Tuesday 21 August 2007

Αντίο .

Το τελευταίο. ένας μήνας στο νοσοκομείο τελείωσε σήμερα. μπήκε με μια απλή λοίμωξη. επιδεινώθηκε, αποδυναμώθηκε ο οργανισμός απο λάθος αντιβιώσεις και άρπαξε το τρομερό μικρόβιο της εντατικής που απο το 1952 δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. τέλος. θείος μου. της αδελφικής μου ξαδέλφης πατέρας. τέλος. 17 ιουλίου έκανε διακοπές. τώρα δεν είναι πια εδώ. έφυγε για το άλλο ταξίδι, το μεγάλο. έτσι. ξαφνικά. αυτός ο πόνος του θανάτου. πόσο ολοκληρωτικός. κάνει τα άλλα να φαντάζουν παιδικά. η οδύνη στα μάτια, τα καυτά δάκρυα, η φωνή που αλλάζει η χροιά της. όλα έχουν μια άλλη απόχρωση. τίποτα δεν χωράει μαζί με τέτοιες στιγμές. ο χρόνος έχει άλλο ρυθμό. οι κουβέντες λυτρωτικές. αναμνήσεις, διαδικαστικά, περιλήψεις των τελευταίων ημερών, οι υποψίες, η ανακούφιση αν δεν πόνεσε, τα γαμημένα "αν" που πάντα πέφτουμε στην παγίδα ενώ ξέρουμε οτι τίποτα πια δεν αλλάζει. και κάθε τόσο η άρνηση. δεν τον πιστεύουμε εύκολα τον θάνατο. δεν χωράει στην ζωή. δεν τον καταννοούμε. είναι πιο μεγάλος, πιο δυνατός, παντοτινός όπως η ζωή δεν μπορεί νάναι. λες θ'ανοίξει τώρα την πόρτα και θα μπει. το ελπίζεις σχεδόν. μα την επόμενη στιγμή, πάλι ξέρεις. και το χειρότερο. ο πόνος των άλλων. αυτών που αγαπάω. που δεν μπορω να απαλύνω τίποτα απο το σκίσιμο που νοιώθουν. είμαι εκεί και δεν μπορω καθόλου να πάρω την οδύνη απο μέσα τους. τον δικό μου πόνο, τον γνωρίζω. αλλά η αδυναμία να κάνω κάτι όταν κάποιος που αγαπάω πονάει, αυτό με ξεπερνάει. και αύριο θάναι δύσκολα. μεθαύριο η κηδεία. και μετά η υπόλοιπη ζωή. αλλοιώτικη. κουράγιο εύχομαι. να μαλακώσει ο πόνος. και καλό ταξίδι σε σένα.

19 comments:

Αλεξάνδρα said...

"Σαν θα πεθάνει ο άνθρωπος
δεν πρέπει να τον κλαίτε.
Να τον εκλαίτε μια φορά
την ώρα που γεννιέται"

λέει μια μαντινάδα που την πρωτοδιάβασα όταν ο θάνατος πήρε τον πατέρα μου.

Αχ ο πόνος του θανάτου!!!

Να τον θυμάστε!!!

Θά θελα να ΄σουν κοντά ίσα να σ΄αγκαλιάσω και να κλάψω παρέα σου...

Tradescadia said...

Μεγάλη αγκαλιά...Χωρίς λόγια...

maya said...

@tradescadia
αυτές οι στιγμές δεν έχουν λόγια πολλά. πλανιούνται τόσα στον αέρα, ζυμώνονται τόσα μέσα μας.
η αγκαλιά είναι το μόνο σωτήριο χάπι. δεν την βγάζω χωρίς. σ'ευχαριστώ καλή μου. να αφεθώ λίγο και να έχω να προσφέρω και γω στους δικούς μου. είναι το μόνο που φτάνω. αυτά δεν αλλάζουν, μόνο τα χαιδεύουμε να μην μας ξεσκίζουν ολότελα.
φιλιά
χχχ

maya said...

@adiple
θα την θυμάμαι την μαντινάδα σου φιλενάδα. σοφή και δύσκολη.

