Wednesday 29 August 2007

Αχ θάλασσα μου σκοτεινή...

βγήκα χτές το βράδυ. κάθε βράδυ βγαίνω. δεν μπορώ να κάτσω σπίτι. ήπια δύο ποτά. δεν ήθελα άλλο, όχι έτσι. ήταν νομίζω πανσέληνος. είδα το ολόγιομο φεγάρι ξαφνικά. το αγνάντεψα να με συνεπάρει λίγο απο το σφίξιμο που νοιώθω τόσες μέρες. γαλήνεψα στιγμιαία. λίγη ομορφιά κύλησε μες το αίμα μου. γύρισα σπίτι. έβγαλα τον σκύλο μου. και το είδα πάλι. εκεί. αγέρωχο. φωτεινό. πολύ μακριά για να νοιάζεται για την καταστροφή μας. όμορφο. πήρα τα κλειδιά, μπήκα στο αυτοκίνητο κι έφυγα για το μόνο μέρος που ξέρω οτι δεν φτάνει η φωτιά: την θάλασσα. ελεύθερη γιατί το αποφάσισα μόνη. και πήγα . μες απ'την αθήνα για να μην δω μαύρο πράσινο. έφτασα σε μια παραλία που την μέρα ίσως δεν θα ανεχόμουν να καθήσω, όμως χτες το βράδυ ήταν καλλονή με την σελήνη παρέα. ασφυκτιώ μέσα σε τόση απελπισία. έχει σβηστεί τόση ομορφιά και αγνότητα αυτές τις μέρες. δεν βρίσκω νηνεμία πουθενά. άδειασα απότομα. έπρεπε κάπως να με συνεφέρω, να τηρήσω ελάχιστα την υπόσχεση μου οτι θα φέρω την δύναμη που ένοιωσα στην θάλασσα των κυκλάδων εδώ στο χάος. και χρειάζεται η πνοή αυτή περισσότερο απο πριν. χρόνια έχω να κάνω κάτι έτσι παρορμητικά. κάθησα για λίγο, έστριψα ένα τσιγάρο με το φως του φεγγαριού και το ρούφηξα, εκεί στην έρημη παραλία. ξάπλωσα στην νωτισμένη άμμο χωρίς καθόλου να νοιάζομαι. άκουγα μόνο την ανάσα μου την χτυπημένη, την μοναχική. αναρωτιέσαι τι έκανα μετά? ναι, το έκανα. έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στην θάλασσα μου. κολύμπησα με το φεγγάρι και σκέψεις ταξιδιάρικες, θυμήθηκα λαχτάρες ερωτικές, ένοιωσα το κορμί μου να ζητάει. έρωτας, η μόνη δύναμη γαμώ την θλίψη μου. κρύα η νυχτερινή θάλασσα, τα χρώματα μέσα απ'τις αισθήσεις με αγκάλιασαν για λίγο. μακροβούτι σκοτεινό αλλά γλυκό σαν γαμήσι, αργό και δυνατό μαζι. ένοιωσα για μια στιγμή ενοχή που μπορώ να νοιώσω όμορφα μέσα σε τόση οδύνη...αλλά ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου. για να αντέξω. πρέπει να αντέξουμε ότι αφήσαμε να συμβεί. γιατί θάρθουν χειρότερα πολύ. δεν είδαμε ακόμη τίποτα φοβάμαι... λιγοστεύουν όλα. σε μια στιγμή ο θάνατος αναιρεί υπάρξεις και ό,τι γύρω μας αγαπήσαμε. δεν θέλω να κάτσω στωικά να κοιτάω την κατάντια μας. θέλω να αρπάξω τώρα περισσότερο απο ποτέ κάθε στιγμή ευτυχίας που θα μου κλείσει το μάτι. η πραγματικότητα μόλις έγινε κάδος σκουπιδιών. θέλω να ανασάνω όσο προλάβω αμόλυντο αέρα και αλμύρα. να ευχαριστηθώ την γεύση κορμιού που να ποθώ, να κοιμηθώ πολλές νύχτες πάλι με χαμόγελο στα μουδιασμένα χείλη. η ζωή είναι πολύ μικρή έτσι όπως πάμε. είναι όμως και πολύ μεγάλη για να αντέξουμε τέτοιο όλεθρο. αρνούμαι να κάτσω με τα χέρια στις τσέπες απλά να κλαίω τα χαμένα. γιατί έπονται μύρια...έτσι ξέρω να αντιδρώ. βαρέθηκα που είμαι τόσο ασήμαντη σε αυτή την κολοχώρα. δεν θέλω να ξέρω. τον μικρόκοσμο μου θα ομορφήνω σαν μακέτα. εκεί φτάνω. έχω κάποιο έλεγχο.

8 comments:

Anonymous said...

