλύτερη πίεση υφίσταμαι στην εξωτερική μου ζωή, τόσο μεγαλύτερο καταφύγιο έχει γίνει το μυαλό μου, που παραμένει ατίθασο και ατρόμητο. Δεν με τρομάζουν οι κακές σκέψεις, ποτέ δεν έντυνα τ'αρνητικά. η θλίψη είναι πιο άξιος αντίπαλος. Έρχεται εύκολα και σε παρασέρνει. καμιά φορά με ασήμαντες αφορμές. χωρίς προειδοποίηση. 2η μέρα ξενοιασιάς. χάρη στους γονείς, στην αλλαγή , στην μοναξιά, στις ανέμελες φάτσες διακοπών, μια μέρα χωρίς πραγματικότητα. για λίγο φλέρταρα πως τίποτα δεν μου συμβαίνει. τα ανθρωπάκια μου έπαιζαν χαρούμενα στο νερό και γω να έχω να σκεφτώ μόνο αν θα μπω, μήπως να κάτσω λίγο στην σκιά, θα μπορέσω να στρίψω τσιγάρο στον αέρα. ωραίες απορίες, εύκολες. κοιτούσα γύρω μου όλους αυτούς με μηδέν μυαλό και μηδέν ανησυχία και για λίγο μούκανε καλό. δεν υπάρχει μιζέρια, δυσκολία, στεναχώρια εδώ.όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην εικόνα. τι εύκολα...τι ψεύτικα... χάθηκα στις βουτιές και μετά ξάπλωσα και άκουγα την μουσική, ανέμελη κι αυτή. ήπια κι ένα ποτό. με τους ελαφρόμυαλους και για λίγο έγινα και γω. χρώματα πολλά. η δύση που έριχνε τα πορτοκαλί της στα κύματα της θάλασσας,-σήμερα πιο σκούρη μπλέ,το λάδι πάνω στο δέρμα μου που αντανακλούσε τον ήλιο, το δροσερό διαφανές απο τα παγάκια και το λεμόνι που ρούφηξα στο τέλος. στην υγειά μας...

4 comments:

Tradescadia said...

Το ταξίδι σου με ταξίδεψε κι εμένα! Τι όμορφα που είναι να κατεβάζεις τους διακόπτες του μυαλού! Λυτρωτικό σχεδόν! Κράτα όλες τις όμορφες εικόνες στο κουτάκι της ψυχής σου και όταν η πόλη η αδυσώπητη σε πνίγει, άνοιγέ το και παίρνε βαθιές ανάσες! Καλό Μήνα!

Αλεξάνδρα said...

Να ξεχνάς τα σοβαρά... τι καλά!

Να βουτάς στα βαθιά και να μην σε απασχολεί...

Φιλενάδα ίδια τα ζητούμενά μας στις διακοπές: αυτό ζητάω: το τίποτα. Να μην σκέφτομαι τίποτα σπουδαίο. Θέλω κάθε σημείο του σώματός μου να ξεκουραστεί. Του το χρωστάω που μ΄ανέχεται, που μ΄αντέχει..

Να περνάς καλά!

maya said...

@adiple
αυτό το τίποτα που μπορεί να μας γεμίσει...αυτό το άδειασμα. μία τα θέλω όλα γεμάτα, την άλλη ν'αδειάσω τελείως! θα την βρούμε την άκρη φτάνει να ξεκουράσουμε το μηχανάκι που μας τρέχει απο μέσα. πολλούς ρυθμούς τζογάρουμε μαζί. είναι τρέλλα. αύριο φεύγω, εσύ παρασκευή. κάτι θα καταφέρουμε φιλενάδα! τουλάχιστον τις βουτιές στα βαθιά...δεν τις γλυτώνουμε!
πολλά πολλά φιλιά
χχχ

maya said...

@tradescadia
όλα απο το μυαλό μας ορίζονται. ό,τι μας συμβαίνει, ό,τι κυνηγάμε, ό,τι μας πονάει, ό,τι επιτρέπουμε, ό,τι καλούμε, ό,τι βιώνουμε. εμείς-ο καθένας για τον εαυτό του- επιλέγει την ζωή του και τι χρώμα θάχει.
η μαγκιά δεν είναι που το ξέρουμε αυτο. η μαγκιά είναι να το κάνουμε εργαλείο για να πετάξουμε.
μμμ...στην προσπάθεια όλοι!
καλό μήνα γλυκιά μου-χαίρομαι που πήρες τζούρα!
χχχ