Thursday 16 August 2007

Η συνέχεια ενός τέλους

Βιάστηκα... στην γωνία με περίμενε η πίκρα να μου κόψει το χαμόγελο. και πολλούς άλλους (πολύ πιο άτυχους) που τώρα δεν έχουν σπίτι. την πρώτη φωτογραφία έβγαλα σήμερα το μεσημέρι που έφτασε η φωτιά στο χιλιόμετρο απο μας. την δεύτερη όταν έφτασε κοντινότερα. για την ώρα έχουμε ύφεση. αλλά αναζωπυρώσεις μικρές σε πολλά σημεία. πέρασα όλη την μέρα μου σηκώνοντας τέντες στην πολυκατοικία, βρέχοντας τα δέντρα του κήπου, πάνω-κάτω έτρεχα και τελικά πάλι ανίκανη ένοιωθα. με τεράστιο δέος κοιτούσα τον μαύρο καπνό πίσω απο το σπίτι μας και ανέπνεα την αποπνικτική ατμόσφαιρα που άλλοι μου επέβαλλαν για το κολοχρήμα. τρόμαξα και θύμωσα τόσο πολύ που δεν είχα χρόνο να στεναχωρηθώ όπως όταν έβλεπα την πάρνηθα. το κεφάλι μου ακόμη πάει να σπάσει. η ένταση ήταν τόση που ούτε θυμάμαι πως πακέταρα τα παιδιά στης μαμάς μου, πώς πέρασαν οι ώρες, πόσες φορές χτύπησε το κινητό μου που τέλειωσε η μπαταρία, πώς άντεξα αυτήν την θέα. τώρα αρχίζω πάλι να πονώ. δεν έχω κάτι έξυπνο να πω, ούτε πια ξέρω τι να σκεφτώ. τάχω χαμένα. είναι σαν πένθος φέτος. ξέρεις οτι πρέπει να συνεχίσεις να ζεις αλλά δεν ξέρεις πώς. ψάχνεις για κάτι θετικό και δεν βρίσκει τίποτα να ξαποστάσει το πληγωμένο σου μυαλό, οι κατεστραμμένες αισθήσεις. κάποιοι μας έχουν για πολύ μαλάκες. και οι εμπρηστές που μας εξοντώνουν τον αέρα και την ομορφιά, και οι πολιτικοί που επισημοποιούν εκλογές σήμερα. and life goes on,eh? είναι δυνατόν γαμώ την τρέλλα μου? θα μείνει τίποτα πια? πόσο έρμαιοι είμαστε στον κάθε ανεγκέφαλο που μας επιβάλλεται και μας κλέβει ό,τι αξίζει και δεν αγοράζεται? τι να κάνει κι αυτή η ρημάδα η φύση πια? πόσες φορές θα ξανασηκωθεί και θ'αρχίσει απ'την αρχή? πόσες φορές εμείς θα πούμε "ας δούμε τι μένει. θα τα βγάλω πέρα κι έτσι". πόσες? επικίνδυνα λιγοστεύουν όλα γύρω μας. αλήθεια τάχω χαμένα. ελπίζω να πέρασε το χειρότερο. της φωτιάς, εννοώ. για σήμερα την νύχτα. γιατί τα αποτελέσματα μας περιμένουν. και γεμίζει το σακούλι των δυσάρεστων εκπλήξεων. τώρα μου λες πού να κοιτάξω για να χαμογελάσω? παντού αγριεύομαι και πενθώ.

10 comments:

katerina.. said...

Τι να πω..Πενθος,η πιο σωστη λεξη.Θα ηθελα να σου δειξω κατι σημερα κ να σου πω"χαμογελα".Θα ηθελα να γυρισω το χρονο πισω κ να εισαι παλι στο νησι,χαρουμενη κ δυνατη.Δεν σε φοβαμαι,θα τη βρεις τη δυναμη,αλλα να..τιποτα δεν ειναι οπως προχτες,οπως περυσι,οπως παλια.Κθε χρονο κ χειροτερα.Καθε χρονο κ λιγοτερο οξυγονο.κ λιγοτερη ομορφια.Καθε χρονο κ πιο ζουγκλα.Δεν σε φοβαμαι,θα τη βρεις τη δυναμη.Φοβαμαι τους αλλους,τα τερατα,τους πολιτικους,τους γυπες των δασων.Φοβαμαι ολους εμας που για αλλη μια φορα δεν γινομαστε τρομοκρατες να καταστρεψουμε μονη μας οτι μας ανηκει.τουλαχιστον ετσι θα καιγαμε μαζι με τα δαση και καποιους απαυτους.ταχω χαμενα..ισως να μην ποναω πια..συνηθησα.αν χρειστεις κατι..αν μπορω να απαληνω κατι..

maya said...