Μια νότα αισιοδοξίας.. κάτι που όλοι μας χρειαζόμαστε για να μαζέψουμε ο καθένας τα κομμάτια του...
Ωραία ιδέα μου έδωσες για το βράδυ, αντί να καθηλωθώ στις ειδήσεις, μάλλον θα πάω να ηρεμήσω σε κάποια θάλασσα!!!

E said...

Αχ βρε φιλενάδα... έχεις τοσο δίκιο..
Πρέπει να είμαστε εμείς πρώτα όρθιοι αν θέλουμε να ξαναστήσουμε γύρω μας, ότι μας γκρεμίζουν...

Δεν έχω βρει ούτε χρόνο, ούτε κουράγιο να το κάνω ακόμα... Αλλά θα το κάνω... όχι από εγωισμό... Για να ΄χω να δώσω... Πόσο να τραφείς πια από το υστέρημά σου??

Φιλια καρδούλα μου, λίγο πιο αισιόδοξα σήμερα... :)

maya said...

@stalagmatia
έχω κόψει τις ειδήσεις πολύ πριν τις φωτιές. τώρα μου ακούγεται εξωφρενικό κιόλας να κάτσω να τους χαρίσω τον χρόνο μου!
χαίρομαι που σούδωσα ιδέα. δεν θα το μετανιώσεις!!!
καλό απόγευμα.
χ

maya said...

@elena72
αν σου πω οτι λίγο φοβήθηκα οτι θα με βρίσουν με αυτό το post? αλλά ένοιωσα για λίγο πάλι όμορφα και εδώ τα μοιράζομαι. χαίρομαι που συμφωνείς.
ουφ! λίγο σαν να έκανα αταξία (που έκανα δηλαδή!) ένιωσα χτες την νύχτα.
αγκαλιά σου στέλνω κρυφά αλμυρή
χχχ

E said...

Τα΄χουμε ξαναπεί καρδούλα μου... Ηδονή και οδύνη συμπορεύονται, θέλουμε δεν θέλουμε. Αδερφάκια, χέρι χέρι πάνε...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να σου την "πουν". Αν ήσουν σπίτι και έβλεπες τηλεόραση, θα πρόσφερες περισσότερα??? Μετριόμαστε στην ουσία της προσφοράς μας, κι όχι στο πως περάσαμε ένα συγκεκριμένο βράδυ... έτσι δεν είναι?

mAuVe said...

Παρακολουθώ γι’ ακόμη μια φορά το ξεδίπλωμα της ψυχής μου & συλλογίζομαι… αυτό το κορίτσι σίγουρα θα ήταν φίλη μου…
Η αίσθηση & η γεύση από το μακροβούτι έφτασε μέχρι εδώ maya…
Για πολλά χρόνια το moto μου είναι «η στιγμή που περνά και χάνεται»… στη θεωρία είμαστε όλοι καλοί… στην πράξη όμως?
Σου κλείνω συνωμοτικά το μάτι … καλά τα πας… γαμώ και τη δική μου θλίψη…

μωβ φιλιά γλυκό μου
ν.

maya said...

@elena72
ηδονή και οδύνη. πολύ δυνατός συνδιασμός, πόσο δίκιο έχεις φιλενάδα.
είμαστε κατα μια έννοια καταραμένοι εμείς, όσοι σκεφτόμαστε ό,τι νοιώθουμε και νοιώθουμε ό,τι σκεφτόμαστε. ευλογημένοι που κάθετι το ζούμε μέχρι τις φλέβες και καταραμένοι για την ένταση του πόνου που αναγνωρίζουμε. σε όλα.
πολύ γλυκά σου στέλνω αγκαλιά
σαν μετά απο καφεδάκι σε βεράντα...
χχχ

maya said...

@mauve
και συ φίλη ζεστή αγκαλιά παίρνω απο σένα. τώρα, διαβάζοντας σε μετά την έλενα, με κάνατε και δάκρυσα (τι ευκολοσυγκίνητη έχω γίνει...είναι η ηλικία?) και τελειώνοντας με το "γαμώ και την δική μου θλίψη" μούφυγε γελάκι.

πόσο έντονα γίνονται όλα μέσα απο την δυσκολία. το παρακολουθώ καιρό τώρα που ζορίζομαι απο πολλές μεριές. λες και όλα είναι σε bold. ΟΛΑ. μόνο με μέτρο το μαύρο φαίνεται λάμπουν τα χρώματα νατασσάκι μου. οι λίγες "στιγμές, που περνούν και χάνονται" είναι όλο και πιο δυνατές.

μήπως να μην παραπονιόμαστε? τι να πουν οι άλλοι που μην νοιώθοντας τις φουρτούνες δεν θάχουν ποτέ την ιλαρότητα του τέλειου?
"αμπελοσοφίζω"?
...

σε φιλώ με αγκαλιά φίλης. έτσι. σκαστά. γνώριμα.
χχχ