νοιώθω την αγκαλιά όπως προσπαθώ να την δώσω και γω. με πολλή τρυφερότητα . σ'ευχαριστώ.
μεγάλη σύμμαχος η μνήμη, συντροφιά αόρατη και συμπαγής.
σε φιλώ πολύ γλυκά. πάλι ευχαριστώ.
χχχ

mAuVe said...

τη σκια του θανάτου την ένοιωσα με την αποχωρισμό του πατέρα μου... θυμάμαι με τι λαχτάρα περίμενα την καλύτερή μου φίλη να βυθιστώ στην αγκαλιά της, καθώς και την πιο αγαπημένη μου ξαδέρφη που κλαίγαμε ούτε κι εγώ θυμάμαι για πόση ώρα αγκαλιασμένες... θύμωνα με τον πολύ κόσμο που είχαμε σπίτι... με τις άσκοπες, επαναλαμβανόμενες, ανούσιες κουβέντες... όλα μικραίνουν γύρω μας μπροστά σε κάτι τόσο δυνατό...
την ξαδέρφη και τα μάτια σου, θα δεις πόση δύναμη θα πάρεις! είναι απίστευτο maya μου αλλά ναι την βρίσκεις τη δύναμη, την αντοχή... κάτι σε σπρώχνει να τα καταφέρεις κι εσύ είμαι σίγουρη πως θα 'σαι εκεί γι' αυτούς που σε χρειάζονται...
Την πιο σφιχτή μου αγκαλιά σου προσφέρω, με μάτια κλειστά & σιωπή... τιμή για κείνον που έφυγε... να χει καλό ταξίδι...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Δύσκολες ώρες..μα πολύ δύσκολες και βασανιστικές που όλοι μας ζήσαμε σε κάποια στροφή της ζωής μας, χάνοντας προσφιλή πρόσωπα.
Καλή δύναμη!

E said...

Maya μου...

........

Την αγάπη μου, όλη μου την αγάπη σου στέλνω.

Φιλια καρδούλα μου

γιάννης φιλιππίδης said...

Ο χρόνος δεν υπάρχει στην κυριολεξία. Εμείς τον χωρίσαμε σε αναρίθμητα τκ τακ χωρίς νόημα. Ιδιαίτερα τέτοιες στιγμές, τέτοιες μέρες. Από τα 13 μου, θάνατοι και μνημόσυνα. Δε σκλήρυνα. Πονάω το ίδιο. Πάντα είναι το ίδιο δύσκολο. Σα βιασμός που επαναλαμβάνεται. Πολλά είπα. Τέτοιες στιγμές που θέλουμε να παρασταθούμε σ’ έναν άνθρωπο, μόνο να τον αγκαλιάσουμε μπορούμε –μακάρι να ήταν εφικτό- κι όχι λόγια. Μόνο σιωπή. Σ ι ω π ή.


Κι ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου, ίσως χαϊδέψει λίγο τα υγρά μάτια σου…

«…Τους αγαπημένους, που χάνονται ξαφνικά απ’ τη ζωή μου σαν να μην υπήρξαν ποτέ, μ’ αρέσει να τους σκέφτομαι σαν μικρές, ασθενικές, χάρτινες βαρκούλες, απ’ αυτές που φτιάχνανε τα παιδιά, κάποτε. Έτσι θέλω κι εγώ, να διπλώνω ένα αδύναμο κομμάτι τετράγωνου χαρτιού, να το κάνω πλεούμενο κι ύστερα να το ακουμπώ απαλά σε μια φανταστική λίμνη, ήρεμη κι απέραντη, γεμάτη αστραφτερό, καθαρό νερό. Σ’ αυτό το δικό μου νερό, οι βαρκούλες πλέουν ήσυχα στο άγνωστο άπειρο, πριν χαθούν αργά αργά από τα μάτια μου. Για πάντα. Έτσι. Χωρίς κλάματα, βαριές αρρώστιες και φόβο. Χωρίς βία».

Από καρδιάς, συμπονώ. Και σωπαίνω τώρα. Κουράγιο μάτια μου…

maya said...

