Wednesday 25 July 2007

Θες άλλο καφέ?

Θυμάσαι τότε που μικρές κάναμε σχέδια και εικασίες για το μέλλον? Πόσες ώρες με τσιγάρα και καφέδες αναλύαμε την συμπεριφορά μας και μεθούσαμε με την δύναμη της προσωπικότητας μας? Ατέλειωτες ώρες, πρωτόγνωρα χτυπημένες απο τον χωρισμό των γονιών μας, πρώωρα ωριμασμένες, και συ και γω, ήρθαμε κοντά και ποτέ δεν χωρίσαμε απο τότε. Τότε που πραγματικά μας άνηκε ο κόσμος και όλα μπορούσαμε να τα φτιάξουμε? Με ανυπομονησία και ευαισθησία οργανώναμε τα 30 μας. μας φαινόταν ορόσημο τότε. Πολύ. Εχεις σκεφτεί τι έμεινε απο τότε? μέσα κι έξω μας, πόσα "θα" μας πραγματοποιήθηκαν? και πόσα ρομαντικά "θέλω" εξανεμίστηκαν? και πόσες πληγές μας σημάδεψαν? Δεν είναι κακό που πέσαμε έξω, ξέρεις. Τα όνειρα δεν μένουν στάσιμα, πρέπει να προχωρούν και να εξελίσσονται μαζί μας. κάθετι που μας αγγίζει, κάθε εμπειρία γλυκιά ή πικρή μας σμιλεύει και λίγο ακόμη. Η σκέψη πάει παραπέρα. Δυσάρεστο θάταν να θέλαμε ακόμη τα ίδια. Θα σήμαινε οτι καθόλου δεν αφεθήκαμε να τριφτούμε στην ζωή, να επιτρέψουμε. Γι'αυτό μην κλαις τα παλιά που σκονίστηκαν. Δεν χάθηκαν. Μέσα σου τάχεις και είναι μέρος σου, κι ας μην τα έφτασες. Είναι πιθανό να τα ξεπέρασες. μα και να μην είσαι πουθενά κοντά στα "ήθελα", για άνοιξε λίγο το σακίδιο σου, αυτό που σου βαραίνει την μέση. Βγάλε έξω να δεις οτι οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες κι ό,τι δεν κατάφερες, ακόμη μαζι σου ταξιδεύουν. στην ίδια θήκη που είναι τ'άλλα.εκείνα που μπόρεσες. στο χέρι σου είναι και στην κρίση σου να ξεχωρίσεις πόσο σε αντιπροσωπεύουν τα παλιά σου όνειρα. μήπως αντικαταστάθηκαν απο άλλα, πιο όμορφα, και λιγότερα ουτοπικά? γιατί αυτό σημαίνει οτι με μια ανάσα μπορείς πάλι να τα κυνηγήσεις, αν το θέλεις. όχι, δεν είναι ανέφικτο. πάλι ψέματα σου είπαν? δικό σου είναι το μέλλον. μην κουράζεσαι που κουβαλάμε το παρελθόν. αυτό μας ωθεί μπροστά. και οι μνήμες. ναι. όλ'αυτά που μαζί τάχουμε κλάψει, σιωπήσει και γελάσει. οι μνήμες που μας σκάλισαν και είναι αυτές που μας συναρμολογούν μέρα με την μέρα. Θες άλλο καφέ? έλα. ένα τελευταίο τσιγάρο. κάτσε να τις βγάλουμε για λίγο στον ήλιο, να τις θυμηθούμε. μην ντρέπεσαι! θυμάσαι ότι αν δεν γινόταν αυτό, δεν θάφτανες εκεί? και γω. την βλέπεις αυτήν? αν σου πω οτι ακόμη πονάει?...ναι, έχεις δίκιο. ήταν και ωραία όμως. ολόκληρη το ζούσα. τι μυρίζει έτσι? μελαγχολία είναι? νοσταλγία? όχι, όχι, κάτι ακόμη πιο γλυκό...η ανάσα μας, μάλλον. βλέπεις? είναι πιο δυνατή η ζωή απο την απάθεια. Έλα, πάλι το ξενυχτήσαμε. Βάλτα πάλι στο σακίδιο και πάμε παρακάτω. Ακόμη σε πονάει η μέση σου? είδες, πέρασε... Αφιερωμένο στην θάλασσα μου, την ζωή μου και όσους την ακουμπούν. Ναι και στους μαλάκες που με κάναν καλύτερη και σε σένα φίλη που είσαι πάντα εδώ να πονάμε και να αγαπάμε παρέα. Θυμάσαι τον όρκο αιώνιας φιλίας που υπογράψαμε στα 12? Αυτό το όνειρο το πραγματοποιήσαμε, είδες? ΑΣΧΕΤΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΖΗΤΏ ΣΥΓΝΏΜΗ ΣΤΗΝ ΦΊΛΗ ELMELISSA ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΊΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΓΝΙΟΥ. ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ.. ΚΟΜΠΛΑΡΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΛΕΞΗ. Ο,ΤΙ ΓΡΑΦΩ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΙ ΝΟΙΩΘΩ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΛΙΓΟ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ 7 ΘΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΣΠΥΡΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΛΠ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ!

