Saturday 11 August 2007

Έλα κύμα πάρε με...

Ξύπνησα στις 11!!! πόσο καιρό έχω να το καταφέρω αυτό…τι μέθη είναι αυτή σ’αυτό το νησί, τι ενέργεια έχω πάρει. Είμαι πλημμυρισμένη από μουσικές. Μελωδίες της ψυχής μου που αναδύεται αγνά. Μετά από πολύ. Η νηνεμία μιας πάλης που δεν την θέλω άλλο. Αφέθηκα να παρασυρθώ σ’αυτή, στριμώχτηκα καιρό. Ξέρεις πως νοιώθω? Σαν να με στύβανε πολύ καιρό σαν το πορτοκάλι. Μα τώρα βγαίνει επιτέλους ο χυμός, και τα φλούδια τα πετάω. Βλέπω επιτέλους την καθαρή εικόνα.

Δειλά-δειλά πασχίζω να φέρω την ομορφιά που μου γεμίζει τις σκέψεις στην πραγματικότητα. Να μην είναι μόνο σε τέτοια ταξίδια που περνάω καλά. Πρέπει να τα ζήσω και στην ζωή μου. Είναι υπέροχη η σιωπή που ξεχειλίζει χίλια ανείπωτα και εικασίες φαντασίας. Πού θάμαστε χωρίς αυτή? Μα βλέπω πόσο ζωντανή είναι η αληθινή ευτυχία που λίγο την αγγίζουμε και πάλι μας φεύγει. Αυτήν θέλω. Το άγγιγμα, την εξωτερική εμπειρία, να ρουφήξω ζωή, χαρά, έρωτα. Δεν γέρασα όπως νόμισα. Κοιμήθηκα για λίγο, ύπνο ταραγμένο. Για λίγο. Και νάμαι πάλι. Έτοιμη να ζήσω πιο δυνατά, να αντιμετωπίσω κατακέφαλα ό,τι μούρθει και να μην μαζευτώ.

Τα βρήκα τα ηνία. Και θα κάνω πράξη την συναυλία του μυαλού μου, θ’αποτυπώσω την έμπνευση μου στον καμβά, θα πιώ πραγματικό νέκταρ. Δεν θα συμβιβαστώ πια στην ποίηση φυλακισμένη στην σιωπή μου. Θα την μοιραστώ με την πραγματικότητα. Είμαι πιο δυνατή από τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Μόνο εγώ θα ορίσω πού σταματάει το ωραίο και πού θα δεχτώ την καταπίεση. Whose life is this anyway? Όση ελευθερία μούδωσε το φευγιό του μυαλού μου, τόση λαχτάρα με γέμισε για να ζήσω ξανά πραγματικά όμορφα.

Ο χρόνος μου εδώ έχει αλλάξει κανόνες. Οι ώρες μου μασιούνται σαν το καρπούζι. Είχα τον χρόνο να με πάρω αγκαλιά τρυφερά και μαζί να κοιτάξουμε κατάματα την ιστορία σαν θεατές. Είδα. Επέτρεψα. Υπόμεινα. Κατάλαβα. Είναι πολύ λυρική η στεναχώρια για όσα δεν, είναι χρωματιστός ο πόνος και έντονος. Είναι χορός η δύναμη του φανταστικού και η ελευθερία του. Μα πιο δυνατή είναι η ανάγκη για αληθινά χαμόγελα. Μόνο ζώντας μπορείς να ρουφήξεις το πραγματικό μεδούλι. Μόνο αγγίζοντας μπορείς να νοιώσεις ηδονή. Μόνο μυρίζοντας καταλαβαίνεις το άρωμα. Μύριες λέξεις, σκέψεις και πινελιές δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την μαγεία της ζωής. Δεν θέλω να είμαι άυλη. Θέλω να νοιώθω ρίγη στο κορμί μου, ιδρώτα στο δέρμα μου, δάκρυα στα μάτια μου από ηδονή όχι άλλο από οδύνη. Να μουδιάζω σύγκορμη από πάθος, όχι από αδυναμία. Δεν είμαι πιόνι κάποιου άλλου, ούτε μαριονέτα. Πατάω γερά στα πόδια μου. Μόνο εγώ μπορώ να αλλάξω την ρότα. Κοιτάζω νηφάλια τον ορίζοντα και βλέπω ένα γλέντι να αρχίζει. Μελωδίες ταξιδεύουν την θάλασσα και φτάνουν στ’αυτιά μου και με παρασέρνουν. Δεν αφήνομαι. Κινώ τα νήματα για να φτάσω εκεί. Εγώ το επιλέγω. Να ζήσω, όχι άλλη θεωρία. Πολύ καιρό δραπέτευα την πραγματικότητα με το μυαλό μου. Τώρα πρέπει να την σύρω μέσα μου και να επιβληθώ. Να συμβιβαστεί η ζωή μου με τους όρους του μυαλού μου.