@γιάννη φιλιππίδη
ο θάνατος δεν σκληραίνει. πάντα το ίδιο απροετοίμαστο σε βρίσκει. πάντα πονάς απ'την αρχή και κάνεις όλον τον κύκλο.
το μυθυστόρημα σου το έχω αγοράσει και λίγο-λίγο το προχωράω όταν μπορώ να έχω χρόνο. αργώ γι'αυτό και δεν σου έχω πει τίποτα. σε αυτό το κομμάτι δεν έχω φτάσει. αλλά σε ευχαριστώ γιατί σήμερα είναι λίγο σαν να μου το λες εμένα. με χαιδεύουν οι ζεστές σου σκέψεις. "χωρίς βαριές αρρώστιες, χωρίς βία."
έχω ένα συναίσθημα βαθιάς ωριμότητας σε τέτοιες στιγμές που μου δίνει δύναμη. δεν μπορώ να το εξηγήσω. αλλά ξέρω οτι κάνω ό,τι μπορώ και αυτό λίγο, ελάχιστα με ησυχάζει. σιώπη και αγάπη.
νάσαι καλά γιάννη μου
το παίρνω το κουράγιο για την δύσκολη αγριότητα της κηδείας αύριο. φιλιά πονεμένα γεμάτα.
χχχ

maya said...

@elena72
αγάπη. αυτό μόνο. εγώ, εσύ, όλοι μόνο αυτό. και όλα τ'άλλα μαλακώνουν, ξεκαθαρίζουν, αντέχουν.
σ'ευχαριστώ για το χέρι, το χάδι, την σκέψη. φιλενάδα πονεμένη και χαμογελαστή. παίρνω δύναμη. αύριο πάλι θάναι δύσκολα. θα είμαι όλη μια αγκαλιά. τους αγαπώ πολύ.
χχχ

maya said...

@mauve
πόνος μοιρασμένος...όσο μπορώ θα απαλύνω το ξερίζωμα της ζωής, το κενό το αβάσταχτο. αύριο πιο πολύ θα είναι άγριο. μετά θα είναι...το μετά. χωρίς κλίμακα δυσκολίας. μια συνεχής γραμμή πόνου και συνειδητοποίησης.
την ξαδέλφη που είναι αδελφή μου, την μικρή ξαδέλφη που παλληκάρι το έζησε μες την εντατική ένα μήνα, την θεία μου που ποτέ δεν υπήρξε μόνη και έχασε την θαλπωρή και την ζωή της όλη, τον πατέρα μου που έκλαιγε σαν μικρό παιδί, και την μητέρα μου που πιο άξιος, πιο δυνατός, πιο γεμάτος αγάπη άνθρωπος δεν έδειξε την μούρη του σ'αυτή την γη. έχω δύναμη. αγαπώ τόσο που λίγο θα κανακέψει την επίθεση αυτή.
καλό σου βράδυ νατασσάκι μου. ελπίζω να κοιμηθούμε.
σιωπή. και συ λες σιωπή. ό,τι πρέπει θα ειπωθεί αλλοιώς. καλό ταξίδι, εύχομαι και γω συνέχεια.

φιλιά σιωπηλά αλλά ξέρεις.
χχχ

Negma said...

Έχω περάσει πρόσφατα τόσο πόνο με τον χαμό λατρεμένου... Να,... λέω "πρόσφατα"... Κι όταν με ρωτούν "πότε" και λέω "πριν 2 χρόνια", βλέπω στα μάτια τους - κι ας μην το λένε - ένα "πρόσφατα το λες εσύ αυτό;". Πως μετριέται όμως ο χρόνος σε τέτοιες περιπτώσεις;

Ο θάνατος - όχι ο δικός μου, αλλά των ανθρώπων που αγαπώ - είναι το μόνο πράγμα που με κάνει να σηκώνω τα χέρια ψηλά... Είναι κάτι που δεν χωράει ο νους μου, η καρδιά μου... Κι ας λένε όλοι ότι "είναι το μόνο σίγουρο" και για αυτό λογικά θα έπρεπε να το αποδεχόμαστε τόσο εύκολα, όσο τη γέννηση ας πούμε...

ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ, ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ, ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΜΕΝΑ, ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΧΑΝΩ ΤΑ ΛΟΓΙΚΑ ΜΟΥ!

Σταθείτε ο ένας δίπλα στον άλλον, θυμηθείτε στιγμές αγαπημένες που περάσατε μαζί του, γελάστε, κλάψτε... Μαζί... Από την προσωπική μου εμπειρία, θεωρώ βάλσαμο αυτό το "μαζί"!

cindaki said...