12 comments:

E said...

Ναι, κι άλλο καφέ, επειγόντως. Να πεις, να πω, να ψάξουμε, να σκαλίσουμε, να ονειρευτούμε...

Απίστευτη τύχη να΄χεις φίλους καρδιακούς. Κι απίστευτη σοφία να δίνεις τα εύσημα ακόμα και στους μαλάκες που σε κάνουν σοφότερη, προσπερνώντας τους.

Θα επιμείνω: Χαμογέλα, σου πάει :)

Φιλια,
Ε.

ΥΓ. Προσπαθώ από το πρωί να μπω στην elmelissa και δεν μπορώ. Δεν βρέθηκε η σελίδα λέει...

maya said...

@τόχω πάθει και γω στην elmelissa. και σήμερα μου έκανε σχόλιο χωρίς link. μάλλον κάποιο τεχνικό ζόρι τραβάει...
ελενάκι μου, χαμογελάω και συνέχεια θυμάμαι την έκφραση σου αυτή, αλήθεια. όσο μπορώ θα επιμείνω στο χαμόγελο.
πάνω απο τα μισά μας είναι οι μπηχτές περασιές λάθος ανθρώπων. οι καλοί, οι μέντορες σπανίζουν.

πως τον πίνεις?...φτιάχνω.
χχχ

E said...

Ναι και όχι... Αναποφάσιστη ακόμα και στον καφέ...

ναι και όχι, αλλά ότι είναι, να είναι ΑΥΤΟ και να΄ναι και ΠΟΛΥ... Τα λίγα και τα μέτρια τα απεχθάνομαι...

Γιατί έχω μια σιγουριά ότι αυτό το ακατανόητο σχόλιο, εσύ θα το καταλάβεις όπως το γράφω? :)))))

maya said...

ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ το καταλαβαίνω...
ξεκάθαρα. σαν να μιλάμε με τα μάτια.
και επαυξάνω εννοείται!
χχχ

Anonymous said...

δεν ξέρω αν ισχύει απόλυτα, αλλά κάποιες φορές οι πληγές είναι που μας δίνουν μορφή, κι ας πονάνε... κάτι σαν το σκαρπέλο που πληγώνει το ξύλο και το μεταμορφώνει σε έργο τέχνης... ή σαν το κύμα που το χτυπά στα βότσαλα και το λειαίνει ολοένα.
κι εκεί βρίσκεται η αξία του άλλου: να κατανοήσει την ομορφιά που προκλήθηκε από τις πληγές!

την καλησπέρα μου!

maya said...

@icarus
έτσι είναι. έχεις προσέξει πως κάποιες στιγμές της ζωής μας είμαστε τελείως νηφάλιοι και βλέπουμε παραπέρα με απόλυτη διάυγεια ενώ άλλες φορές χάνουμε μηνύματα και σημαντικά μικρά που θάταν ορόσημα? δεν είναι λοιπόν μόνο η αξία του άλλου να βλέπει την ομορφιά της γλυπτικής του ατόμου μα και η τυχαία στιγμή που θα περάσεις απο το βλέμμα του.
καλησπέρα ιπτάμενε φίλε
χ

γιάννης φιλιππίδης said...

