Monday 30 July 2007

Logbook πολυτελούς φυγής...(1η μέρα)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Κατέβηκα ραφήνα στις 6 το πρωί με μηχανή κι ένα σακίδιο. μου θύμισε παλιές εκδρομές. πριν τις πάνες και τα μεταφερόμενα οικοσυστήματα. ωραίο! πριν φύγω, πρόλαβα την ανατολή του ήλιου πάνω στην θάλασσα. άλλο συναίσθημα απο την δύση σου δίνει. πορφυρό ξεκίνημα που δυναμώνει. το μεσημέρι στην θάλασσα. τα κοριτσάκια μου, εγώ και κουβάδες, απόχες, μπρατσάκια και πολλή χαρά. κρύα, κυκλαδίτικη θάλασσα. άγρια και μεταξένια μαζί. ο αέρας πολύς αλλά ερωτικός, ο νησιώτικος που σε μεθάει γιατί σου θυμίζει το μέσα σου. μπήκα αμέσως στο νερό, ν'αδειάσω την αθήνα και να γεμίσω αιγαίο την επιδερμίδα μου. το βάπτισμα για να καλωσοριστώ. η στιγμή της κάβλας. ΤΟ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ. αυτό που λειώνει όλους τους ήχους, εξαφανίζει όλους τους ανθρώπους και μένω μόνη, χαιδεμένη απο το νερό να ρουφάω ομορφιά. εγώ και η θάλασσα μου. οι αισθήσεις όλες παραδωμένες. μόνο τα μάτια κρατώ ανοιχτά για τα χρώματα που με στέλνουν. το βάθος, η δροσιά, ο βυθός, η άμμος, το αλάτι, τα ψάρια, η αντανάκλαση του ήλιου...όλα τα χρώματα που δεν ονομάζονται αλλά είναι εκεί, ζωντανά, θελκτικά και εκείνη την στιγμή δικά μου. αχ αυτή η θάλασσα...που σου δίνεται για λίγο μόνο. που την αγαπάς αλλά την φοβάσαι μαζί. σχέση δέους. ήμουν τόσο γεμάτη εκείνη την στιγμή! κι όταν γεμίζω ευτυχία απλώνομαι. όλα τα μπορώ. όλα θέλω να τα χαρίσω. στο τέλος της ανάσας μου, ανέβηκα πάλι στην επιφάνεια με την λαχτάρα να ξαναπάρω αναπνοή απο το γαλάζιο του ουρανού και το χρυσό του ήλιου. τι θείος συνδιασμός χρωμάτων...ξαπλώνω στην άμμο, στεγνώνω στον ήλιο και παίρνω στην χούφτα μου λίγη. ζεστή και απαλή άμμος, την αφήνω ανάμεσα στα δάχτυλα μου να φύγει και πάλι την πιάνω. και ξαναβουτάω... δεν μπορώ απόλυτα να πω γιατί γουστάρω τόσο το μακροβούτι. είναι αυτή η σχέση με την θάλασσα που με κάνει ευτυχισμένη έτσι απλά, είναι η παλέτα των μπλέ και των πράσινων που φανερώνει ζωή, είναι το ερωτικό του γυμνού κορμιού που εισχωρεί σ'αυτήν, είναι που χάνομαι στο απέραντο της, που μένω μόνη να μ'αγκαλιάζει, είναι που ακούω μόνο το μέσα μου και είναι που δεν μπορεί να κρατήσει η χαρά παρά μόνο για μια αναπνοή. ούτε την κατακτάς, ούτε την ξεπερνάς ποτέ. ΥΓ. το δεύτερο μακροβούτι το αφιέρωσα στους φίλους που έχω εδώ, χωρίς να ξέρω τότε ότι φεύγοντας πήρα μαζί μου πολλές ζεστές ευχές καρδιάς και με πηγαίναν παρα πέρα. ευχαριστώ πολύ. χαμογελούσα πολύ!

11 comments:

Αλεξάνδρα said...

Χόρτασες θάλασσα καλή μου; μπα ε; θέλεις κι άλλο το νιώθω...