@katerina
γλυκιά μου κατερίνα...

απο τνη δεύτερη αράδα γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου. με συγκίνησες πολύ. πως γίνεται να αισθάνεσαι οτι σε ξέρουν άνθρωποι που μόνο απο σκέψεις σου σε γνωρίζουν. κι όμως νοιώθεις οτι σε νοιάζονται και σε καταλαβαίνουν...είναι μεγάλη η χαρά μου που βρίσκομαι εδώ και μπορώ να γεμίζω ανθρώπινη συγκίνηση.
σ'ευχαριστώ τόσο για τα λόγια-αγκαλιά. αυτό που χρειαζόμουν μου το έδωσες φίλη δροσερή.
καλη μέρα
και σε περιμένω στο e-mail για ό,τι.

φιλιά απο την καρδιά μου
χχχ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Χείμαρρος (και δικαιολογημένα) πόνου, αγανάκτησης, φρίκης και απελπισίας.
Τί άλλο θέλουνε σε τούτη την πανέμορφη χώρα;
Δεν τις άντεξα τις χθεσινοβραδινές εικόνες... ματαλήξαμε να παρακολουθούμε αδύναμοι τον εξολοθρεμό μας

Γλαρένια δάκρυα και θλίψη

maya said...

@φύρδην-μύγδην
ούτε εγώ άντεχα τις χθεσινές εικόνες. και ήταν και χωρίς την απρόσωπη μάσκα της τηλεόρασης. πραγματικές, σπαραχτικές, απελπιστικές.
δυστυχώς κάθε φορά που λέμε δεν πάει άλλο,...πάει κι άλλο.
αληθινή φρίκη.
καημένη ελλάδα, καημένοι, καμμένα.
χχχ

E said...

Maya μου,

δεν έχω λόγια. Κι αυτό το κακό σίγουρα δεν ξορκίζεται με χαμόγελα. Φανταζε απίστευτα τρομαχτικό από την τηλεόραση, δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ήταν για κάποιον που το ζει! Να μυρίζεις συμπυκνωμένο τον αέρα, πηχτή στάχτη στην ουσία, και να μην ξέρεις πότε, πόσο και πουθε θα προχωρήσει η καταστροφή...

Θέλει κουράγιο και δύναμη. Και ξέρω πως τα΄χεις και τα δύο. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει παρά κάτω! Στα ψιλά των ειδήσεων πέρασε ο σεισμός στο Περού. Αλλά έφυγαν από τη "γειτονιά" μας 320 ψυχές. Και εκατομμύρια έμειναν άστεγοι, αγνοούμενοι, τραυματισμένοι και αβοήθητοι. Όλος ο πλανήτης μια γειτονιά, που χάνεται και σβήνει. Καταλαβαίνω την απόγνωση, την οργή, την λύπη... τα βιώνω καθημερινά. Όχι όμως για πολύ. Γιατί έχω αποφασίσει: το χαμόγελο θα σβήσει τελευταίο! Μαζί με τη ζωή!

Κρατήσου σ΄ ότι αξίζει. Λιγοστεύει το ξέρω, αλλά υπάρχει! Θα το περάσουμε κι αυτό, κι άλλα χειρότερα. Και θα γυρεύουμε συνεχώς τα πιο παλιά, τα περσινά, τα προπέρσινα. Ας τους κάνουμε τουλάχιστον ν΄ανησυχούν. Εξάλλου, το κράτος το ίδιο έχει απίστευτο χιούμορ. Εν μέσω καταστροφών προκηρύσουν εκλογές! Ε, εκείνη την ημέρα (ελπίζω τουλάχιστον), θα δουν και το δικό μας χιούμορ!