Μάγια μου,
Τα πες όλα μόνη στο καλοδομημένο κείμενο σου. Δεν χρειάζεται να λυπόμαστε για τα σκονισμένα παλιά μας όνειρα. Ήρθαν άλλα πιο ώριμα να τ’ αντικαταστήσουν και τα δυσάρεστα -κατ’ ευφημισμόν- γεγονότα μας έψησαν, και μολονότι συχνά μας έγδαραν έμαθαν στα μάτια μας ν’ αναγνωρίζουν περισσότερα. Αγάπησα την πρώτη μου ενηλικίωση, κράτησα κάποιους παλιούς φίλους από τότε, αλλά δεν θα επιθυμούσα σε καμιά περίπτωση να ξαναγυρίσω σε κείνη την ηλικία.
Χαίρομαι τα χρόνια μου. Μ’ έμαθαν να ξεχωρίζω τα όμορφα, ν’ αφιερώνομαι στους αγαπημένους, να ερωτεύομαι καλύτερα, ν’ απολαμβάνω με μεγαλύτερη συναίσθηση τους ήχους, τις εικόνες, τον κόσμο γύρω μου. Το ιδεατό για μένα θα ’ταν να μη μεγαλώσω περισσότερο. Αλλά βλέπω ότι κάθε χρόνος προσθέτει καινούργιες ομορφιές και μπαίνω στον πειρασμό να προχωρήσω με χαρά.

maya said...

αχ γιάννη μου, έτσι είναι. ούτε εγώ θα γύριζα πίσω, ό,τι και νάχω νοσταλγήσει δεν συγκρίνεται με την δύναμη μου να ζω σήμερα.
πολύ δύσκολη σκέψη να βρίσκεις χαρά στο μέλλον. αυτό δεν έχω φτάσει να το καταφέρω. μ'άρεσε ο τρόπος που το είπες.
για την ώρα παλεύω ν'αγαπήσω το σήμερα με τα χάλια του και να επιπλεύσω κρατώντας με το βλέμμα κάθετι όμορφο και ζωντανό. για να αντέξω τα άσχημα. με την υπόσχεση στον εαυτό μου ποτέ να μην ξαναξεχάσω νάμαι έτσι ζωντανή και ανοιχτή σε όλα. γιατί με τα χάλια έρχονται και τα χρωματιστά1
φιλιά στα όνειρα
καληνύχτα!

Αλεξάνδρα said...

Είναι ευτυχία να μπορείς να μοιράζεσαι το περιεχόμενο του σάκου σου...
Αυτοί που μας πληγώνουν άθελα τους μας χαρίζουν μεγάλες δόσεις αυτογνωσίας...
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από δυό φίλους που τα λένε παρέα με το καφεδάκι τους...

ΖΗΣΕ - ΑΓΑΠΑ - ΓΕΛΑ

η ζωή είναι μια τρέλα...

maya said...

Είναι τρέλλα η ζωή. κι όταν πάμε να την κάνουμε μόνο λογική και ευκολονόητη είναι που μπερδεύονται όλα. κάποια πράγματα ας είναι χωρίς σκέψη και προγραμματισμό...
ζήσε
αγάπα
γέλα

πολλά φιλιά και καλημέρα adiple!

υγ.πήζεις ακόμη στην δουλειά?

Tradescadia said...

Πανέμορφο...Φιλία, καφεδάκι, όνειρα που δεν είδαν ποτέ το φως της μέρας, τα σακιά που κουβαλάει ο καθένας και του βαραίνουν τη μέση...Πραγματικά υπέροχο! Καλημέρα!

maya said...

tradescadia καλή σου μέρα! ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια. χαίρομαι που ήρθες πάλι!
είναι το γνωστό σακίδιο το unputdownable που λένε...αλλά όλα πιο απαλά τα μπορούμε όταν υπάρχει λίγη κατανόηση. λίγη. γιατί το τι ανεμοστρόβιλλους βιώνει ο καθένας, μόνο η ψυχούλα μας ξέρει.
ένα καφεδάκι παρέα είναι όλα τα λεφτά όμως...
...να φτιάξω?

καλη μέρα και φιλιά