p.s.1 η φωτογραφία είναι απο το κινητό μου εχτές το απόγευμα που χάζευα τον ήλιο παρέα με μια carib. χάσιμο...

p.s.2 ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ. ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΗ. ΕΛΑ ΚΥΜΑ ΠΑΡΕ ΜΕ...

12 comments:

mAuVe said...

μάγια μου,

καταπληκτικά συναισθήματα / συνειδητοποιήσεις, λόγια που θαρρείς τα νοιώθω εγώ, τόσο μεγάλη χαρά μου δίνεις που τα αισθάνεσαι / τα βιώνεις / τα αναπνέεις όλα αυτά που περιγράφεις...
τα έχω ανάγκη εμφανή να τα βλέπω αραδιασμένα, τακτοποιημένα μέσα από τις αποτυπωμένες σου σκέψεις - διαπιστώσεις - αλήθειες...
όχι να μη μαζευτείς, να πατάς γερά στα πόδια σου, να ρουφήξεις ζωή, χαρά, έρωτα... τα συμπυκνώνεις όλα μαστορικά...
σε καμαρώνω καρδιά μου, να το ξέρεις...

πήγαινε κύμα να την πάρεις...
πανέτοιμη, με λαχτάρα σε περιμένει...

να μας φιλήσεις την Χαρούλα...
κι αν ένα δάκρυ παλεύει να κυλήσει, δεν θα 'ναι από οδύνη θα 'ναι από συγκίνηση αληθινή...

μωβ φιλιά μοιρασμένης χαράς
(άρα διπλής)
νατάσσα

maya said...

νατασσάκι μου
ξέρω ότι καταλαβαίνεις.
είμαι τόσο γεμάτη συναισθήματα που δεν ξέρω αν τα λέω όλα. το σίγουρο είναι οτι δεν θάναι ένα το δάκρυ στην χαρούλα! και η συγκίνηση θάναι μεγάλη. νάσαι καλά και να μοιραζόμαστε πάντα! σε 2 μέρες γυρνώ...για την ώρα φιλιά ακόμη αλμυρά και ταξιδιάρικα γλυκιά μου...
χχχ

Αλεξάνδρα said...

Πόσο μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, που ξετυλίγεσαι...
Πόσο όμοια βλέπουμε τα πράγματα, την ζωή.

Μόνο που φοβάμαι πως η καθημερινότητα μόλις γυρίσουμε πάλι θα μας καταπιεί. Πάλι θα την αφήσουμε να μας κουμαντάρει.

Απ΄την άλλη εύχομαι να βρούμε την δύναμη να πατήσουμε πόδι, να διεκδικήσουμε...
Στο κάτω κάτω είναι η ζωή μας!!!

Φιλιά πολλά

μπρουχίτα said...

έμπαινε φως πολύ στη χαραμάδα μου και αναρωτιόμουν από που να έρχεται.... τώρα κατάλαβα από πού..

εκφραστικότατη και θυελλώδης..
και μού αρέσει πολύ..

σού εύχομαι να είσαι πάντα έτσι..
Ζωντανή και να ζωντανεύεις και τους γύρω σου..

maya said...

@adiple
όσο ξεκάθαρα βλέπω τα πράγματα, τόσο αδύνατο μου είναι να δω την εικόνα. ξέρω πως θα είμαι αλλά καθόλου πως θα είναι ούτε 3 μήνες απο τώρα!

ψάχνω να βρω νέους τρόπους να γυρίσω αρματωμένη για να την πνίξω την καθημερινότητα, να μην μας ισοπεδώσει πάλι.
όλο δύσκολα κάνουμε ρε γαμότο!