Ότι και όποτε χρειαστείς, εδώ είμαστε. Το εννοώ.

Φιλιά καρδούλα μου,
Ε.

maya said...

@elena72
με τα λόγια σου ζωγραφίστηκε πάλι το χαμόγελο μου. έχεις δίκιο. χωρίς χιούμορ, το χάος. πολύ έξυπνα τα είπες.
ναι στο περού θρηνούν 3 μέρες τον θάνατο. και μεις ταιζόμαστε το διάγγελμα. λίγο ιονέσκο,ε?
μου δίνεις δύναμη. το πιστεύεις οτι κι απ'τα λίγα, θα βρίσκουμε κάτι να ξεδιψάμε την θλίψη? μακάρι. σ'έχω φανταστεί πολύ χαμογελαστή. αυτή την αισιοδοξία θα φαντάζομαι τώρα που πάλι ένοιωσα υπόγεια. γλυκές καλημέρες φιλενάδα. εισπράττω πολλή ζεστασιά εδώ. νοιώθω πολύ τυχερή. ευχαριστώ
χχχ

mAuVe said...

κι εγώ τα βλέπω τα χαμόγελα... είναι ολοφάνερα κι αληθινά, το νοιώθω... καθώς και τα δάκρυα, μ'εναν όμοιο, ίσως υπερφυσικό τρόπο, μα είναι εκεί...
maya μου, αν δεν το οσφριζόμασταν αυτό δεν θα μασταν εδώ, ούτε θα σχολιάζαμε στη γειτονιά σου, θα σφυρίζαμε αδιάφορα συνεχίζοντας αμέριμνες την κίβδηλη ζωή μας... το ξέρουμε πως είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες, με ουσία, με θέλω & οράματα, με δύναμη & αξίες...
ναι, Έλενα από αυτά θα κρατηθούμε, απ' όσα αξίζουν, αρκεί να τα ανακαλύπτουμε, να σκύβουμε και να τα διακρίνουμε, να τα αισθανόμαστε και να μας αγγίζουν...
είμαστε τυχεροί γιατί ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα αισιοδοξίας και γιατί πιστεύουμε πώς υπάρχει ζωή, ακόμη και μέσα από στάχτες (παντός είδους!!!)
σε φιλώ (εννοείται πικραμένη) γλυκά & ζεστά, όπως σου πρέπει...
ν.

maya said...

@mauve
είναι σαν να αρχίζει μια μελωδία και αφήνομαι να την ακούσω. με παρασέρνει σε πιο απαλούς τόπους. λίγο-λίγο στρογγυλεύουν οι γωνίες της απελπισίας μου. δεν λέει αυτό που θέλω ένα ευχαριστώ νατασσάκι μου αλλά ξέρεις τι εννοώ.
θα χαμογελάμε και θα προχωράμε ακάθεκτοι, ό,τι κι αν συμβεί. στα ό,τι, είναι πάντα μέσα και τα ζουμερά και υπέροχα της ζωής. σου εύχομαι να είναι τόσα που να μην τα προλαβαίνεις! και στην έλενα, και στην κατερίνα, και στην γλαρένια και σε όλους εδώ που ανασαίνουν όπως είπες τον ίδιο αέρα αισιοδοξίας μέχρι που ζαλίζονται.
μια αγκαλιά και σε σένα φίλη...
χχχ
πάω να πιώ "ακόμα ένα ποτηράακι..." με μια φίλη. να ένα ωραίο, αμέσως-αμέσως!

καλό σου βράδυ!

Efthimis Lekkas said...

Εχείς απόλυτο δίκιο, δεν έχω να προσθέσω κάτι, τα είπες όλα, απλά, λογικά,ουσιαστικά, αυθόρμητα...ΠΕΝΘΟΣ.

maya said...

@efthimis lekkas
καλώς ήρθες.
και φαντάσου οτι δεν μου βγαίναν λέξεις...βαθιά πονάει οταν δεν έχεις καμιά δύναμη να αποτρέψεις κάτι, καμιά εξουσία πάνω στο αρνητικό. απλά κοιτάς και πονάς.
ακόμη δεν μπορώ να δω ειδήσεις...
καλη μέρα
ελπίζω.