τα μακροβούτια έχουν μέσα τους την πρόκληση. Συναγωνίζεσαι με τον εαυτό σου δεν είναι και λίγο...

Και μετά οι αγκαλιές και τα κάστρα στην άμμο...

Αχ πόσο αγαπώ τα καλοκαίρια της ζωής μου!!!

katerina.. said...

με ταξιδεψες,τοσο που δεν κανω ποτε μου μακροβουτια γμτ αλλα λεω φετος να δοκιμασω.

Tradescadia said...

Κι εγώ τα λατρεύω τα μακροβούτια! Είναι η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας! Καλωσήρθες!

maya said...

@adiple

αν σου πω οτι φεύγω για 12 μέρες την πέμπτη και ... δεν θέλω να φύγω καθόλου! πως σου φαίνομαι?
θάθελα νάμενα μόνη μου εδώ στην άδεια αθήνα και να ζωγραφίζω. αλλά μόνη μου,ε? εγώ και έμπνευση.
κι ας λατρεύω το καλοκαίρι...
χχχ

E said...

Αγαπημένη μου φιλενάδα,

Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χάρηκα που σε διάβασα. Αυτή η αίσθηση του βυθίσματος, μόνο με ερωτική ορολογία μπορεί να περιγραφεί, πόσο δίκιο έχεις... εκεί συναντιόμαστε, στην ίδια κόψη, που σου τελειώνει την αναπνοή :)))

Φιλιά χαρά μου :)
E.

maya said...

@katerina

δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις μακροβούτι φέτος! δεν το συζητώ κατερινάκι! θα με θυμηθείς!
χαίρομαι που σ'έφτιαξα λίγο...
χχχ

maya said...

@tradescadia

καλώς σας βρήκα! ελευθερία, δύναμη, ομορφιά, δεν χωράω τις λέξεις σε κάτι που κρατάει τόσο λίγο αλλά σε γεμίζει τόσο πολύ! μουσική...
και συ καλώς ήρθες γιατί καιρό δεν έγραφες...
χχχ

maya said...

@elena72
γλυκιά μου χαμογελαστή θλίψη! αυτή η κόψη , έχεις δίκιο. τελικά όλα εκεί είναι. οι δύο πλευρές. δύο γκρεμοί και στην μέση η ποίηση, η μουσική, ναι ο έρωτας. όλο εκεί γυρνάμε,ε? στιγμές ομορφιάς για ν'αντέχουμε τα άλλα με θράσος.
σε φιλώ πολύ και δω
χχχ

mAuVe said...

"χαϊδεμένη" από το νερό... πόσο εύστοχα το περιέγραψες... και όχι μόνο αυτό, υπάρχουν φράσεις σου που θα μπορούσα θαυμάσια να οικοποιηθώ... ίσως γι' αυτό εδώ μέσα νοιώθουμε κοντά ο ένας στον άλλο, γιατί αφουγκραζόμαστε προσεκτικά, ταυτιζόμαστε, ενωνόμαστε με έναν τρόπο ιδιαίτερο, σιωπηλό, ευγενικό, απόλυτα αξιοπρεπές... είναι βαθιά παρήγορο να συναντάς όμοιες ψυχές, γιατί υπάρχει ένα αναγνωριστικό σημείο (ή και περισσότερα) που δίνει το σήμα και ενεργοποιείται ο μηχανισμός της συγγένειας.
Αφέσου στον ήλιο και στη θάλασσα των κυκλάδων παρέα με τους αγαπημένους σου κι εμείς εδώ είμαστε...
με το καλό ξανά πίσω λοιπόν...

maya said...

@mauve
σ'ευχαριστώ που ήρθες εδώ. και γω νοιώθω πολλή χαρά όταν βρίσκω γνώριμους τρόπους σκέψης και έκφρασης σε ανθρώπους εδώ. και είναι παρήγορο ότι τόσοι τελικά χρειάζονται κάποια έκφραση πιο ουσιαστική. μπορώ να γράψω αυτά που ΝΟΙΩΘΩ. αυτό βγαίνει εδώ. το χρειάζομαι. θάρθω να σε βρω και γω.
φιλιά καικαλμέρα
χ

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.