ναι είναι η ζωή μας και δε λέει να την αφήνουμε να κυλάει χωρίς φροντίδα. ε?

πολλά φιλιά
απο πιο κοντά άλλα πολλά θα πούμε
καλημέρα σου
καλή επιστροφή
χχχ

maya said...

@μπρουχίτα
μεγάλη ευχή και την θέλω πολύ. δεν είμαστε δα και 80 να αφηνόμαστε, να παραδίδουμε τα όπλα.
επαναστάτρια ξάνα (στην μέση ηλικία σχεδόν!!!) γιατί καλύτερα έτσι παρά το λίγο. βαρέθηκα. θυμήθηκα. και λαχταράω να πάρω πιο βαθιές αναπνοές.
φιλιά τελευταία απο το νησί...
χχχ

Anonymous said...

καλημερες.κι αν μας κατεδαφισανε τα υλικα μας παραμενουν ανεπαφα.χαιρομαι που βρικες τα υλικα σου για το νεο ξεκινημα.
κατερινα..

E said...

Maya μου, αυτή η συνειδητοποίηση πως είμαστε και ύλη που διψά, που πάλλεται, που πεθαίνει κι ανασταίνεται σ΄ ένα άγγιγμα, σ΄ έναν ήχο, σ΄ ένα χάδι...

Αυτή να την κρατήσεις! Υπέροχος ο νους με τα ταξίδια του. Το σώμα όμως, ζωντανό και δυνατό, διεκδικεί. Και τιμωρεί τις παραλήψεις. Άκου το κι αγάπα το, όσο και το μυαλό, όσο και την ψυχή...

Είμαστε σε καλό δρόμο :)

Και μην ξεχνάς ε? Χαμογέλα και στην επιστροφή... Θα την λαμπρύνεις :)

Φιλια,
Ε.

Αλεξάνδρα said...

Η ζωή είναι πολύ μικρή, μα το ξεχνάμε.
Πρέπει να την ρουφάμε ως το μεδούλι, μα ξεχνιόμαστε.
Αξίζει και βέβαια αξίζει να προσθέτουμε νότες δικές μας ολόδικές μας στην παρτιτούρα της ζωής, αλλιώς θα ναι αλλουνού μουσική κι όχι δική μας...

Κερνάω μοχίτο σήμερα
Στην υγειά μας!
Φιλιά

maya said...

@katerina
ναι τα βρήκα τα υλικά. τώρα πρέπει να μην κάνω λάθη στην συναρμολόγηση για να κρατήσει γερά, να βγάλω την γλώσσα στον χειμώνα. καιρός είναι,ε?
φιλιά επιστροφής...
χ

maya said...

@elena72
λες τιμωρεί και το σώμα άμα το ξεχνάμε? μάλλον συμφωνώ. καιρός να το σεβαστούμε και ν'ακούσουμε και λίγο τις επιθυμίες του.
πάλεψα πολύ με το δύσκολο της επιστροφής (ξέρεις εσυ, να χαμογελάω!) που έφτασε το όριο του παράλογου: καθυστερήσεις μεγάλες, tantrum του μικρού μου τερατάκιου μες το πλοίο, ζέστη αφόρητη και βρισιές στο λιμάνι...τα ελληνικά.
το πάλεψα! δεν μπορώ να πω!
φιλιά πολλά. νάμαι! πολύ δυνατή, πολύ συμφιλιωμένη με μένα, πολύ έτοιμη για όλα. καλά πάμε!
χχχ

maya said...

@adiple
ακριβώς ό,τι θέλω τώρα, ένα ποτό. καλόμαθα στις διακοπές και το σκεφτόμουν πριν λίγο...στην υγειά μας και σαφώς στα καλύτερα μας έτσι?!!!
είναι πολύ μικρή για να αναβάλλουμε και πολύ μεγάλη για να μην την ευχαριστιόμαστε.
ήρθα.
ήρθες?
θα περάσουμε χειμώνα σαν καλοκαίρι?
ναι μπορούμε.
με την δική μας μουσική. ξέρεις, αυτές που όλο τις ίδιες σιγομουρμουράμε?
χχχ