Ότι και να πείς σε μια τέτοια στιγμή, δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε ο χαμός, ούτε ο πόνος...

Μια αγκαλιά σου στέλνω...

drunk tank said...

τα ειλικρινή μου συλληπητήρια.
καταλαβαίνω τον πόνο της απώλειας και συμπάσχω.
φροντίστε οι δυνατότεροι να στέκεστε πλάι σε εκείνους που χρειάζονται περισσότερο συμπαράσταση και ανθρώπινη επαφή.
ο παράδεισος της μνήμης κρατάει ζωντανούς μέσα μας τους ανθρώπους που για οποιονδήποτε λόγο δνε είναι πια κοντά μας.
συντηρείστε τη μνήμη και εκείνοι δε θα φύγουν ποτέ από κοντάς.

maya said...

@negma
ο χρόνος έχει άλλη μέτρηση όταν συναντά το άπειρο. οι στιγμές που ζούμε με το κενό της απώλειας είναι σε παράξενα σημεία του χρόνου που προχωρά. δεν το κατανοώ όταν συμβαίνει. σηκώνω και γω τα χέρια ψηλά, με δέος μόνο μπορώ να κοιτάξω τον θάνατο που τα ρημάζει όλα.
ΜΑΖΙ. μόνο έτσι λίγο μαλακώνει η αγριότητα. το ένιωσα αυτό σήμερα. μια ζεστασιά απο την αγάπη παντού γύρω μου.
φιλιά ακόμη συγκινημένα...
χχχ

maya said...

@sofi-k
ναι τα λόγια είναι περιττά. η συμπαράσταση του ενός στον άλλο, λέει πιο πολλά. η αγκαλιά. και ειδικά τις επόμενες μέρες. και τις ακόμη πιο επόμενες.
καλό απόγευμα
για μένα ακόμη παράξενο
και εξουθενωτικό
χχχ

maya said...

@drunk tank
μόνο αυτό μπορούμε να ορίσουμε. την αγάπη και την στήριξη σε αυτές τις άγριες στιγμές.όταν ο κόσμος σου γυρίζει τούμπα, νάναι κάποιοι να κρατήσουν τα μπόσικα.
αυτό μόνο και είναι ο κόσμος όλος.
νάσαι καλά!
χ

Talisker said...

Δεν ξερω ποσο μπορει να ειναι παρηγορητικο οταν σε πνιγει το γιατι...αλλα απο την ιδια ακριβως λοιμωξη που αναφερεις εφυγε η θεια μου..Ειχε μπει για ενα απλο ασθματικο επεισοδιο και δεν βγηκε ποτε ..ειχε μεινει το φαγητο στη μεση και η λεκανη για απλωμα στη βεραντα...δεν γυρισε ποτε να τελειωσει τις δουλειες της ...και δεν μπορει απο κει που ειναι να ξερει ποσο αλλαξε η ζωη της μανας μου και της αλλης μου θειας απο τη πρωτη ξαφνικη αναπαντεχη απωλεια σε ενα σπιτι που απο μακρια ακουγες το τραγουδι του σε τρεις νοτες..


Καμια φορα ο λογος ειναι μια παρηγορια...η χωρις λογο απωλεια η απο καθαρη ατυχια ή συγκυρια σε κανει να μην θες να ξεθυμωσεις.....

Εχεις ομως μια μεγαλη μεγαλη μεγαλη παρηγορια..."εφυγε χαμογελωντας..και γεματος"..
εφυγε ευλογημενα....

maya said...

@talisker
σ'ευχαριστώ. ναι. το ξαφνικό είναι δυνατό. το απρόοπτο -χωρίς βαριές ασθένειες- δυσκολοχώνευτο.
βρίσκει κανείς παρηγοριά μόνο στην έλλειψη συνειδητοποίησης του ανθρώπου που έφυγε ειδικά όταν φεύγει μέσα απο μεγάλες αγκαλιές να τον ξεπροβοδίζουν.
φιλιά
καλημέρα δυσκολεύομαι να πω. την μέρα των φωτιών στα μελίσσια, είχα πει πένθος. σήμερα δεν έχω λέξη για μας, για την ελλάδα. δεν έχω...
χχχ